Because you were/are special to us/me (ftsk) 25

"Is alles wel in orde?" Jonathan neemt de schotel uit mijn handen terwijl Caleb bij mij komt om me te knuffelen. "Met mij wel maar met Kyle niet. Hij is zo gemakkelijk van zijn stuk te brengen. Hij huilde zelfs. Ik heb echt geen idee wat er aan de hand is met hem." radeloos kijk ik Caleb en Jonathan aan. "Hij zal een moeilijke periode hebben. Misschien ook wat last van slaaptekort. antwoordt Kent. "Hij komt er wel weer door. Hij heeft jou, dan komt alles wel goed." vult Caleb Kent aan. "Je moet je geen zorgen maken." probeert Marc me gerust te stellen. "Ik hoop dat jullie gelijk hebben want het doet pijn hem zo te zien." Caleb, die me nog steeds vast heeft, wrijft eens over mijn rug en geeft me nog een kus op mijn voorhoofd. "Ga je nu maar klaar maken." raadt Austin me aan. Caleb laat me los en draait me om naar de deur zodat ik naar boven kan gaan.Jonathan slaat op mijn kont en Caleb laat me los. "Dat was niet lief." lach ik en ga naar boven.

Een uur later kom ik van de badkamer fris gewassen en nieuwe kledij aan. De jongens zitten allemaal benden, ook Kyle. Ik denk dat ze er met hem over gesproken hebben dat hij weer wat meer moet lachen.

We zijn een week verder en Kyle is sinds die ene dag weer gewoon de oude. Daar ben ik meer dan blij mee. "Aaaaaaaaaaaah Austin! Help me! Kyle wil me kietelen." roep ik terwijl ik achter Austin ga s aan en hem als levend schild gebruik. Kyle komt te dicht in mijn buurt om Austin nog als schild te gebruiken dus loop ik naar buiten met Kyle achter me aan. Na een tijdje is hij vlak achter me en pakt me ast. Het gevolg: ik lig op de grond met hem bovenop mij. Alsof er geen beter tijdstip bestaat begint het ook nog eens te regenen.... heel hard te regenen. Kyle staat snel recht en trekt mij ook recht. Zo snel als we kunenn lopen we naar binnen. Ineens horen we gelach. "In plaats van daar zo te staan lachen zouden jullie beter handdoeken halen." Kent, Marc, Austin, Caleb en Jonathan staan ons gewoon uit te lachen. "Jullie lijken net verzopen kippen." lacht Austin. Na een kwartier staan ze ons nog steeds uit te lachen en nog steeds hebben we geen handdoeken. Ik begin het koud te krijgen, zo koud dat ik begin te klappertanden. "Zien jullie nu wat jullie gedaan hebben!? Straks is ze verkouden;" Caleb loopt uitendelijk weg om handdoeken te gaan halen. Kyle legt zijn armen rond mij in de hoop mij zo een beetje warm te doen krijgen maar ook hij heeft het koud.Amper 5 minuten later staat hij beneden met twee grote handdoeken. Kyle neemt de twee handdoeken over van Caleb en steekt er één nog opgeplooid tussen zijn benen. De tweede plooit hij open en slaat hem meteen rond mij. Dan pas neemt hij de andere en slaat hem rond zichzelf. "Ga je haar drogen en omkleden zodat je geen verkoudheid krijgt." raadt Kyle me aan. Ik loop naar boven en neem er nieuwe kledij en droog mijn haar. "Zou jij je ook niet beter gaan omkleden en je haar drogen voor jij ziek wordt?" Hij knikt en loopt bibberend naar boven. "Moest dat nu echt zolang duren voor jullie die handdoeken brachten?" vraag ik een beetje boos. In plaats van gewoon antwoord te geven op die vraag beginnen ze allemaal te lachen. "Wat? Wat is daar nu zo grappig aan? Als Kyle of ik of wij allebei ziek zijn dan is het jullie fout, knoop dat maar goed in jullie oren." zeg ik nog bozer. "Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt." lacht Jonathan. "Wat bazel je nu allemaal? Ik zie het verband niet tussen nat zijn van de regen en 5 gezichten op ons staan kijken die na 10 minuten doorhebben dat ze beter handdoeken zouden halen." reageer ik geïriteerd. "Jij was amper weg en hij vroeg net hetzelfde als jij nu vroeg. Echt waar, Jonathan heeft gelijk, jullie zijn voor elkaar bestemd. Julli zijn net als ying en yang." lacht Austin. "Is het ooit in jullie opgekomen dat we VRIENDEN zijn?" Nog steeds ben ik geïrriteerd. "Ja, maar volgens ons zijn jullie allebei verliefd en wordt het hoogtijd dat jullie eindelijk samen zijn." antwoordt Kent. "Hou toch jullie mond. We weten het ondertussen wel al." Geschrokken kijken ze naar de deur waar Kyle staat en hen behoorlijk boos aankijkt. "Kalmeer Kyle. Het is ook maar gewoon onze mening. We mogen die uiten, weet je wel." kalmeert Caleb hem. "Vergeet het kroontje boven jullie hoofd niet te tekenen, dan komt het misschien nog geloofwaardig over." reageert Kyle sarcastisch en loopt weg. "Man, die is ook weer lichtgeraakt." merkt Marc op. "Ik ga wel even kijken." Ineens horen we een smak van de voordeur die dichtvalt. Ik neem snel een jas en paraplu en loop naar buiten. "Kyle!... Kyle!... Wacht nou even, Kyle!" Ik loop achter hem aan maar hij stopt maar niet. "Hé, waarom loop je door zonder te wachten op mij? Heb ik iets verkeerd gezegd?" Hij schudt zijn hoofd. Ik open de paraplu en houd hem boven zijn hoofd. "Dan wordt je niet nat." voeg ik er aan toe. Een klein lachje verschijnt op zijn gezicht. "Je hebt helemaal niets verkeerd gezegd, ik lijk er maar niet aan te wennen dat de jongens steeds opnieuw zeggen dat we zouden kunnen samen zijn." We haken onze armen in elkaar en lopen een blokje om.