Because you were/are special to us/me (FTSK) 24

"Heb ik iets verkeerd gedaan?" Ik schud mijn hoofd en klop naast me. Kyle zet zich naast me op bed en kijkt me afwachtend aan. "Je hoeft niet bang te zijn dat je iets verkeerd gedaan hebt. Ik wou gewoon nog even zeggen dat ik het lief vond dat je je excuses hebt aangeboden voor vorige week en ik wou je ook bedanken voor de ketting." Hij lacht verlegen. "Ik moet jou eigenlijk bedanken dat je me nog mee wou ook al had ik mijn excuses niet aangeboden. Je moet behoorlijk boos geweest zijn toen ik niet opdaagde." vertelt hij. "Ik wou je niet kwetsen maar dat heb ik wel gedaan. Ik voel me er nog steeds heel slecht door." gaat hij verder. "Kyle, dat is nergens voor nodig. Wat gebeurd is dat is gebeurd. Ik weet dat als je de klok zou kunnen terugdraaien het anders zou aangepakt hebben." Ik hef zijn kin omhoog en kijk in zijn ogen. "Het is allemaal vergeten en vergeven." fluister ik maar hij schudt zijn hoofd en sluit zijn ogen. "Wat scheelt er toch met jou?" Ik zet de plateau met eten op de grond en zet me met elk een been langs beide kanten van Kyle. "Kom eens hier. Wat scheelt er? Je bent niet meer die Kyle die altijd lacht." Ik sla mijn armen rond zijn nek en wrijf troostend door zijn haar. Het ziet er niet naar uit dat hij snel zal zeggen wat hem dwars zit. Hij slaat voorzichtig zijn armen rond mijn middel. Zo blijven we een tijdje zitten. "Onze vriendschap gaat kapot door mijn gedrag, het is allemaal mijn eigen fout." fluistert hij moeilijk. "Maar Kyle toch, dat is niet waar." zeg ik terwijl ik hem opnieuw aankijk. Wacht! No way! Kyle die huilt? "Kyle, niet huilen. Je weet dat je jezelf dat allemaal wijs maakt. Als je me toelaat weer zo close te zijn en je dat jezelf ook toelaat dan is het net zoals vroeger." Ik veeg zijn tranen weg. "Elisa, we vroe..." Caleb opent de deur. Ik draai me om. "Laat maar, we vinden het wel." Hij sluit de deur en loopt naar beneden. "Denk je dat je dat kan?" Hij knikt maar de twijfels en het verdriet staan nog steeds in zijn ogen. Ik knuffel hem nog eens en kijk hem nog eens aan. "Help je me mee te eten? Ik heb niet zo'n grote honger." vraag ik hem terwijl ik van hem afga en de schotel op bed neem. Een waterig glimlachje verschijnt op zijn gezicht. "Oké" Hij neemt een beet van een koek en houdt hem dan voor mij. Afwisselend bijten we er een stuk uit.Ondertussen praten we een beetje en het lijkt erop dat Kyle weer een beetje de oude wordt.

Als alles op is begint hij me te plagen. Na enkele minuten wordt het plagen kietelen. ik lach de hele tijd door en probeer tussenin het lachen hem te doen stoppen. "Kyle, stop ermee! Ik krijg buikpijn!" roep ik lachend uit. "Mijn moeder komt boos de kamer in. "Ga van mijn dochter af of ik klaag je aan!" roept ze boos. "Maar mevrouw,..." probeert hij. "Niets te maren, als ik je dat ooit nog weet doen vlieg je eruit." Kyle en ik kijken haar geschrokken aan. "Hij kietelt me en daarom ga je hem eruit gooien!?" Aan mijn moeders blik te zien dacht ze iets helemaal anders. "Niet te geloven dat je zoiets durft te denken!" roep ik boos. "Kyle is een lieve, schattige, bezorgde jongen, hij zou zoiets nooit doen!" ga ik verder. "Hij kan het maar beter bewijzen" raadt ze boos aan. "Ik heb haar geholpen in de discotheek, ik heb haar 3 weken geholpen waar ik kon en ik heb haar samen met de jongens een ontbijt klaargemaakt. Dat is alles waarmee ik het kan bewijzen." Mijn moeder rolt haar ogen. "Ben jij een dom blondje ofzo?" Ik kijk haar waarschuwend aan. "Als je het moet bewijzen dan kan je dat de komende weken maar beter doen en geen voorbeelden geven." Mijn moeder loopt de kamer uit. "Ik heb het weer verpest, is het niet?" vraagt hij ongelukkig. "Je hebt niets verpest Kyle. Mijn moeder heeft dat gedaan." Daar maakt de lachende Kyle weer plaats voor de droevige Kyle, dank u mama denk ik en wrijf wat over zijn rug nadat hij op de rand van het bed is gaan zitten. "Laat je toch niet zo van je stuk brengen door wat mijn moeder zegt. Je gaat echt geen moeite moeten doen om het te bewijzen want Jonathan, Caleb, Kent, Austin, Marc, mijn vader, jij en ik weten hoe je bent. Als ze jou buiten zet heeft ze iedereen tegen haar." Kyle kijkt me onzeker aan. "De enige Kyle die ze mag wegsturen is de Kyle Burns die amper lacht en van zijn stuk gebracht wordt door mijn moeder. Marc heeft blijkbaar iets teveel in de koffer gestoken, die droevige Kyle had hij wel in Amerika mogen laten. Als vrolijke Kyle weer terug is, wil je hem dan naar beneden sturen?" Hij knikt. Ik loop naar beneden met de ondertussen lege plateau.