Because you were/are special to us/me (FTSK) 23

"Heb je ruzie met je moeder?" vraagt Kyle meteen bezorgd. "Eventjes wel maar alles is weer in orde." Hij knikt eens.Als iedereen zijn bagage heeft gaan we naar huis.

"Elisa, hoe in godsnaam gaan we iedereen te slapen leggen?" merkt mijn vader op. "Daar zeg je zoiets. We hebben in de logeerkamer een tweepersoonsbed en in mijn bed kan er ook nog iemand dus hebben we nog drie matrassen nodig. Tenzij we er 2 in de woonkamer in de uitklapbare zetel leggen." denk ik luidop na. "Niemand slaapt beneden. Als er bezoek komt dan moeten we steeds alles opruimen en hun koffers naar boven sleuren. Vergeet het!" klaagt mijn moeder."Hebben we geen matras meer en van die bedjes voor in de tuin?" Mijn vader knikt en loopt naar de zolder. "Vinden jullie het erg als er minstens 2 van jullie in de logeerkamer moeten?" vraag ik hen. "Nee hoor. Wie moet waar slapen?" antwoordt Jonathan. "Het maakt me niet uit. Er moet iemand bij mij in bed, twee in het bed in de logeerkamer, twee in een bedje voor de tuin en iemand op de matras." De jongens beginnen druk te overleggen. Ik laat ze maar doen en neem ondertussen iets voor te drinken.

"Elisa? We hebben alles. Wat is dat gekibbel?" Mijn ouders komen van de zolder en beginnen alles klaar te legen. "Dat zijn de jongens, ze overleggen wie waar zal slapen." Mijn moeder lijkt het nog wat moeilijk te hebben met Kyle, dat laat ze alleen al merken door de blik in haar ogen.

"Zo jongens, zijn jullie er een beetje uit wie waar wil slapen?" Mijn vader kon niet meer tegen het gekibbel en doet een poging om het te doen stoppen. "Marc en Kyle willen niet in hetzelfde bed dus wouden we Austin bij Marc leggen maar' die wil dan niet in hetzelfde bed met Marc door Marc zijn bos haar. Caleb en ik willen elk apart slapen en Kent wil niet bij Austin of Marc." begint Jonathan te klagen. Ik neem mijn zonnebril en zet me in de tuin. Het maakt me helemaal niet uit wie waar slaapt.

Na 3 uur in de tuin gelegen te hebben ga ik naar binnen. Ik zoek iets om te eten maar wanneer ik net de kast open doe doet iemand zijn handen voor mijn ogen. "Rarara, ik gok op Austin." lach ik. "Ja" roept hij blij uit. "Wie slaapt er bij mij in bed?" vraag ik nieuwsgierig. "Raad nog eens, een tip, het is niet Kyle." lacht hij. "Jonathan" gok ik. Hij schudt zijn hoofd. "Kent." nog steeds schudt hij zijn hoofd. "jij" Als ik nu fout ben dan geef ik het op. "Ja, derde keer goede keer." roept hij opnieuw blij uit. "En hoe slaapt de rest?" Hij lacht (alweer). "Marc met Caleb en al de rest apart." Samen gaan we naar de rest. "Gaan we niet buiten, het is mooi weer." stel ik voor. "Oké" iedereen volgt me naar buiten waar we ons in een kring op het gras zetten en de rest van de dag praten.
Ik ga slapen." zeg ik als ik de zoveelste geeuw probeer te onderdrukken. "Slaapwel." Ik krijg van alle jongens een knuffel en ga naar boven. Na een tijdje val ik in slaap.

"Goedemorgen, opstaan, we hebben ontbijt voor je klaar gemaakt." hoor ik door elkaar. Ik open mijn ogen slaperig en zie hen alle 6 aan mijn bed staan. Eens ik rechtop zit geeft Kyle me een plateau aan met boterkoeken, fruitsap,... op. "Waar heb ik dat aan verdiend?" De jongens halen hun schouders op. "zo wil ik wel elke ochtend wakker worden." zeg ik blij en verrast. "We zullen je laten eten. Tot straks." Ze lopen allemaal de kamer uit. "Kyle, kan je nog even blijven?" Verwonderd komt Kyle de kamer terug binnen.