1. Memories

Ik keek over mijn schouder, en zag hoe ze geschrokken om zich heen keek.
"W...Wat is die geur?" Vroeg ze. Zinniger dan de vorige: "Wat was dat geluid?"
Ik gooide de lucifer die ik in mijn hand had op het hoopje verscheurde bloedzuiger voor me.
Ik schoot een boom in, voordat ze bij het oplaaiende vuur was.
"Raymon! Wie heeft dit gedaan!?" snikte ze.
Ik sprong uit de boom, terwijl ik veranderde. Nog voor ik op de grond was, had ik mijn tanden al in haar nek gezet. In een soepele beweging trok ik haar hoofd eraf en gooide het in het vuur.
Ik veranderde weer terug en mompelde: "Je vriend die aan stukken werd gescheurd, weerwolf, Leah Clearwater." terwijl ik de rest van haar lichaam het vuur in gooide.
Ik liep naar de boom waar ik mijn kleren achter had gelegd, en bond het pakketje weer om mijn been.
Ik liet alle woede los om wat ik was geworden, en veranderde zonder verdere moeite.
Ik snoof even toen ik dacht aan mijn plannen van vroeger. Aan hoe ik er van overtuigd was geweest dat alles goed zou komen als ik zou verhuizen.
Ik moest bijna lachen toen ik dacht aan wat ik tegen Jake had gezegd: 'Ik zoek wel ergens een baantje ver bij La Push vandaan. Misschien kan ik wat vakken volgen bij een plaatselijke universiteit. Yoga- en meditatielessen nemen om mijn opvliegendheid onder controle te krijgen… En ondertussen wil ik voor mijn geestelijke gezondheid bij deze roedel blijven horen, Jacob – daar zie je de logica toch wel van in? Ik zal jou niet tot last zijn, jij zult mij niet tot last zijn: iedereen gelukkig.'
Natuurlijk had ik dat baantje gezocht. En toen dat niet werkte het volgende, en het volgende...
Yoga was ook een dom idee geweest. Ik was niet iemand om tegen het plafond te gaan zweven. Daarbij was er van die universiteit al helemaal niets terecht gekomen.
Natuurlijk was ik bij Jake's roedel gebleven. Natuurlijk kon hij me dat niet meer weigeren, na alles wat er was gebeurd sinds ik naar hem en Seth toe was gegaan.
Maar, gelukkig? Iedereen?
Ik probeerde het gevoel van zes jaar geleden terug te krijgen. Hoe ik daar als laatste wolf op de open plek had gestaan. Even alleen in mijn hoofd, terwijl de anderen onderweg waren naar La Push. Hoe ik naar de bloedzuigers voor me had gestaard, en had geweten dat ik daar niet hoorde. Hoe ik had besloten dat ik zou vertrekken.
Maar na alles wat er was gebeurd, kon ik niet meer normaal functioneren.
Op een gegeven moment had ik besloten om eens een ommetje te maken, als wolf. En nog een. En nog een.
Tot het hele tochten werden, die dagenlang duurden. Maar dat was ook niet genoeg. Ik voelde me vrijer als wolf.
Dus had ik een bundeltje kleren om mijn been gebonden, en was ik vertrokken. Uiteindelijk was ik ook maar weer op bloedzuigers gaan jagen, omdat ik dan tenminste nog iets deed.
Ik was nu waarschijnlijk zo gelukkig als ik kón.