Part seven: Thunder and rain

*1 week later*

De Cullens waren voor 2 dagen weg, wat voor mij vrijheid en verveling betekende. De eerste dag zonder de Cullens was verbazingwekkend zonnig. De hele dag stond de zon helder aan de lichtblauwe hemel, enkel een paar kleine wolkjes dempten haar licht. Ik maakte volop gebruik van deze zonnige dag en zat de hele dag in de tuin te zonnen. De tweede dag begon hetzelfde als de eerste, mistig, vochtig en lichtbewolkt. Tegen de middag kwam de zon weer tevoorschijn, dus besloot ik maar naar het strand te gaan, vlakbij LaPush. Helaas stonden mijn ouders erop dat 1 van hun mee ging, tot mijn grote ergernis. Dus lag ik om 12 uur precies op het strand, met mijn moeder, die haar mond niet kon houden.

Om 2 uur sloeg het weer plotseling om. Donkere wolken kwamen vanuit het oosten aandrijven en leken niet veel goeds te voorspellen.
"Laten we naar huis gaan" stelde mijn moeder voor na een paar minuten naar de wolken te hebben gestaard.
"Ah, kom op mam! Nog een paar minuutjes! De zon is nog niet weg!" Eigenwijs keek ik mijn moeder aan.
"Goed dan" zuchtte ze uiteindelijk. Tevreden keek ik naar het dikke wolkendek. Toch leek de godin van de natuur mij niet echt een middag zon te gunnen en nog geen 2 minuten later begon het te plensen. Zo snel als we konden pakten m'n moeder en ik al onze spullen in en gingen schuilen onder een boom. Al snel bleek dat ook niet veilig te zijn. In de verte verlichtten bliksemschichten de hemel en snel daarna volgde er een oorverdovend gerommel. 'O god, help!' "Waarom moet je vader altijd de auto bij zich houden, ik kan toch best rijden" mopperde m'n moeder. Ik draaide mijn gezicht naar haar toe en keek haar droog aan.
"Mam, je reed 3 keer een auto in de prak, op een weg waar bijna geen verkeer rijdt"
"Ach, dat is toch niet zo erg?" vroeg m'n moeder schouderophalend.
"Nee joh, alleen maar 200.000 dollar. Daarvan had ik kunnen studeren" ik haalde mijn schouders op en staarde angstig naar de bliksemschichten.
"EMI! JANE(moeder)!! KIJK UIT!!" schreeuwde een felle stem. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek verbaasd om me heen. Waar moest ik voor uitkijken? Het antwoord kwam al snel. Een onverwachte bliksemschicht maakte langzaam zijn weg naar beneden, hooguit 2 decimeter van mijn moeder en mij verwijderd. Een nog onverwachtere kracht duwde me razendsnel aan de kant en trok me het bos in.

Pas na 10 minuten had ik door dat ik letterlijk in de armen lag van Edward, iets waar ik in mijn ergste nachtmerries nog niet aan dacht.
"W-wat the" verder dan dat kwam ik niet, Edward onderbrak me.
"Denk niet dat ik dit voor jou doe, ik doe het alleen omdat Alice en Rosalie me dwongen" Verontwaardigd keek ik de vampier aan. Zijn goudbruine ogen schitterden in het restje zonlicht dat er nog was en zijn armenspieren waren strak aangespannen. Niet aan denken, niet aan denken. Edward zette me neer op het balkon van Rosalie's kamer en sprong toen weer weg, waarschijnlijk op weg naar Bella. Met grote ogen keek ik hem na, dacht ik zojuist echt wat ik denk dat ik dacht?