Matt - Beddenhemel

Mijn bed was op de een of andere manier veranderd in een hemel - letterlijk. Een van de kussens aan het voeteneinde was blijkbaar ontploft. Het lag vol witte veertjes en ik had sterk de neiging me achterover te laten vallen op die wolk van donzigheid, Tara natuurlijk met me meetrekkend. Maar in plaats daarvan pakte ik een veertje op en kriebelde daarmee over haar armen, schouders, nek en gezicht. Ze genoot er zichtbaar van en ik kon het niet laten nog een kusje op haar lippen te drukken.
Ze pakte mijn rechterhand en legde hem met mijn palm naar boven op haar knie. Het veertje dat ik vasthad viel op de grond. Ze speelde wat met mijn vingers. Ik keek naar haar handen, die mijn vingers een voor een bogen en weer strekten, die mijn hand voor me bewoog. Als zij mijn hand weer om haar heen zou slaan wist ik wat me te doen stond, het kostte me nu al moeite om haar niet nog dichter tegen me aan te drukken. Ik hield mijn hoofd schuin terwijl ik haar blik probeerde te vangen, probeerde te zien wat ze dacht. Toen ze haar ogen op mij richtte raakte ze echter in de verlegenheid.
"Kijk niet zo Matt! Het maakt me verlegen en radeloos."
Ik kon er alleen maar om lachen. Misschien wist zij wel net zomin waar ik aan dacht als andersom. Dan moesten we maar een tussenweg vinden. Ik zette haar rechtop en sloeg mijn linkerarm om haar schouder terwijl zij dichter naar me toe kroop. Ik begroef mijn hoofd in haar haar en snoof haar geur op, die nog steeds gemengd was met de zoute zeelucht. Dit moment mocht wel eeuwig duren...
Maar daar was zij het kennelijk niet mee eens. Ze schopte haar schoenen uit, die tegen de muur belandden. "Oja, ik ben nog niet klaar met jou!" riep ze terwijl ze zich uit mijn greep wurmde en van mijn schoot sprong. Ze greep een kussen dat nog wél heel was en kwam op me afstormen. Pfft, verrassen kon ze me, maar ze zou me niet te snel af zijn. Voor ze ook maar een kans maakte me te raken had ik al een ander kussen vast en stond klaar om haar een klap te verkopen.
"Dat is niet eerlij-lijk!" gilde ze toen mijn pluizige wapen zijn doelwit bereikte. Ze leek even gedesorienteerd na de klap - zo hard had ik toch niet geslagen? - maar ik negeerde het en haalde lachend nogmaals naar haar uit, lager dit keer, haar hoofd ontwijkend. Het hoofd is heilig, zei Gran altijd.
Tara maakte geen schijn van kans om dit kussengevecht te winnen, en ik vond het een beetje zielig hoe ze steeds maar nét kon wegduiken en zelf geen stoot kon geven, dus ik greep haar beet met het plan haar naar beneden te 'ontvoeren'. Althans, dat wilde ik, maar ze ontweek razendsnel mijn armen, dook langs me heen naar het bed en begon daar doodgewoon op te springen. Ik keek haar raar aan in een wat-is-dit-nou-weer?-houding, maar ze giechelde alleen maar meisjesachtig. Eigenlijk was het best een leuk gezicht. Ik kreeg zin om er ook op te springen en haar alsnog te ketenen, alleen wist ik dat mijn bed het dan helemaal zou begeven in plaats van dat het enkel doorzakte. Dus bleef ik haar hoofdschuddend aankijken terwijl zij lachend op en neer sprong, het plafond elke keer op mysterieuze wijze ontwijkend. De veertjes die verspreid lagen dansten vrolijk mee.
Pas na een hele poos liet ze zich languit achterover neervallen. Ze hijgde van haar inspanning op de geïmproviseerde trampoline. "Weetje Matt," begon ze zachtjes, "bij jou voel ik me echt... Mij. En dit zeg ik niet alleen omdat je verschrikkelijk knap bent of wel iedere nacht in mijn dromen op komt duiken." Dit laatste kwam er lacherig uit.
Ik kon haar gezicht niet zien terwijl ze tegen me praatte, en dat irriteerde me. Een klein stemmetje in m'n hoofd herinnerde me eraan dat het onmogelijk zou zijn om haar elke minuut van elke dag binnen mijn bereik te houden, maar op dit moment kon dat me even niets schelen. Ze was er nú. Wat er na vandaag zou gebeuren wist ik niet en daar wilde ik ook helemaal niet aan denken. Ik wist alleen dat ik nú zo dicht mogelijk bij haar wilde zijn.
Ik kroop over mijn bed, over háár heen, tot mijn gezicht op gelijke hoogte was met dat van haar en ik haar ogen weer kon zien. Daarin was schok te lezen, en ik legde mijn vinger op haar lippen om haar gerust te stellen. Ik keek haar glimlachend aan en dat leek haar gerust te stellen.
"Ik denk er precies zo over, weet je?" vertelde ik haar terwijl een pluk achter haar oor stopte. "En ook niet omdat je er zo geweldig uitziet, al vind ik dat natuurlijk niet erg."
Haar mondhoeken krulden en ze bracht haar hoofd omhoog om me een kus te geven, maar ik duwde haar zachtjes terug voor haar lippen die van mij hadden bereikt.
"Eh-eh, laat me even uitspreken." Ze hijgde nog steeds zachtjes en de warmte van haar lichaam stroomde dat van mij binnen. Ik moest me heel erg concentreren om me te herinneren wat ik ook al weer wilde zeggen. Ik verplaatste mijn gewicht om haar niet te pletten en ging toen verder. "Ik meen het. Ik heb eerder een vriendin gehad toen ik nog in Plymouth woonde. Ze heette Melissa. Ze was mooi, lief, zorgzaam, gezellig en grappig. Allemaal goede eigenschappen die haar sierden, en ik was de gelukkige om als haar vriend te worden uitgekozen. Toenertijd voelde het geweldig. Beminnen en bemind worden door zo'n geweldig persoon, dat was het beste dat ik ooit had meegemaakt. Ik dacht dat ik verliefd was. Misschien was ik dat ook wel."
Ik voelde dat Tara het niet fijn vond dat ik over iemand anders vertelde waar ik van gehouden had, maar ik moest het haar zeggen.
"Het duurde alleen niet lang. Al na een week verdween de drang om elkaar te zien, om bij elkaar te zijn. We hielden de schijn op voor de buitenwereld en probeerden onze relatie te redden door samen een weekendje weg te gaan. Dat veranderde in een ramp. Ik had na één dag samen al behoefte aan alone-time en ging naar de pub. Daar betrapte ik mezelf erop dat ik naar een aantal meiden aan het kijken was op een manier die niet van een bezette jongen verwacht mag worden. Om mezelf in te houden ging ik alweer snel naar ons hutje." Ik slikte en keek weg. Dit werd het moeilijkste stuk. "Daar betrapte ik haar met een jongen in bed. Die jongen was mijn toemalige beste vriend die daar alles behalve in de buurt woonde. Het moest dus vooraf afgesproken zijn geweest. Dat was de druppel. Ik greep de autosleutels en reed weg in de enige auto die we hadden. Ik weet niet hoe zij thuis is gekomen, áls ze nog thuis is gekomen. Ik heb haar daarna nooit meer gezien." Ik kneep mijn ogen dicht, de tranen bedwingend. Het waren geen tranen omdat ik haar miste, zeker niet. Het waren tranen van kwaadheid en ik moest me inhouden om niets te slaan. Ik veegde ze ruw af aan mijn schouder bij gebrek aan iets beters. Mijn armen droegen mijn gewicht dat nog boven Tara hing, en haar nabijheid kalmeerde me enigszins. "We waren gewoon te verschillend. Altijd als ik bij haar was had ik het gevoel dat ik heel erg mijn best moest doen, alsof ik me moest bewijzen. Dat kan niet goed gaan in een relatie. Hij was gedoemd om te mislukken." Ik keek haar in de ogen. Ze was gespannener dan ik haar tot nu toe had gezien en ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik dit moment had verpest. Het lukte me om op één arm te leunen en legde mijn vrije hand op haar wang. Met mijn duim streelde ik haar wang in een poging haar te laten ontspannen. "Bij jou echter kan ik compleet mezelf zijn. Ik hoef me niet beter voor te doen dan ik ben. Zo voel ik dat tenminste. En ik hoop dat ik - en dan bedoel ik mijn échte ik - genoeg voor je ben."
Er viel een ongemakkelijke stilte. Tara had al deze tijd geen woord uitgebracht, en opeens werd ik bang dat ik alles had verpest met deze serieuze liefdesverklaring. We kenden elkaar pas één dag (als je de dromen niet meetelde) en ook wist ik dat ze me leuk vond, of ze zoveel meer wilde dan een leuke dag had ze niet gezegd.
De stilte duurde voort en ik zag dat ze alles wat ik haar had verteld een plekje in haar hoofd gaf, alles nog eens naging. En toen gebeurde er iets vreemds. Iedereen heeft wel eens meegemaakt hoe een normale of een aangename stilte, als hij te lang duurt, ongemakkelijk kan worden, maar nu gebeurde het tegenovergestelde. Er veranderde iets in de schaarse lucht tussen ons in, en die verandering vertelde me dat het goed was. Een oogwenk later drukte ze haar lippen op de mijne. Die actie bracht mijn hart in vervoering. Ik liet me op haar neerzakken en zoende haar vol verlangen terug terwijl mijn handen over haar zij en rug gingen die jammer genoeg onder een dunne laag kleding verstopt zat. Haar lippen kwamen los en bewogen richting mijn oor, waar ze drie woorden fluisterde.
"Dat ben je." Ze duwde zich tegen me aan en voor ik het wist lag ze bovenop me. Haar mond vond die van mij weer en haar benen sloten zich om de mijne. Ik liet mijn handen verder naar beneden zakken tot ik de rand van haar shirtje had gevonden. De huid die zich daaronder bevond was zacht en warm en klaar om verkend te worden. Haar handen die zich in mijn haar geklauwd hadden verstevigden hun greep toen ik zachtjes over haar borsten ging. Toen ik weer verder naar beneden bewoog hapte ze naar adem.
"You like it?" vroeg ik in een overdreven Brits accent.
"Mmmm-mm," was het enige wat ze uit kon brengen.
En toen klonk er een andere stem, veel verder weg, en we verstijfden. "Matthew, we zijn thuis!"