Hoofdstuk 19

ik lees mijn boek, de tijd verstrijkt.
het is nog steeds rustig, blijkbaar hebben de meeste nog les.
Draco komt uit zijn kamer, hij kijkt er boos, zou hij een preek hebben gehad of zo van zijn vrienden?
het zal wel. hij werpt me een boze blik toe.
wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?
hij loopt weg, tegelijkertijd gaat de deur van de leerlingenkamer open, Lydia en Onyx lopen naar binnen.
ze zien mij zitten en rennen op me af.
snel spring ik op en beland achter de bank, Lydia en Onyx wilde me knuffelen, ze belandde op de bank, was nog niet gestikt, gelukkig.
ik sta op en loop weer op ze af. zij staan ook al.
"Alles goed, wat gebeurde er in daarnet, waarom zit Draco niet bij je?"
1: ja dan 2: hoeven jullie niet te weten, ik had een soort van visioen, dat is alles wat jullie hoeven te weten en 3: geen idee.
ze pakte me vast en sleurde me naar onze kamer.
ik stribbelde tegen, had weer eens geen zin.
"waarom vertrouw je ons niet? we zijn je vrienden, we zijn er voor je."
"mogen jullie Harry Potter?"
"Niet echt, we kennen hem niet goed waarom? je vindt hem toch niet leuk of zo?"
dat is het niet, het visioen was over Harry en een basilisk die hem beet, ik heb hem gevraagd of het al gebeurt was, maar nee, het komt nog."
"ik maak me er een beetje zorgen om, maar jullie moeten je geen zorgen maken om mij, er is niks mis."
ze lieten het maar verder rusten.
ik pakte mijn boek weer en las nog een paar pagina's.
ik had er genoeg van, ik verveelde me.
de meiden waren even ergens anders heen gegaan, naar de bibliotheek als ik het goed heb.
een wandeling, dat is wat ik nodig heb.
het traplopen leek een eeuwigheid te duren. ik was een beetje moe.
de grote deuren waren in zicht, ik opende ze, de frisse lucht, heerlijk.
ik liep wat en hoorde mensen roepen.
"Draco, je moet beter je best doen, we moeten van Griffoendor winnen."
ik liep naar binnen, allemaal mensen op bezemstelen, allemaal van onze afdeling.
eentje stopt en vloog naar beneden, hij leek de aanvoerder.
"Dit is een training voor zwerkbal, wat doe je hier, je hebt hier niets te zoeken."
"Sorry hoor, ik ben nieuw, ik wist niet wat hier was en ik hoorde hier geluiden vandaan komen dus keek wat het was."
"Wie ben jij? het meisje waar de geruchten over gaan?"
"Geen idee, over wie gaan ze. Sarah Torn, misschien?"
Ja."
dat ben ik, en tot ziens."
iedereen keek me na, alleen Draco negeerde me, het is zoals het is.
ik liep gewoon wat rond.
ik zag een groot bos, het was een beetje donker maar als nog.
niemand was in de buurt, ik liep naar binnen.
het was gewoon een bos, wat zou hier nou allemaal kunnen zitten?
ik had een tijdje gelopen.
het was donkerder geworden, leek het. hoe laat was het, ik keek omhoog, een dik bladerdek versperde mijn zicht.
ik liep maar door, ik duwde een paar taken opzij.
een open plek.
zonlicht scheen, het was rustig.
ik hoorde geritsel van bladeren, langzaam draaide ik me om.
opeens viel er een boom.
Shit, ik liep voorzichtig achteruit.
de volgende boom.
ik zat al te denken voor een aantal spreuken, wat was het?
daar stond het, het was groot minstens 2 meter. had veel haar, tanden die lang en puntig waren, bloed en vlees drupte en hing er nog aan.
bloed over zijn hele gezicht.
klauwen scherp en groot.
hij bolde zijn rug, aanval houding. hij had zijn volgende hapje gevonden.
ik stond stil. concentreerde me, ik had hulp nodig.
meer geritsel, duizenden spinnen, sommige net zo groot als ik was.
ik keek mijn ogen uit.
de spinnen dreven het monster terug, het was bang en vluchtte.
ik zakte door mijn knieën.
er verscheen er nog een, groter dan ik ze ooit had gezien, hij torende boven mij uit, hij zou boven he beest van net uittorenen.
het sprak.
"Wie ben jij dat jij mij kunt vragen om hulp en lijkt te kunnen beheersen?"
ik slikte. "ik ben Sarah Torn, eigenlijk Sarah Edeni.
"Edeni, zij kon alleen slangen beheersen, afschuwelijk mens dat ze was.
ik ken haar niet eens, ik hoor overal verhalen hoe goed ze wel niet was, afschuwelijk."
"Wij beschermen je, wij zijn je vrienden, altijd om je heen."
"Dank je." ik lachte.
"uhm, hoe moet ik hieruit komen."
"Volg je vrienden, meesteres of beter, vriendin."
"Doei, ik kom snel nog eens langs!"
Snel volgde ik de spinnen naar de rand.
ik had een geweldige dag gehad.
hier woonde die reus toch, laat ik eens een kijkje nemen.
binnen zat hij, dronk wat thee.
"Hallo wat mot ie?"
"Ik wilde u niet storen maar ik wilde gewoon kennis maken."
"Rubeus Hagrid, terreinknecht en iemand die alles weet van fabeldieren."
"Zijn er spinnen als fabeldieren, ze kunnen spreken."
zijn gezicht betrok.
"Waarom vraagie dat?"
dat bos, hierachter, ik was gewoon aan het wandelen toen ik iets hoorde, iets wilde me aanvallen. ik vroeg de spinnen om hulp.
ze waren zo mooi, groot en eentje sprak tegen mij. We zijn vrienden.
Hagrid knipperde met zijn ogen.
Je bent in het bos geweest zonder begeleider, hebt spinnen gevraagd om hulp en ze hebben jouw niet aangevallen en wilde jou als vriend, hoe ben je er levend weggekome?"
Ze hebben me de weg gewezen.
nu leek hij echt verbaast.
"Sorry dat ik u gestoord heb."
ik liep naar buiten, ik had genoeg gehoord en gepraat.
ik liep weet wat rond, het meer nam weer mijn aandacht op.
golven in het midden, bewegingen overal onderwater, ik wilde weten wat er allemaal was.
ik zat neer, trok mijn schoenen uit, het raam was te bereiken vanuit het meer.
ik sprong erin.