5. OMG, this is so unreal.

“Laat haar nu maar even alleen, jongeman. Ze heeft rust nodig.” Pas nu merkte je de streng uitziende zuster op die naast Taylor zat. Taylor stond met tegenzin op, maar voordat hij bij de deur was wist je er een schor ‘nee’ uit te persen. De zuster keek je eerst streng aan vanonder haar bril, haalde toen haar schouders op, mompelde iets van ‘zelf weten’ en trok de deur achter zich dicht. Je was nu alleen met Taylor. “Ik wil weten wat er gebeurd is.” Zei je moeizaam, maar vastberaden. Taylor ging op je bed zitten. Mijn god, wat was hij adembenemend knap! Wat zag je vriendin toch in die krielkip van een Justin Bieber? Dit was pas een vent! Je dwong jezelf niet teveel naar hem te kijken en staarde als alternatief maar naar je handen. Taylor begon nietsvermoedend zijn verhaal: “Nou, ik zag je onderuit gaan door die lading tassen,” vertelde hij, licht met zijn ogen rollend, “en toen liepen dus al die mensen over je heen.” Je kon jouw ogen niet van zijn prachtige bruine kijkers afhouden, maar slaagde er toch in om ook nog naar het verhaal te luisteren. “Ik twijfelde eigenlijk geen moment en hielp jou en die tassen van de grond, om je naar de zijkant van de straat te dragen. Daar heb ik een ambulance gebeld.” Hij keek je bezorgd aan toen hij de glazige blik in je ogen zag. “Gaat het wel goed met je? Misschien moet ik even weggaan…” “Nee, niet weggaan.” Kuchte je. “Blijf hier.” Je pakte zijn hand, die op maar een paar centimeter van de jouwe verwijderd was. Daarnet was je alleen maar even overrompeld geweest door het feit dat je in zijn armen gelegen had. Met nota bene je aankopen er nog bij! Taylor trok zijn hand niet terug, gelukkig. “Hoe heet je?” zei hij. Even was je verward. Oh ja, je naam. Zachtjes, om je stem te sparen fluisterde je je naam. “Mooie naam.” Zei Taylor. “Ik ben Taylor.” Nee, hèhè, dat wist je nog niet. Een mager glimlachje vormde zich om je lippen.