4. Where am I?

“Word wakker, alsjeblieft!” klonk een onbekende stem smekend. Waar was je? Je probeerde je ogen open te doen, maar je oogleden voelden zwaar aan. “Ik geloof dat ze bij komt.” Zei een andere onbekende stem opgelucht. Het lukte je nu om je ogen een klein beetje open te krijgen, zodat je tussen je wimpers door kon gluren. Het plotselinge felle licht deed pijn aan je ogen. Je zag nog net dat er een groot ding om je been zat en een wit laken over je heen. En de twee zwarte vlekken aan je voeteneind moesten wel twee personen zijn. “Hallo? Hoor je me, meisje?” zei de bezorgde stem die je net ook al eens gehoord had. De zwarte vlek boog over je heen. Plotseling voelde je een hoestbui opkomen en je barstte in een hevig hoesten uit. “Haha, ja, ze is wakker.” Zei een vrouwenstem. Pas toen voelde je de pijn in je gegipste been. Het leek alsof tienduizenden scherpe messen in je enkel gestoken waren. Onwillekeurig schoot je overeind, maar voelde toen dat het teveel pijn deed en viel terug in het kussen. Terwijl je dat deed waren je ogen meteen opengesperd. Je hart stopte even met kloppen toen je zag wie er aan je ziekbed zat. Dat je een beroemdheid wilde ontmoeten wist je, maar dan ook nog de meest geweldige van allemaal in zo’n situatie? Dat had je nooit durven dromen. Aan het voeteneinde zat niemand minder dan Taylor Lautner. Zijn bruine ogen waren bezorgd op jou gericht, en hij glimlachte toen hij zag dat je was bijgekomen. Je wilde iets zeggen, maar toen je je keel schraapte voelde het net alsof er allemaal stukjes schuurpapier in waren blijven kleven. Taylor boog zich naar je toe. “Zeg maar niks, je moet rusten.” Hij bood je een extra kussen aan, maar je sloeg dat aanbod af. Hoe kon iemand nou niet comfortabel liggen met zo’n uitzicht?