¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) #16

Aimeka pov
‘Aimeka!’
Geïrriteerd kijk ik op en zie Kotetsu staan. ‘Ja?’
‘Stoor ik?’
Sakura giechelt. ‘Helemaal niet!’
Ik geef haar een por en kijk naar Kotetsu. ‘Wat is er?’
‘Je moeder wilde dat ik je kwam vertellen dat ze je in haar kantoor wil zien.’
Ik zucht. ‘Oh hemel.’
Kotetsu begint te lachen. ‘Je hebt toch niet weer iets stoms gedaan, huh?’
Ik grijns en sta op van het gras. ‘Ik doe nooit stomme dingen!’
Sakura lacht. ‘Nooit.’ Ze staat ook op. ‘Nou, dan zie ik je vanavond?’
Ik knik. ‘Yup! Ik ben er.’
Ik geef haar een knuffel en loop dan samen met Kotetsu naar mijn moeders kantoor.
‘Echt, Kotetsu. Ik snap niet wat er nou zo cool aan is om de assistent van mijn moeder te zijn.’
Kotetsu glimlacht. ‘Ik ben je moeders assistent niet. Nou ja… Een beetje. Maar ik ben een beschermer van deze stad.’
Ik knik langzaam. ‘Zo kun je het zien…’
‘Is er een andere manier om het te zien dan?’
Ik frons mijn voorhoofd. Kotetsu beschermd de stad, daar heeft hij gelijk in. Hij is zoiets als mijn moeders persoonlijke bodyguard. Samen met Izumo. En omdat hij mijn moeder beschermt, beschermt hij de stad. Plotseling schiet me iets te binnen.
Als er een kans was geweest dat ik de dingen anders had kunnen doen, dan had ik dat gedaan. Maar die was er niet. Ik moest het doen.
Ik bijt op mijn lip. Had Deidara gelijk? Was er echt geen andere manier om de dingen te doen die hij moest doen?
‘Alles goed, Aimeka?’
Ik glimlach naar Kotetsu. ‘Ja hoor.’
Kotetsu knikt. ‘Als jij het zegt.’
Ugh. Ik haat het om tegen hem te liegen. Ik ken hem al mijn hele leven! Hij and mijn moeder zijn altijd al goede vrienden geweest. Het was altijd dezelfde groep: Tsunade, Kotetsu, Izumo en Gemna. Ze waren altijd samen. Sinds de basisschool al! Dus ik ben met ze opgegroeid. En ik haat het om tegen ze te liegen omdat het belangrijke mensen voor me zijn.
Als we voor mama’s kantoor zijn, knikt Kotetsu even.
‘Vanaf hier kun je het wel alleen,’ grijnst hij.
Ik grijns naar hem.‘Kom je niet mee? Ik weet zeker dat mama dat leuk zou vinden…’
Het is heel grappig om te zien hoe Kotetsu begint te blozen als ik dat zeg.
‘Ey, lach me niet uit!’ zegt hij en hij woelt door mijn haren.
Lachend geef ik hem een knipoog. ‘Sorry.’
Dan loop ik de trap op naar mama’s kantoor. Ik loop met een lach mama’s kamer in maar die lach verdwijnt als ik mama’s gezicht zie.
‘Okay, wat is er mis?’ vraag ik meteen.
Mama buigt haar hoofd. ‘Ga even zitten.’
Langzaam loop ik naar een stoel en ga zitten.
Mama kijkt op. ‘Ik heb Izumo de opdracht gegeven om de omgeving uit te kammen.’ Ze kijkt me aan. ‘Hij is hier, in Konoha, Aimeka.’
Ik sluit mijn ogen. Dus daarom keek ze zo bezorgd. Ik dacht dat er iemand dood was of zo! Ik open mijn ogen en kijk mama aan. ‘Aha.’
‘Aha? Dat is alles wat je hebt te zeggen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Wat kan ik nog meer zeggen? Hij is in Konoha. Maar als hij Naruto ook maar met een vinger aanraakt, is ie van mij.’
Mama komt achter haar bureau vandaan en gaat naast me staan.
‘Aimeka. Jullie waren beste vrienden voor negen jaar. Onafscheidelijk. Je was een wrak toen hij je verliet. En nu zeg je dit? Ik geloof niet dat je hem kan vermoorden als het er op aan komt.’
Ik kijk mijn moeder aan. ‘Ik geloof van wel. Hij heft Konoha verraden, zijn eigen stad, zijn familie, mij… Iedereen! Hij is niet de jongen die ik gekend heb. Die jongen is drie jaar geleden gestorven.’