~>22<~

‘Kom je?’ vroeg Andy me, zijn grijns niet van zijn gezicht krijgend. Ik knikte en bloosde toen ik zijn vingers tussen de mijne voelde. Zwijgzaam liepen we de open plek af en verdwenen tussen de bomen. De bladeren kraakten, de vogels floten, en mijn nervositeit blijft. Duizenden vragen brandden op mijn tong, maar die liet ik daar liggen. Tot ik het niet meer uithield. ‘Vind je het niet raar?’ fluisterende ik. De zwartharige jongen keek me aan, een glimlach sierde zijn gezicht. ‘Wil je dat ik je raar vindt?’ lachte hij. Ik hield mijn hoofd schuin. ‘Nee…’mompelde ik aarzelend, bang dat ik het verkeerde antwoord had gegeven. Andy grijnsde. ‘Mooi, want raar vind ik je niet.’ Verrast keek ik de jongen aan. Die grijnsde alleen nog maar breder. Zwijgend liep hij door. Ik durfde daardoor niets te zeggen. Pas toen hij de sleutels pakte keek ik weer op. ‘Ze zullen blij zijn je weer te zien…’ Ik snapte niet wat hij bedoelde en volgde hem licht angstig naar binnen. Daar werd ik gelijk stevig geknuffeld. Geschrokken deinsde ik terug, maar aangezien ik stevig vastgeklemd werd, en de geur herkende, kalmeerde ik weer. ‘Yu?’ fluisterde ik zacht en ik hield mijn hoofd wat schuin. De jongen grinnikte en drukte een kus op mijn voorhoofd. Hij was blij me te zien dat was duidelijk. Aarzelend keek ik de jongen in zijn ogen, bang dat hij ergens toch nog boos was, dat was echter niet zo. Wel waren zijn ogen vochtig. Dat begreep ik niet. Hij was toch blij? Waarom moest hij dan huilen? In plaats van het te vragen knuffelde ik hem en veegde de tranen weg die over zijn wangen rolden. Ook Sandra keek me huilend aan en knuffelde me. ‘We hebben je gemist, meis. Echt heel erg…’ snikte ze. Blij knuffelde ik haar terug en liet me daarna in wolfgedaante overgaan om Yxa te begroetten. Het voelde als een bevrijding. Ik had nooit gedacht dat ik als wolf rond kon lopen in het huis, maar uiteindelijk was het mogelijk. Ik wreef langs Yxa’s kop. De wolf jankte van de pijn, maar herstelde zich snel. Ze begon te kwispelen, en haar ogen stonden vol vreugde. Ook de pup was op de hoogte dat ik er was. Het kleine diertje sprong van de bank op mijn rug. Waarop Yxa naar haar gromde, omdat ze en niet op de bank mocht en niet op mijn rug mocht springen. Ik lachte echter en schudde haar van mijn rug. De pup piepte en schuifelde met haar staart tussen de benen naar me toe. Zacht wreef ik langs haar kop en veranderde daarna weer in mijn mensenvorm. Vermoeid plofte ik op de bank en wachtte tot Andy naast me ging zitten. Rustig kroop ik tegen hem aan en voelde hoe hij een kus op mijn hoofd drukte. ‘Ehm Aiyana?’ Ik keek op. Andy keek me aarzelend aan. ‘Ehm. Zou je ons willen vertellen wat je nou eigenlijk bent, en waar je eigenlijk vandaan komt?’ Langzaam keek ik ook naar Yu en Sandra. Hun ogen smeekten ook om uitleg. Ik slikte echter. Ik had geen idee of het wel zo’n goed idee was om het hen te vertellen. ‘Ik weet niet of…’ Ik zuchtte, ik wist niet hoe ik het moest vertellen. ‘Alsjeblieft. We zijn benieuwd!’ Ik keek Yu aan, die keek me met puppyogen aan. ‘Dat werkt niet bij mij, ik heb schattige ogen gezien. Ik moest elk jaar op 3 nestjes passen. Die kunnen dat veel en veel beter.’ Yu keek beledigt weg, waarop ik boven op hem sprong en een knuffel gaf. ‘Maar je komt in de buurt hoor. Gewoon oefenen!’ Sandra en Andy schoten in de lach. Ook Yu begon te lachen. Ik snapte het echter niet, ik had toch niets raars gezegd. Ineens trok Andy me op zijn schoot. ‘Zo en nu geen omwegen meer, vertellen jij!’ Ik zuchtte en keek hem aan. ‘Goed dan als het moet.’