Because you were/are special to us/me (FTSK) 21

"Ik wil iets kleins kopen voor een meisje. Ik ga normaal mee met haar maar gezien de omstandigheden blijf ik in Amerika" legt hij uit. "Ik wil..." Ik had net een potje vast dat ik laat vallen van verbazing. "Is daar iemand?" vraagt Kyle. "Nee, ik denk dat het de wind was." zegt Andrew. "Ik raap het wel op voor je." biedt Kyle hem aan. "Nee hoor, ik doe het straks wel." probeert hij Kyle nog tegen te houden. Mijn eerste reactie is naar buiten spurten. "Was dat nu wie ik denk dat het was?" hoor ik hem nog vragen maar daarna hoor ik niets meer. Ik loop naar het hotel en laat me huilend op bed vallen.

"Elisa, is alles in orde?" vraagt mijn vader terwijl hij op de deur klopt. "Ga weg!" roep ik huilend. Mijn vader klopt nog een aantal keer op de deur maar verdwijnt uiteindelijk. Een uur later wordt er opnieuw op de deur geklopt. "Ga weg, papa! Ik wil niemand zien!" roep ik nog steeds huilend. "Open de deur, het is Caleb, laat me binnen." Na 10 minuten gezaag van Caleb te horen om hem toch maar binnen te laten open ik de deur. "IK ga naar de deur. "Heb je een cadeautje?" vraag ik met de deur nog steeds gesloten. "Nee, moet dat dan?" vraagt hij verwonderd. Ik open de deur en laat hem binnen. "Nee, juist niet. Anders kwam je er niet in." Caleb kijkt me raar aan maar besluit er niet verder op in te gaan.

"Waarom praat je niet meer tegen ons? We missen je." begint Caleb wanneer hij zich op bed zet. "Je ouders zijn naar het skatepark geweest. Ze zeiden dat je huilend je kamer was ingelopen en dat ze niet binnen mochten." Ik zet me naast hem amar zeg of niets. "Wat is er?" Ik zucht. "Kyle komt niet meer mee naar België en aangezien ik jullie al dagen niet meer spreek veronderstel ik..." Caleb onderbreekt me. "Ik weet wat er gaat volgen maar 1 ding is zeker, wij gaan mee. Wij is inclusief Kyle." verzekert hij me. "Hij was bij Andrew en wou een cadeautje kopen voor een meisje omdat hij niet meer met haar meeging." vertel ik Caleb. Caleb knuffelt me. "Ik beloof je dat je Kyle de komende maand bij jou in België hebt." Ik veeg mijn tranen weg. "Ik denk dat ik nood heb aan portie Forever The Sickest Kids." Caleb lacht. "Elisa is terug." roept hij blij.

"Jongens, ik heb goed nieuws!" roept Caleb als we aan het skatepark zijn. Jonathan, Marc, Kent en Austin komen afgelopen en geven me een knuffel. "We zijn een beetje te ver gegaan, is het niet?" vraagt Kent beschaamd. "Ja, maar het is jullie vergeven en vergeten... Op 1 voorwaarde en die is dat jullie allemaal meegaan naar België." De jongens roepen het uit en doen een vreugdedansje. "Waar is Kyle?" vraag ik terwijl ik het skatepark afspeur. "Die is er niet maar die duikt wel weer op." verzekert Marc. "Het is dat je zijn stiefbroer bent dat ik je geloof." Ik praat en lach nog even met de jongens maar ga dan terug naar het hotel. We vertrekken overmorgen naar België dus moet ik stilaan beginnen met inpakken.

Voor ik begin ga ik nog even langs bij mijn ouders om me te excuseren voor mijn gedrag en daarna ga ik slapen.

De volgende ochtend is iedereen weer in het skatepark behalve Kyle. "Als hij weer opduikt, waar is hij dan?" vraag ik mijn ogen gericht op Marc. "Hij wil afstand zodat iedereen stopt te zeggen dat jullie samen zijn." antwoordt Marc. "Als Burns dat wil mag hij dat wel eerst aan mij zeggen hoor!" Waar is hij toch mee bezig? Eerst gaat hij bij Andrew iets kopen en dan beslist hij geen contact meer met mij te hebben voor een domme rede. In de namiddag gaat iedereen naar huis om zijn spullen te pakken voor morgen.

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door geklop op mijn deur. "Elisa, wakker worden. Je gaat terug naar België met 5 gekken." Ik spring uit mijn bed en open de deur. "Kom erin, ik maak me nog snel klaar en dan vertrekken we."

"Dus hij komt niet mee en komt ook geen afscheid nemen." mompel ik wanneer ik mijn hotelkamer op slot draai. "Wie?" vraagt Austin die meteen van Caleb en Jonathan een slag tegen zijn arm krijgt. "AUW! Sorry hoor dat ik soms wat laat van begrip ben." Hij wrijft over de plaatsen waar ze hem sloegen en kijkt schuldig naar mij. "Het geeft niet Austin, ik ga de pret met jullie niet laten liggen omdat mister Burns ineens het niet meer ziet zitten meen aar België te gaan of mij onder ogen te komen." Op iedereen zijn gezicht verschijnt een glimlach. "Als Kyle al voor vandaag wist dat hij niet mee zou gaan dan mocht hij wel dat ticket terugbetalen hoor." moeit mijn moeder zich in het gesprek. Ik rol mijn ogen en negeer haar opmerking.