A neko life 11

Yuukipov:Mijn ogen worden groot. Had hij zoveel moeite gedaan om iets te vinden dat ik lekker zou vinden ? “Als je iets anders wilt dan kan ik wel iets anders gaan halen.” Ik schud mijn hoofd. “Dit is goed . Dank je.” Hij zucht opgelucht. Blijkbaar wou hij niet echt terug naar beneden. Waarom had hij dat dan voorgesteld ? Waarom had hij niet zoals alle anderen gewoon een kom smurrie voor mijn neus gegooid ? Nee hij had de moeite gedaan om iets dat er ook effectief eetbaar uitzag te zoeken. Misschien zijn dan toch niet alle mensen zo slecht...
Hij zet een kommetje voor mijn neus en ik deins achteruit.Maar de witte vloeistof ruikt overheerlijk. Ik buig me voorover en neem een klein likje. “Yum!”
Snel maar toch voorzichtig begin ik alles op te likken. “Jij bent geen mensen gewoon hé ?”Ik kijk vragend op. “De manier waarop je eet,” zegt hij alsof dat alles verklaart. “De manier waarop ik eet ??”Hij knikt. “Je eet zoals een kat zou doen.” Ik haal mijn schouders op. “Heb ik nooit over nagedacht, ik volg gewoon mijn instinct.” Hij knikt begrijpend. En dan ga ik verder met mijn kommetje.


Zexionpov: Na een tijdje hoor ik een zacht ‘prrr’. “Yuuki ?” vraag ik verbaasd. Geschrokken kijkt ze op. Ik zie dat er wat room bij haar mondhoek hangt. “Schattig!!!” roept een stem. “Wat is er Zexion ?” vraagt ze met een piepstem. “Euhm niks hoor...” Ze haalt haar schouders op en richt haar aandacht weer op het kommetje voor haar. En na een tijd hoor ik weer een zacht spinnen. Dit keer weet ik het zeker, het is Yuuki. “Schattig !” roept de stem weer. En ik bloos want dat is precies wat ik dacht. Yuuki staart me met ondeugende oogjes aan. “Wat is er ?” Haar ogen vullen zich zichtbaar met twijfel.Dan valt mijn blik op het kommetje, het lege kommetje. “Wil je nog ?” Met een vrolijke twinkel in haar ogen knikt ze.”Ga je weer boven wachten of kom je mee?” Snel verstopt ze zich achter het bed. Ik lach. “Als je niet mee wilt mij goed hoor !” Ik zie nog net hoe twee pluizige oren boven het bed piepen als ik me weer de trap af haast. Als ik weer boven ben zit ze al op me te wachten. “Zeker dat ze deels kat is en niet deels hond?”vraagt een stem. Ik zet dit keer het kommetje vlak naast me . Want het was me opgevallen dat ze steeds een veilige afstand tussen ons bewaarde en toen mam erbij was kromp ze helemaal in elkaar. Misschien kan ik haar zo tonen dat ik haar niks aan doe. Ze kijkt me behoedzaam aan. Ik probeer het te negeren en wacht geduldig af. Het duurt even maar dan komt ze naast me zitten. En al gauw is ook dit kommetje leeg. Ik sta op, ze schrikt en deinst achteruit. “Nog ?” vraag ik. Ze knikt. “Het is vals om zo haar vertrouwen proberen te winnen !!”mompelt een stem. “Hoe moet hij het anders doen?”spreekt een andere dan weer tegen. Ik vul het kommetje weer en loop de trap weer op. “Zo doe je weer wat aan je conditie. Het zou tijd worden,”zegt een stem die zich veel te veel amuseert naar mijn zin. Weer zet ik het kommetje naast me neer. Dit keer aarzelt ze niet en haast ze zich meteen naar het kommetje. En het duurt niet lang of ze sint weer. Voorzichtig ga ik met mijn hand door haar wittig haar. Ik zie een rilling over haar rug gaan. Maar tegen al mijn verwachtingen trekt ze niet weg. Wat me aanmoedigt om verder te doen. Dus blijf ik haar strelen. Ze spint nog steeds. Het bezorgt me een warm gevoel.