A neko life 10

yuuki (L)
Yuuki pov:
Als hij weer weg is zet ik me wat rechter en rek me uit. Ik neem de tijd om de kamer waar ik lig eens goed te bekijken. De muren zijn gebroken wit en chocolade bruin.Er is ook één groot raam, wat de ruimte heel licht en open laat lijken. Een groot bed in het midden en aan de andere kant van de kamer een immens grote kast. Die kan toch onmogelijk vol kledij zitten ??? Naast het bed staat een kleinere lade kast, waarop dan weer allerlei fotokaders staan. Nieuwsgierig ga ik kijken. De foto’s zijn allemaal verschillend en toch ook weer niet ... Dan zie ik het ze zijn allemaal van Zexion. Zo heb je kleine Zexion met een bal, iets oudere Zexion op een fiets, liggend in het gras, met een grote taart, .... De foto’s stralen allemaal iets vreugdevol uit en dat doet die jongen die me uit het park heeft gehaald niet. Er is iets gebeurt dat kun je zo zien. Wat toch ? Wat zou zijn ogen die hier op al deze foto’s zo schitterde, dof en kil hebben gemaakt ? Wat blijft hij toch lang weg. Misschien is hij me wel vergeten, een stomme neko wie zou zich die nou herinneren ? Net op dat moment gaat de deur open. Ik schiet onder het bed. “Yuuki ?” Met een hoofd dat nog roder dan een tomaat moet zijn en een betrapte blik kruip ik vanonder het bed.


Zexion pov:
Ik kan er niks aan doen maar als ik haar gezicht zie met die schattige blosjes moet ik lachen. Wat ervoor zorgt dat ze nog een tintje roder wordt. “Wat deed jij nou onder het bed?”vraag ik al lachend. Ze kijkt me beteuterd aan. “Waarom bleef je zolang weg ?”vraagt ze. Dan krijgt ze een geschokte blik in haar prachtig groene kijkers en ze slaat haar handen voor haar mond. De blik maakt algauw plaats voor een schuldige. Alsof ze elk moment verwacht gestraft te worden kijkt ze naar haar voeten.”Ik ik ... Ik weet niet wat je lust dus...Ik heb dan maar room meegenomen. Ik had ergens gelezen dat jullie best wat katachtige trekjes hebben en ... Katten houden toch van room ???”