Hoofdstuk 1

'Rayen!' De deur vloog open. Linda lachte.
Linda was al heel lang de persoonlijke bediende van Rayen. Ze was lang, en had sluik blond haar tot op haar schouders. Ze was eigenlijk meer een vriendin voor Rayen dan een bediende.
Ze bleef in de deuropening staan.
'Staat u op, uwe majesteit?' Je kon aan haar stem horen dat ze dit als grapje bedoelde.
Rayen, die nog steeds in bed lag, draaide zich kreunend om.
Haar kamer was best groot, met aan de linkerkant een hemelbed, en aan de rechterkant een bureau met wat schrijfwaar en een kaars, die zo te zien al vaak gebruikt was. Naast het bureau stond een eikenhouten kast.
Zonnestralen drongen de kamer door grote ramen binnen, die op het tapijt rechthoekige strepen licht vormden. De luiken stonden wagenwijd open, hoewel er buiten sneeuw lag te schitteren in de ochtendzon.
Resten van een vuurtje lagen in een klein haardje dat in de hoek van de kamer stond.
Linda liep naar het bed.
'Zou het niet een beetje onbeleefd zijn om je ouders te laten wachten met het ontbijt? Het is je verjaardag!'
Met een zucht draaide Rayen zich op haar rug.
'Wat moet ik nou doen, Linda?'
Die avond ervoor had ze een hevige ruzie met haar ouders gehad. Verdrietig dacht ze eraan terug.
Ze waren net klaar met eten. Met een hete kop koffie zaten ze aan lange tafel. De eetkamer was een van de grootste ruimtes van kasteel Calen. Daar werden dan ook feesten en vergaderingen gehouden.
'Ray, morgen word je zestien. Wij vinden dat je je beleefder moet gedragen, als een prinses.'
Haar vader keek haar ernstig aan.
'Wat?!?' ze kon het niet geloven 'Dit meen je niet!'
'Zo hoort het, lieverd' zei haar moeder met een zachte glimlach, maar haar ogen deden niet mee.
'Maar ik gedraag me toch als een prinses? Mag ik nu alleen maar binnen zitten, en me gedragen als een ''echte'' prinses?'
'Rayen, hou op met die onzin!' zei haar vader streng.
Ze voelde de tranen achter haar ogen prikken. Snel stond sze op, waardoor haar stoel achterover viel. Maar dat kon haar nu niet schelen. Niets kan mij nog schelen, dacht ze.
Nog even bleef ze staan, toen rende ze naar haar kamer. Ze voelde warme tranen over haar wang glijden.
Op haar kamer was Linda bezig op te ruimen. Ze schrok toen ze haar opeens huilend in de deuropening zag staan.
'Rayen, wat is er?!' vroeg ze bezorgd, nog steeds geschrokken.
De prinses ging op het bed zitten, Linda volgde toen al snel.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze nog eens, maar nu zachter.
Snikkend had ze toen alles verteld.
'Je kunt het toch niet veranderen. Er ís niets wat je kunt doen.'
Haar glimlach was intussen als sneeuw voor de zon verdwenen.
'Maar ik wil het niet!' ze voelde alweer tranen opkomen. Ze sprong op en liep snel naar haar kast.
Dat doe ik wel vaak, dacht ze. Weglopen als ik moet huilen. Maar ja, dat heb je als je zo'n watje als ik ben.
'Dat is waar ook!' Linda liep naar de deur en haalde een pakje vanachter de muur vandaan. Daarna stak ze het naar me toe.
Ze bestudeerde het pakje.
Het was klein, en leek zacht aan te voelen. Er was een lint om gebonden, en vormde een strik bovenop het pakje.
'Nou, ga je het nog aannemen, of niet?' grijnsde Linda.
'Eh, ja tuurlijk.' Ze pakte het aan.
Het voelde zoals ze voorspeld had. Voorzichtig trok ze aan het uiteinde van het lint, waardoor de strik verdween. Ze legde het lint op haar bureau. Langzaam verwijderde ze het papier. Er kwam een gevouwen stofje te voorschijn. Toen ze het uitvouwde, zag ze een zilveren ketting schitteren.
'Ooh, wat mooi!' Ze pakte het uit haar hand en liet het bungelen aan haar vingers. Het koord was van dun touw, en er hing een zilveren hartje aan.
'Je kunt het ook openen.'
Met haar nagels peuterde ze het open. Ze zag dat het hartje hol was.
'Je kunt hier iets persoonlijks in doen. Iets wat heel veel voor je betekent. Dan heb je het altijd bij je.'
'Maar..Dit moest toch veel gekost hebben?'
'Nee hoor, mijn broer is smid. Het was een moeilijk klusje, maar het is wel gelukt.'
'Het is prachtig! Heel erg bedankt!' Ze omarmde haar vriendin.
Nadat ze het over haar hoofd deed, ging ze rechtop zitten.
'En nu snel omkleden en eten!'