A neko life 9

ik heb niet zitten kloten met photoshop NEUH
ZEXION POV:
“Zexion !” hoor ik mijn moeder roepen.Ik werp nog een laatste blik op de nu vredig slapende neko en dan haast ik me naar de keuken waar mam is. “Ooh nee, ze heeft die blik in haar ogen!” roept een stem. “Ben jij een stoute jongen geweest?!” spot een andere. Behoedzaam ga ik op de tafel zitten, geen enkel moment verbreek ik het oogcontact. Ze wacht geduldig tot ik neerzit.”Dat wordt een preek!”jubelt een derde stem. Mam zucht eens diep. “Zexion,” ze neemt even een pauze. Je kan haar gewoon zien denken : Hoe moet ik dit nou weer uitleggen. “Ik begrijp wel waarom je haar hebt meegenomen maar...” “Dit kan niet blijven duren,”maak ik haar zin af. Mam knikt. Ik spring van de tafel. “Zexion, je begrijpt toch dat we niet elke neko kunnen helpen ?” “Ja, dat begrijp ik maar ik vraag ook niet om elke neko te helpen. Ik vraag om deze ene te helpen !”roep ik. Mam schrikt zo hard van mijn uitbarsting dat ze één van de pannen laat vallen die ze aan’t afdrogen was. Het kletterend geluid schud me wakker. Dit was ik niet, ik was altijd rustig en beheerst. “Ik vraag gewoon om deze, om haar, te helpen.”fluister ik. Mam sluit me in haar armen. “Weet ik lieverd, weet ik.” “Het is gewoon niet eerlijk! Ik heb haar beloofd dat ze dit nooit meer mee moet maken.” “Dat is heel lief van je, jongen.” Ik wurm me uit haar greep. “Is er dan echt geen andere manier ?” Ze fronst haar wenkbrauwen. “Misschien... Misschien als ze JOUW neko werd dan...” Ik kijk mijn moeder aan alsof ze gestoord is. Ik een neko ?! Dat kan niet en zij uit alle mensen zou dat moeten weten ! Helemaal overstuur loop ik de kamer uit. Dat idee is e gek voor woorden. “En toch. Als het de enige manier is,”begint een stem. Nee !!! Ik ... Het kan echt niet ! “Hey, vergeet niet dat je’t haar beloofd hebt !”dreigt de stem nu. Ik sla halt bij de deur van de kamer waar zij ligt. “Misschien moet je het eens met haar bespreken. Het gaat immers ook over haar.”fluistert een stem. Oh, geweldig kunnen die rot stemmen dan nooit aan mijn kant staan ?! “Dacht het niet jochie! Dit is veel te leuk!” pest één van die duivelse stemmen. Ik zucht eens diep. Goed dan, jullie je zin. Ik ga het haar voorstellen. Ze zegt waarschijnlijk toch nee. Als ze een greintje verstand heeft zet ze het op een lopen. Zo spreek ik mezelf moed in. Als ik genoeg moed heb verzamelt open ik de deur.Daar ligt ze dan vredig slapen. De lakens over haar slanke lichaam. Zo breekbaar en stil dat het lijkt alsof ze een pop is maar als ik goed kijk kan ik de lakens lichtjes op en neer zien gaan. Ik zet me naast het bed neer. “Het is niet dat ik je hier niet hebben wil. Helemaal niet zelfs! Het is gewoon... Het ligt gewoon nogal ingewikkeld.” Een klein geluidje laat me verstommen. En ik richt mijn blik weer op de slapende neko. Haar prachtige haast witte haar ligt wild om haar fijn gezichtje gedrapeerd. Ze doet me even aan een engel denken. Zopuur en sereen ziet ze eruit. Weer en zacht gemurmel. Haar oogleden trillenen dan gaan haar ogen open. “Sorry , ik wou je niet wakker maken.” Ze zakt iets verder onder de lakens en schud haar hoofd. “Is niet erg, “mompelt ze. “Heb je nu dan wel honger?” “Ja, hoor ontloop de echte reden dat je hier bent maar !”tiert een stem. Verlegen knikt ze. “Wacht even ik ben zo terug!” En zo loop ik de kamer uit. “Wat ben je toch een WATJE ! Wees voor één keer een man en vraag het haar gewoon !!!”raast de stem nu helemaal door het dolle heen. Ik doe heel erg mijn best om ze te negeren terwijl ik de trap afstorm.