A neko life 3

mijn mega snel gemaakte tekening voor Yuuki (en ze heeft geen konijnentanden dat lijkt alleen maar zo)
Een plotselinge warmte omringt me. Pijn schiet door mijn lichaam als het de grond verlaat. Is dit doodgaan ? Als het dit is dan is het zo erg nog niet. Een volle warme stem praat tegen me. Ik hoor de woorden wel maar ik registreer ze niet. Het is alsof ze in een vreemde taal worden gesproken.


Snel maar toch zorgzaam loop ik de straten door, naar huis. Het onbekende naakte meisje tegen mijn borst geklemd. “Wat gaat mammie nu wel niet zeggen?” sneert een vervelende stem. “Hij kon haar toch niet laten liggen ?” antwoord een andere. “Waarom niet? Zij heeft hem toch ook nooit geholpen !” bitst nog een andere. Ik schud mijn hoofd. De stemmen kibbelen al van toen ik haar zag, gek maakt het me ! Maar ik heb zelf al besloten, ik neem haar mee wat de stemmen er ook van vinden! Wat er daarna gebeurt zie ik dan wel. Snel open ik de welbekende groene deur. “Mam, ik ben thuis!” schelt mijn stem door de gang. Geen antwoord. Ik zucht eens. Mam moet vast overwerken, wééral. Als mijn pa... Een gevoel van hulpeloze woede overvalt me. Als golven die tegen een klein bootje klotsen, zo voel ik mij als ik weer eens aan die nutteloze klootzak van mijn vader denk. Mijn armen trillen en mijn knokkels worden wit. Een pijnlijk gekreun doet me opschrikken uit mijn roes. De gedachten van mijn vader duw ik ver weg in een duister hoekje van mijn bewustzijn. Nu pas bekijk ik het meisje dat ik al ruime tijd in mijn armen houd. Plots valt me iets op, die meisje... Ze heeft kattenoren! “Een neko.” De woorden rollen over mijn lippen zonder dat ik er erg in heb. Het meisje knijpt haar ogen pijnlijk dicht bij het horen van ‘neko’. “Arm ding,” fluistert een stem in mijn hoofd. En deze keer kan ik niet anders dan toestemmen. De meeste neko’s worden verschrikkelijk behandeld, dat weet iedereen. Dan merk ik het rillen op. “Stommerik! Ze heeft geen kleren aan, natuurlijk heeft ze het koud !!!” roept dezelfde stem als net. Snel haast ik me naar de badkamer en laat het volstromen. Als een dikke schuimlaag het wateroppervlak bedekt laat ik haar er voorzichtig in glijden. Bedenkelijk kijk ik naar het nog steeds buitenbewustzijnde meisje. Moet ik haar nu wassen ? Ze is wel behoorlijk smerig en ik kan haar pas verder helpen als ze proper is. Toch ? Ik besluit dan maar dat het voor haar eigen bestwil is. Voorzichtig dompel ik een washandje in het water. En als het bijna haar marmerkleurige huid raakt...