A neko life 2

“Zexion ! ZEXION !!!” Mijn naam weergalmt door de gangen maar ik draai me niet om. Ik stop niet meer nog ik vertraag niet eens. De stem fluistert mijn naam nogmaals. Maar ik stap vastberaden de dubbele deur door. De conciërge ziet me wel, hij werpt me zelfs een zorgelijke blik toe. Maar hij stopt me niet wetende dat ik dit nodig heb. Ik storm de straat op. Ik moet even uitblazen. “Het is allemaal hun eigen schuld! Het is allemaal hun eigen STOMME schuld !!!” roept mijn innerlijke stem me toe. Ik schud mijn hoofd hopend de stemmen er ook uit te schudden. Maar het lukt niet, zoals het nooit lukt. Ik haat ze , die stemmen. Ze maken mijn leven tot een hel! Het lijkt alsof ik bij alles verscheurd word door twijfel. Ik krijg mijn leven enkel in de hand als het me lukt om hen eruit te bannen. Maar ze verdwijnen nooit helemaal. Verstopt in de duistere hoekjes van mijn ziel wachtend op een zwak moment, een moment van onoplettendheid. Doordat ik steeds alert moet zijn voor de stemmen heb ik geen tijd om een groot sociaal netwerk uit te bouwen. Wat me dan weer tot ideaal slachtoffer maakt... En dan raak ik in situaties verzeild als deze. En allemaal eindigen ze ermee dat ik de school uit ren. Zuchtend kijk ik rond. Waar hebben mijn voeten me nu weer heen geleid ? Vandaag blijkt het, het park te zijn. Goede keus... Gelukkig weet mijn lichaam wél wat ik nodig heb. Misschien weet het dat wel beter dan ikzelf. Het grint knispert onder mijn gympen, de vogels fluiten, bladeren ritselen zachtjes. Een perfect rustige omgeving dus, maar dat geldt niet voor mijn geest, die een rommeltje is. Willekeurige beelden van eerder vandaag doemen op in mijn hoofd. Vanmorgen leek alles zo goed, niks zou het kunnen verpesten en zie nu... Hier loop ik dan terwijl ik op school zou moeten zitten. Een meesje landt enkele meters voor me op het pad. Dan valt me een enkel rood veertje op. Ik glimlach: “Mam had dus toch gelijk wat jou betrof!” De vogel kwettert vrolijk naar me. Oh god mam ! Wat moet ik haar nu vertellen ? Waarschijnlijk zal ze een prachtige glimlach op haar gezicht toveren en dan zal ze zeggen dat het er niet toe doet. Zoals ze altijd doet. Maar hoe overtuigend ze het ook doet ik zal haar niet geloven. Niet nadat ik haar ooit heb betrapt toen ze naar mijn school belde. Ik was toen niet boos en nu ook niet.Woede of boos was simpelweg niet het juiste woord, ik voelde me eerder onbegrepen. Nu weet ik beter, mam maakt zich zorgen omdat ze van me houdt. Dat weet ik nu maar dat maakt het er niet makkelijker op! “Trek het je niet zo aan!”zeurt een stem. “Natuurlijk trekt hij het zich aan, hij is immers een mietje !”spot een andere. Ik probeer ze uit mijn gedachten te bannen maar in de plaats daarvan worden ze steeds luider. Ik ren, wetende dat ik niet kan ontsnappen aan mijn gedachten, mijn demonen. Als het zweet op mijn voorhoofd parelt, steken mijn lichaam teisteren en mijn ademhaling met schokken gaat, stop ik. Pijn verdooft mijn lichaam en bezorgt mijn geest een kleine rustpauze.Als ik om me heen kijk zie ik dat ik het hele park ben door gerend. Dan vangt iets mijn blik....