A neko life1

Running away
-Rennen-
Blijven rennen. Door gaan , verstand op nul. De stemmen blijven me achtervolgen. In mijn hoofd of echt achter me? Wie zal het zeggen ?Voor mij lopen fictie en realiteit in elkaar over zonder een duidelijke scheidingslijn. Ik blijf rennen geen idee waarheen. Dat doet er ook niet toe, zolang het maar weg van hier is. Niet wetende wanneer ik nu ook werkelijk ver genoeg ben, blijf ik rennen tot mijn benen het onder me begeven. Met een pijnlijke klap smak ik tegen de grond. Nu moet ik toch ver genoeg zijn ?”Nou ja even rusten kan vast geen kwaad,”zeurt een stem in mijn hoofd. “Dat is waar,” murmel ik. “Eventjes rusten en dan weer weg.” Maar mijn oogleden vallen genadeloos dicht. Als een nachtmerrie me badend in het zweet laat ontwaken, merk ik dat het al nacht is.Mijn lichaam is helemaal stijf en koud, mijn geest helemaal uitgeput maar toch krabbel ik overeind. Elke stap die ik zet is een marteling maar ik weiger om terug te gaan! Mijn maag rommelt. Hoelang is het al niet geleden dat ik iets eetbaars heb vast gehad ? Misschien ligt het aan de vermoeidheid maar ik kan het me niet herinneren. Mijn knieën knikken maar ik weet mezelf nog net naar een bankje te loodsen. Daar laat ik me op vallen. Mijn lichaam jammert om rust en ook mij geest wenst niets liever. Maar ook dit lijkt me niet gegund. De indringende geur van sterke alcohol dringt mijn neus in.In een flits gaan mijn ogen open. Een man staat dreigend dichtbij. Angst laat mijn lichaam verstijven. Het maanlicht geeft de grijns van de man iets demonisch. En de lust die in zijn ogen staat te lezen doet mijn nekhaartjes overeind staan. De man komt dichterbij en ik krabbel verschrikt achteruit. Ik gil als hij op me springt. Ik spartel als hij aan mijn kleren trekt. Maar deze man is sterker en hij pint me tegen de grond. Het geluid van scheurende stof vult mijn gedachten. Ik voel hoe hij met zijn smerige handen mijn lichaam betast. Hebberig drukt hij ze op mijn borsten. Met een blik die niks menselijks bevat kijkt hij naar mijn lichaam alvorens mijn mond te bedekken met zijn hand. Tranen stromen over mijn wangen als een scherpe pijn mijn lichaam doordringt. In gedachten smeek ik dat hij stop. Maar steeds weer voel ik hem komen. Ruw en hard, steeds verder. Als hij klaar is grijpt hij me bij mijn haar en gooit me op de grond. Met een harde klap raakt mijn hoofd de hoek van de bank. Mijn zicht wordt wazig. “Nog erger dan een opblaas pop!” Hoor ik de man zeggen vervult van af grijnzen. En dan stapt hij weg. Alsof er niks gebeurt is. Mij achterlatend onder het vuil en in een steeds grote wordende plas bloed. Niet veel later verlies ik het bewust zijn en slokt het duister me op