Because you were/are special to us/me (FTSK) 19

"Hey, we hebben jullie voorzien van broodjes en warm eten. Misschien eten jullie beter het warme eten deze middag op want het zou wel eens kunnen koud zijn tegen deze avond. Groetjes van Kent, Austin, Jonathan, Caleb en Marc." dat staat er op een klein briefje geschreven wanneer we de mand openen. "Eten we hier of op het grasveld ietsje verderop?" vraagt Kyle. "Het grasveld lijkt me iets gezelliger." Kyle neemt de mand op en gaat samen met mij naar het grasveld. Daar brengen we de rest van de middag, namiddag en avond oor.

"Ben je eigenlijk niet bang dat een paparazzi ons gezien heeft?" Kyle haalt zijn schouders op. "Het doet me niets, ik ga weg met wie ik wil. Of heb jij daar problemen mee?" Ik schud mijn hoofd. We praten en lachen nog een hele tijd door tot het donker wordt. "wil je naar huis of blijven we hier nog of wil je iets anders doen?" vraagt Kyle als het even stil is. "Tenzij jij nog ergens heen wil of van me af wil blijf ik hier nog graag." Hij zet zijn kap op en legt zich neer op het gras. Hij kijkt naar de hemel. "Moet je al die sterren zien." zegt hij vol bewondering. Het is net alsof hij een kind van 8 jaar is. Ik wil me neerleggen naast hem maar het gras is nat dus zit ik al snel weer rechtop. Kyle begint me uit te lachen maar klopt op zijn buik;. "Waarom lig je nu op je buik te kloppen? Het gras wordt daar heus niet droog van hoor." lach ik. ""Nee, maar ik heb een trui aan en mijn kap op dus ik heb geen last van het natte gras. Aangezien jij geen kap of trui bij hebt stel ik voor dat je op mij komt liggen. Het is trouwens veel beter voor je nek als je ligt dan dat je rechtop zit en omhoog kijkt." legt Kyle uit alsof hij het warm water heeft uitgevonden. "Newsflash, 21 jaar, veel te zwaar om op jou te gaan liggen." probeer ik hem duidelijk te maken. "Newsflash, je bent niet te zwaar, je bent graatmager en nog een newsflash, ik heb een mond gekregen om te praten dus als ik het niet meer uithoud dan laat ik het je wel weten." zegt hij op dezelfde toon als mij. "Waarom denken alle meisjes toch dat ze te dik zijn." Uiteindelijk ga ik dan maar op Kyle liggen. Ik vind het maar een raar idee van hem maar ik besluit er maar over te zwijgen.

Voor ik het besef val ik in slaap door de rustige ademhaling van Kyle en de rustige omgeving. Wanneer ik weer wakker wordt draagt Kyle me en stapt naar weet ik veel waar naartoe. "je mag me ook neerzetten hoor, ik stap wel." Kyle lacht, stopt en zet me neer. Arm in arm stappen we verder. "Waar gaan we naartoe?" vraag ik slaperig. "Naar mijn kamer. De tijd dat we aan je hotel zijn is zolang dat je al lang in mijn bed ligt verder te slapen." legt hij uit. "Zolang mijn ouders het weten is het voor mij in orde." Als we eindelijk in zijn kamer zijn krijg ik een T-shirt en joggingbroek van hem. Opnieuw rol ik de veel te lange broek omhoog. Zoals ik verwachtte is Kyle ook deze keer aan het lachen om die broek. Ik trek me er niets van aan en laat me moe op bed vallen. Kyle legt zich naast me. Enkele minuten alter lig ik te slapen.

De volgende ochtend worden Kyle en ik tegelijk wakker. "Goedemorgen, goed geslapen?" vraagt hij vrolijk. "Ja hoor en jij?" Hij knikt en rekt zich uit. "Bedankt voor gisteren en sorry dat ik in slaap gevallen ben." Een lach verschijnt op zijn gezicht. "Dat is graag gedaan maar eigenlijk hoef je me niet te bedanken want ik heb niets geregeld. En dat je in slaap gevallen bent vond ik ook niet zo erg hoor." antwoordt hij. "Maar je was er en je hebt een hele dag met mij overleefd." Opnieuw begint hij te lachen. "Kom, we gaan naar beneden. Ik heb honger." stelt Kyle voor.

"Smile!" roepen Kent, Austin, Caleb, Marc en Jonathan in koor terwijl ze een foto trekken. "Waar is dat goed voor?" Zoals eerder al gebeurde vroegen we dit tegelijk. "We moeten toch een foto van jullie 2 hebben." Kyle en ik trekken een wenkbrauw omhoog. "zie je, jullie zijn voor elkaar bestemd. Jullie zeggen dingen samen, doen bijna alles samen en hebben dezelfde gezichtsuitdrukking." bevestigd Austin. "Weirdo's" zeggen we opnieuw tegelijk en gaan naar de keuken.

"De zoveelste poging ons te koppelen." zucht hij. "Ze bedoelen het goed maar het begint op mijn zenuwen te werken." vul ik hem aan. terwijl ik een boterham smeer. "Wat zouden ze doen als we ruzie hebben?" Ik kijk op van mijn boterham. "Ik wil geen ruzie met jou en ik ga er ook geen faken. Begrepen?" reageer ik geschrokken. "Ja sergeant." Hij doet net alsof hij in het leger zit.

"Kom hier, dat ik je buil instrijk." beveel ik hem min of meer na het ontbijt. Hij schuift zijn stoel achteruit en blijft zitten. "Kyle Burns, je bent net een 8-jarige." Hij lacht... alweer. Die jongen zijn leven bestaat alleen maar uit lachen. "Als ik recht sta geraak je er toch niet aan tenzij je op de stoel gaat staan." merkt hij op. Ik kan hem geen ongelijk geven, 1.65 meter tegenover 1.90 meter kan nooit goed komen. Ik ga naast zijn stoel staan en strijk de zalf uit over zijn buil.