044

Ik had een boek van Elena mee gekregen over onze familie. Er stond een hele geschiedenis in over de bloedlijn, maar er stond ook in hoe ik bepaalde krachten kon gebruiken. Sommige dingen spraken voor zich, zoals het gedachten lezen. Nu moet ik me er nog op concentreren maar uiteindelijk zal het vanzelf gaan. Andere mensen pijnigen is ook een van mijn gaven, ik moet er gewoon op concentreren en het lukt me. Klinkt best makkelijk en om heel eerlijk te zijn, het is ook makkelijk. Ik mocht Jacob als proef persoon gebruiken. Het was best lastig om te zien, ik deed hem zoveel pijn maar hij vond het niet erg. Althans dat is het gene wat hij zei. Toen ik zijn gedachten ging lezen dacht hij snel ergens anders aan, dat joch is best slim. Ik ben ook begonnen met het oefenen van het beheersen van de elementen. Allereerst moet ik met lucht beginnen. Geen idee waarom, maar zo staat het in het boek en aangezien ik het via een boek moet leren moet ik het ook maar volgens het boekje gaan doen. “Chris, schiet nou eens op.” Zei Jacob en hij keek me geïrriteerd aan. “Sorry hoor.” Mompelde ik en ik concentreerde me weer op mijn opdrachten. Ik was bezig met een van de oefeningen om het eerste element onder controle te krijgen. Ik deed mijn arm omhoog en sloeg hem daarna in de richting van Jake. Jake vloog ineens een paar meter naar achter en knalde daarna tegen een boom. De boom kraakte iets en Jacob keek een beetje verbaasd. “Het is gelukt, het is me gelukt!” riep ik vrolijk en ik begon te springen en klapte in mijn handen. “Ja dat voelde ik.” Mompelde hij. “Sorry hond.” Zei ik met een grijns. Jacob begon te grommen en kwam in mijn richting. Ik herhaalde de beweging van net en Jacob vloog weer tegen dezelfde boom aan. “Wauw, het lukte me zelfs een tweede keer.” Zei ik met een grijns. “Stomme bloodsucker.” Mompelde Jacob. “Dit keer geen sorry.” Zei ik met een grijns. Ik ging op de grond zitten en pakte het boek. Ik kan nu net zo goed een andere beweging gaan oefenen. “Wat ga je doen?” vroeg Jacob terwijl hij achter me stond. “Je stinkt.” Zei ik en ik bestudeerde het boek. “Ja dat weet ik, dat heb je al vaker gezegd. Maar, wat ga je doen?” vroeg hij en hij ging naast me zitten. “Ik ga een andere beweging doen.” Zei ik. “Moet ik weer pispaal zijn?” vroeg hij. “Nee, ik richt wel op de boom.” Zei ik en ik stond op. Ik zette mijn handen vlak bij elkaar en concentreerde me. Ik voelde een hoop energie in mijn handen en ik haalde ze wat uit elkaar. Er kwam een kleine bal tussen mijn handen. Ik haalde ze verder uit elkaar en ‘drukte’ meer kracht tussen mijn handen. De bal werd groten en ik liet mijn handen steeds wat verder uit elkaar gaan. Hoe verder ze gingen hoe meer kracht ik zette en hoe groter de bal was. Ik deed een hand opzij en de bal cirkelde rond boven mijn hand. Met een stoot duwde ik de bal van mijn hand af en hij ging met een rotvaart richting de boom. Met een harde klap kwam hij tegen de boom aan en de boom versnipperde in allemaal stukjes. “Oeps.” Mompelde ik. “Oh mijn god. Dat was vet.” Zei Jacob. Ineens rook ik een overheerlijke geur. Jacob keek me geschrokken aan. “Wat is er?” vroeg ik verbaasd. “Mensen en ik dacht dat we ver genoeg in het bos waren.” Mompelde hij. “We zijn te laat, we kunnen niet meer weg. Doe je boek in je tas en probeer je adem in te houden.” Zei Jacob. Ik keek hem verbaasd aan maar deed toch maar wat hij zei. Een paar seconden later kwamen er een aantal mensen het veld op. “Wat is er met die boom gebeurd?” vroegen ze terwijl ze dichter bij kwamen. Ik snoof een keer en rook de heerlijke geur. Jacob keek me angstig aan maar ik reageerde er niet op. Ik ben sterk genoeg, ik kan dit aan! “Geen idee, dat was al zo toen we hier kwamen.” Zei Jacob. Ik keek de man aan en hij keek verbaasd terug. ”Ze heeft groene ogen. Oke het is wel mooi, maar het ziet er bizar uit” “Hij vind mijn ogen bizar.” Mompelde ik zacht. Ik zei het zo zodat de mannen niks konden horen. “Je bent bizar.” Fluisterde Jacob terug. “Zouden jullie ons misschien de weg kunnen wijzen? We zijn een klein beetje verdwaald.” Vroeg een van de mannen. “Natuurlijk.” Zei Jacob en we liepen in de richting van de mannen. “Kan je het aan?” vroeg Jacob via zijn gedachten. Ik knikte een keer en liep toen verder. Ik ben sterk, ik kan het aan!