Because you were/are special to us/me (FTSK) 18

Na het skaten loopt Kyle nog even mee naar het hotel. "Ik dacht je nog eens een slag te geven toen ze zei dat ze haar excuseerde. Ik dacht dat je zou geloven wat ze zei. Gelukkig deed je dat niet." Kyle kijkt me verbaasd en lachend aan. "Jij hebt losse handjes als er iets is waar je gefrustreerd van geraakt." lacht hij. "Ik ga je echt niet nog eens laten kwetsen door haar." Hij slaagt een arm rond mij. "Je bent het beste wat me ooit kon overkomen. De jongen die jouw hart voor zich wint kan er maar beter niet mee spelen.Zo iemand vindt je geen 2 keer." Daardoor begin ik te blozen. "ze bloost, hoe schattig." lacht Kyle. "Lach daar niet mee." Ik geef hem een tik tegen zijn arm maar begin dan zelf ook te lachen. "Ik denk dat je de weg naar je hotelkamer wel vind vanaf hier." lacht hij wanneer we in de inkomhal van het hotel zijn. "Kom je niet nog even mee?" Na even twijfelen komt hij mee. In de lift is het stil tot Kyle me port. "Wat?" Hij port me opnieuw. "Niets" Dan komen we aan op de verdieping van mijn hotelkamer. Kyle blijft me porren waardoor ik de sleutel maar niet in het sleutelgat krijg. Als we eindelijk binnen zijn gaat het porren over in kietelen. "Kyle, stop!" Ik heb buikpijn van het lachen en kan amper ademhalen. Hij stopt een, dus neem ik de tijd me uitgebreid op bed neer te leggen en op adem te komen. Voordat ik het besef begint hij opnieuw en slaag ik per ongeluk mijn arm tegen zijn hoofd... net op zijn buil. "AUW! AUW! AUW! Dat doet pijn" roept hij het uit en laat zich naast me op bed vallen. "Omg, Sorry, sorry, het spijt me, laat me kijken." Hij doet zijn handen van voor zijn hoofd. "Ik ga een handdoek nat maken." Hij legt zijn handen er terug op. Ik loop naar de badkamer en maak een handdoek nat. "Elisa, wat scheelt er?" hoor ik mijn moeder in paniek vragen. Ik open de deur en loop naar Kyle met de handdoek. Voorzichtig doe ik het haar an zijn voorhoofd en leg er de handdoek op. "Ik denk dat uw dochter het niet zo voor mij heeft deze vakantie." lacht Kyle. "Oef, je kan toch al lachen." Ik loop terug naar de badkamer en kom terug met speldjes. Daarmee steek ik zijn haar naar achter zodat het niet nat wordt. "Wat zou ik toch doen zonder jou?" Ik haal mijn schouders op. "Geen buil hebben en je drumstel zou nog heel zijn en je leven leven zoals het was tot vorig jaar." Hij rolt met zijn ogen. "Wij gaan terug naar onze kamer. Wees voorzichtig en maak niet teveel lawaai." besluit mijn vader.

Ineens gaat Kyle zijn GSM af. "Hallo?... Op Elisa haar hotelkamer... IK heb mijn hoofd pijn gedaan, weeral, ze heeft me verzorgd... Als ze me laat gaan dan kom ik... Oké, tot opd e parking..." Hij legt af. "Een ongeruste Marc. Hij vroeg zich af waar ik bleef. Hij staat op de parking dus ik kan maar beter gaan." verklaart hij. "Wacht." Ik neem de zalf tegen zwellingen, geef een kus op de bult en wrijf de zalf erop. "Waarom die kus?" vraagt hij verwonderd. "Dat versnelt het genezingsproces. Heeft je moeder dat nooit gedaan toen je klein was?" lach ik. "Dank u dokter Elisa Maar nu moet ik echt weg." Ik laat hem vertrekken en ga slapen.

"Mag ik jullie voorstellen aan iemand die me gisteren gered heeft?" vraagt Kyle de volgende dag terwijl hij op en neer springt. "Wie wilt jou nu redden? " vraagt Austin sarcastisch. "Een lief meisje. Mag ik u voorstellen, dokter Elisa." Hij wist trots naar mij. "Wat is er gisteren gebeurd?... Laat maar, ik denk dat ik het al niet meer wil weten." lacht Caleb. "Ik heb per ongeluk mijn arm tegen zijn buil gestoten. Hij heeft voor heel onze verdieping staan roepen." leg ik lachend uit. "En toen hij in de auto stapte had hij allemaal speldjes in zijn haar. Ik denk dat hij ook is langs geweest bij kapster Elisa." vult Marc lachend aan. "Oh ja, dat is waar ook." Hij grabbelt even in zijn broekzak. "Je speldjes...1...2...3...4...5...6...7 speldjes. Ik heb ze gisteren geteld zodat ik zeker was dat je ze allemaal zou terug hebben." Ik neem de speldjes aan. "Hebben jullie van vorig jaar die date al ingehaald aan het skatepark?" merkt Jonathan op. "Het was geen date en neen." reageren Kyle en ik in koor. "Ga dan naar het skatepark onder jullie 2. Wij leggen het je ouders wel uit." zegt Caleb terwijl hij Kyle en mij naar de uitgang duwt. "Om te skaten heb je een skateboard nodig." Het duurt even voor hij doorheeft wat ik bedoel en gaat dan opzij zodat ik mijn skateboard kan gaan halen. "Veel plezier" roepen ze ons na en zwaaien nog even. "Rare jongens" zeggen we in koor en lachen.

Het skatepark ligt er verlaten bij. We skaten een tijdje tot Caleb met een mand in zijn handen komt aangewandeld. "Ik dacht bij mezelf dat het misschien wel leuk was om te eten zonder ons dus we hebben het één en ander gaan kopen bij de bakker zodat jullie hier of ergens anders kunnen eten" Kyle rolt zijn ogen. "Dankjewel Caleb, dat is heel lief." antwoord ik nog voor Kyle onzin begint uit te kramen. "Zo... dan laat ik jullie weer alleen." Hij zwaait eens en loopt weg.