~>21<~

Twee dagen verstreken, met Kaïn als leider. Hij was goed voor ons, beter dan een leider ooit was geweest, maar dat hielp niets voor mij. Mijn stemming bleef hetzelfde. Ik was somber, at niets, en sliep slecht. Iedere keer als ik uitgeput in slaap viel, schrok ik midden in de nacht weer jankend wakker. Omdat een nachtmerrie, waarin Andy me neerschoot, me bleef achtervolgen. Ik betrapte me er steeds vaker op, dat ik naar zijn armbandje staarde om daarna weer jankend door mijn poten te zakken. De roedel was vreselijk bezorgd om me, Kaïn, abel, Kiyiya en mijn moeder het meest. Telkens keken ze me weer na, als ik het bos in vluchtte. Om alleen te zijn en piepend en jankend bij de waterval te liggen. Op de derde dag ging het echter anders. Ik was wel bij de waterval, maar in plaats van daar rustig te kunnen liggen, gooide Kaïn me genadeloos het water in. ‘Het is genoeg geweest, Aiyana!’ riep hij uit, en hij ging weer weg. Verward klom ik weer op de kant en schudde me droog. Daarna liet ik me in het gras zakken. Na een kwartier dwong ik mezelf, om op te staan en naar mijn menselijke gezicht te staren. Zodat ik dat deel van mezelf kon afzweren. Dat kon ik echter niet. Het gezicht waar Andy zo van hield kon ik niet haten. ‘Weer droog?’ klonk het achter me. Langzaam draaide ik me om, om daar niet alleen Kaïn te zien, maar ook Andy. Gelijk raakte ik in paniek en schoten er allerlei vragen door me heen. Zonder op antwoord te wachtten rende ik weg. Tussen de bomen door, schoot ik er als een bang konijn, in wolfgedaante, vandoor. Ik werd echter al snel ingehaald en getackeld. ‘Kom op Aiyana! Dit kun je niet menen. Waarom ga je er in godsnaam vandoor? Je houdt toch van hem?’ Een verdrietig gepiep welde op uit mijn keel. ‘Ja, ik houd van hem, maar hij kan onmogelijk van mij houden! Ik ben een wolf Kaïn! Snap je dan niet dat het onmogelijk is!’ De zandkleurige wolf zuchtte. ‘Hij wil je anders vreselijk graag zien. Hij ging gelijk met me mee toen ik zei dat het om jou ging.’ Mijn ogen werden groot van verbazing en Kaïn begon me terug te duwen. ‘Kom nou maar gewoon mee, en zie wat er gebeurt. Als hij je haat is het jammer, dan is het zijn probleem en zoek je een leuke wolf. Als hij nog van je houd, ga je gewoon met hem mee terug.’ Ik zweeg, en bleef trillend staan. Dat kon Kaïn echter niet hebben, want die beet me hard in mijn staart. Geschrokken schoot ik naar voren om hem daar ongelovig aan te staren. ‘Hup lopen! Of ik doe het weer.’ Geïrriteerd begon ik weer te lopen. Elke keer als ik stil wilde staan, gromde Kaïn weer waardoor ik gehaast doorliep. Bij de waterval gaf kaïn me een laatste duwtje en liep daarna weg. Trillend keek ik naar de zwartharige jongen, die daar met gesloten ogen in het gras lag. Hij speelde met een graspolletje en merkte me helemaal niet op. Met mijn staart tussen mijn benen schuifelde ik dichterbij. Toen ik dicht bij hem stond en mijn snuit zijn gezicht bijna raakte, opende hij zijn ogen. Geschrokken stoof ik achteruit en piepte. De jongen bekeek me van boven tot onder om daarna zacht te grinniken. ‘Kom nou, Aiyana! Ik doe je niets dat weet je!’ Zijn hand kwam steeds dichterbij tot hij op mijn snuit rustte. Langzaam gleed zijn hand mijn vacht in en kriebelde me achter mijn oor. Het ontspande me en al snel merkte ik dat ik kwispelde. Als een jonge pup sprong ik op hem en likte hem. Om me daarna, in mensgedaante, tegen zijn borst te drukken. Andy lachte zachtjes en kuste me op mijn haar. ‘waarom rende je net weg?’ fluisterde hij zacht. Ik keek weg. Durfde de waarheid niet op te biechtten. ‘Was je bang dat ik je niet zou accepteren?’ Blozend knikte ik. De jongen schudde grinnikend zijn hoofd en liet me opkijken. ‘Je bent en blijft Aiyana, hoe je er ook uitziet. Daar gaat niemand ook maar iets aan veranderen.’ Glimlachend keek ik hem aan en kuste hem. Daarna keek ik onzeker weg, mijn hoofd weer bloedrood. Andy grijnsde echter en kuste me weer. Hij trok me helemaal op zijn lichaam en liet zijn handen onder mijn shirt glijden. Zijn vingers streken over mijn ruggengraat en schoten zo rillingen door mijn lichaam. Mijn ogen gleden naar de zijne. Ik was onzeker, wist niet wat hij precies van me wilde, of van me verwachtte. Gelijk toen Andy dat door kreeg liet hij me los en legde me op zijn borst. ‘Je bent wel anders dan alle andere mensen waarmee ik gezoend heb zeg.’ Ik keek op naar hem en hield mijn hoofd schuin. Daar moest hij om lachen. ‘Maar wel veel schattiger, vooral als je dat doet.’ Langzaam kwam ik overeind en keek het bos in. Daar stonden de broertjes en mijn moeder. Snel sprong ik op en veranderde in een wolf. Ik wreef langs Kain’s kop. ‘Ik ga terug…’fluisterde ik. Kaïn beet me in mijn oor en lachte. ‘Dat is je geraden!’ Snel draaide ik me weer om en ging weer in mens gedaante bij Andy staan. Die kwam overeind en knuffelde me. ‘We gaan naar huis…’