Matt- Liefdesverklaringen

Ze liet mijn haar voor wat het was - waarschijnlijk een warrige bos stro - en ik liet mijn hand afglijden naar haar schouder, met mijn wijsvinger krullen draaiend in haar zwarte haar. Zo stonden we daar, dicht tegen elkaar, allebei glimlachend. Geen van ons beiden zei iets, maar dat was ook niet nodig. Het was een aangename stilte. Onze neuzen streelden elkaar zachtjes.
Het was vreemd. Ik had in het verleden al wel vaker meisjes gekust, maar nog nooit was ik zo verliefd geweest. En toch voelde het anders dan ik had verwacht. Niet dat ik sinds vandaag ook nog maar een beetje op mijn verwachtingen af wilde gaan, maar toch... Het was alsof ik niet zo dicht bij haar mócht zijn. Van wie dat niet mocht wist ik ook niet, en ik wist wel beter. Toch bleef het gevoel van afstotelijkheid door mijn hoofd zweven. Gelukkig zorgde Tara voor afleiding door mijn hals zachtjes te kussen. Ik sloot mijn ogen, trok haar noch wat dichter naar me toe en genoot ervan haar zo dichtbij me te hebben.
"Ik hou van je," klonk er dichtbij mijn oor.
Een hitte schoot door mijn lichaam, en dat was niet haar lichaamswarmte waar ik al de hele tijd van genoot. Het waren haar woorden, en mijn instinct dat me vertelde dat ze het méénde. Ik wou haar geruststellen dat haar liefde veilig bij me was, dat ik hetzelfde voor haar voelde. Ik opende mijn mond, maar ze legde haar vinger op mijn lippen en liet me los. Wat deed ze? Ik liet haar gaan, al was het met tegenzin, en keek haar niet-begrijpend aan.
Ze keek geamuseerd terug, pakte mijn rechterarm en sleurde me naar het bed, waar ze me naar beneden duwde en ik op bed kwam te zetten. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, nog steeds geen enkel idee hebbend wat ze wilde. Zij leek mijn verwarring wel leuk te vinden. Ze grijnsde breed terwijl ze op mijn schoot ging zitten.
"Zo doe je niet je weer pijn," zei ze, terwijl haar vingers zich een weg zochten naar mijn bult en er daar een rondje omheen draaiden. Door die actie begon hij pijnlijk te bonzen, maar dat kon me niets schelen. Ik lachte met haar mee, een tikkeltje beschaamd om de gedachten die door me heen gingen toen ze me naar m’n bed genomen had. Ze was zo’n vreemd wezen, totaal anders dan ik. En toch hield ik van haar. Ontzettend veel. Hoe dat kon na één dag wist ik ook niet.
Alsof ze mijn gedachten hoorde drukte ze middenin mijn gelach haar lippen weer op de mijne. Weer warmde mijn lichaam sneller op dan een sauna ooit voor elkaar zou krijgen, en ik kuste haar terug terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg. Het was ongelooflijk dat de natuur het zo voor elkaar had gekregen dat alles precies paste, precies klopte. Ze maakte haar lippen weer los, maar haar gezicht bleef dichtbij. “En wat wou je zeggen?”
Dus ze gaf me toch de kans het te zeggen. Ik drukte mijn neus tegen die van haar aan en glimlachte als een bezetene. Waren we echt verliefde tieners? Of waren we spelende kinderen die trouwden voor de derde keer deze week? Het kon allebei, en het maakte helemaal niets uit. Ik had verwacht dat ik me volwassener zou voelen als ik verliefd was, iemand had gevonden waar ik écht van hield. Maar het was juist andersom. Zij bracht het kind in me naar boven dat ik nooit geweest was. Dat ik had moeten missen toen mijn moeder overleed en ik alles zelf moest doen, omdat mijn vader ‘zijn werk al had om zich bezig te houden’.
Ze legde haar voorhoofd tegen mijn schouder, in afwachting van wat ik ging zeggen. Zou ik het wel zeggen? Waren er woorden genoeg voor om te zeggen wat ik bedoelde? Vreselijk afgezaagde zinnen schoten door mijn hoofd, allemaal proberend de weg uit mijn mond te vinden. Dankbaarheid, vreugde en liefde wilden allemaal verwoord worden. Liefde won het.
“Ik hou ook van jou,” fluisterde ik na een lange stilte zachtjes in haar oor.