1.3 Getting combined

De zon kwam langzaam om hoog. Ik had net gejaagd met Alyson. Ik was nu op de terugweg samen met Alyson.
'Wat is er gisteravond nou gebeurt?!' vroeg ze nieuwsgierig, 'En waag het om niks te zeggen, want ik wéét dat er iets gebeurd is.' Ik haalde mijn schouders op. 'Dan weet je meer als mij.' loog ik nonchalant. Ze zuchtte geïrriteerd.
'Je gedraagt je echt als een klein kind.' Ik keek haar aan en trok een wenkbrauw op. 'Hé, mij niet aan kijken, ik ben gewoon nieuwsgierig. Én ik ben bezorgd om jou.' Ik zuchtte.
'Laat het nou maar Alyson.' gromde ik en ik sprintte weg. Ik liep de schuur naar binnen en ging naast Waylon zitten. Alyson kwam met een geërgerd gezicht binnen en een diepe frons was in haar voorhoofd gegrift. Waylon keek mij vragend aan. Ik schudde mijn hoofd. Ik had even geen zin in nog meer vragen. Hij knikte en keek naar Alyson. De hele middag had ik met niemand meer gesproken.

[...]

Het was weer tijd om te trainen. Iedereen liep langzaam de schuur uit. Ik ging als laatst en liep het eerste stuk nog mee. Toen iedereen gefocust was op wat anders, ging ik erop uit. Ik glipte langs de schuur en liep snel tussen de bomen door. Ik liep door het stille bos en keek ondertussen schichtig om me heen. Ze moesten hier ergens zijn. Er waren hier bijna geen dieren. En het was hier té stil. Ik spitste mijn oren en luisterde aandachtig naar geluiden. Geluiden die er bijna niet waren. Ik zuchtte, kom op beesten, waar zitten jullie?! Verderop krakte een takje ik schoot er met een rot vaart heen, en knalde vervolgens tegen iemand op. Ik begon viel op de grond, maar kwam al snel overeind. Ik siste gevaarlijk naar de persoon - het was overduidelijk geen wolf - voor me, maar toen ik zag wie er voor me stond stopte ik daar snel mee.
'Alyson?' zei ik verbaast. Alyson keek me geërgerd aan.
'Waar was dat nou weer voor nodig?!' vroeg ze met een overduidelijke irritatie in haar stem.
'Een ongelukje? Oops?' zei ik onschuldig. Ze zuchtte en keek om haar heen.
'Dus wat doe je hier nou weer?' vroeg ze nieuwsgierig. Ik fronste.
'Hoe wist jij dat ik hier was?' vroeg ik achterdochtig. Ze grinnikte.
'Als je ertussen uit wil glippen, moet je het voortaan iets minder opvallend doen.' zei ze lachend. Tss, ze had me volgens mij gewoon in de gaten gehouden. Niemand anders had me opgemerkt. Ik had natuurlijk veel meer op Alyson moeten letten. Ze was al de hele tijd bezig met uitzoeken wat er was gebeurd. Een tip voor de volgende keer; beter op Alyson letten. Toen werd haar gezicht weer serieus, 'Maar je negeert mijn vraag; Wat doe je hier in het bos?' vroeg ze streng. Ik keek ongemakkelijk om me heen. 'Nou?' drong ze aan. Ik zuchtte en vertelde over wat ik gisteravond had gezien en over hoe ik met Kimberly de bossen had uit gekamd en er niks was. Ze luisterde aandachtig naar het verhaal en keek bedachtzaam om haar heen aan het eind van mijn verhaal.
'Dus wat denk jij? Ben ik gek geworden?' vroeg ik nieuwsgierig. Ze glimlachte en schudde haar hoofd.
'Het zou ergens best kunnen, ik bedoel de wonderen zijn de wereld nog niet uit.' glimlachte ze, 'Ik dacht ook dat vampieren mythes waren, dus waarom zouden gigantische wolven ook niet bestaan?' grinnikte ze. Ik keek haar droog aan.
'Weet je dat dit wat je me nu verteld, heel sarcastisch op me overkomt?' We begonnen samen hard te lachen. Ik lichte krak klonk door de bossen. Meteen stopten we met lachen. Alyson keek net als mij schichtig om haar heen. Niks. Geen andere geluid, geen beweging door het bos. Niks. We bleven een tijdje schichtig om ons heen kijken. Maar geen resultaat.
'Misschien was het een hert ofzo?' opperde ik. Alyson schudde haar hoofd, 'Het was iets groters. De krak was te luid voor een hert.' verklaarde ze. Ik knikte, 'Das waar.' Toen we niks zagen begonnen bij mij zorgen op te spelen. Als wij de wolven niet zagen niet zagen, maar die wolven ons wel... Dan waren we binnen een paar seconden dood. Een aanval van de hele roedel in één keer zouden we niet overleven. Vooral niet een onverwachte aanval. Tenzij mijn gaven net als de laatste keer goed mee werkte. Dat hadden we een kleine kans.
'Laten we terug naar de anderen gaan.' besliste Alyson. Ik knikte, een wolven speurtocht kon morgen ook nog wel. Of vanavond met wat meer vampieren mee. We slopen langzaam naar het zuiden. Ineens klonk er laag gegrom van rechts. Ik slikte, ik zag nog steeds geen wolf. En Alyson volgens mij ook niet.
'Rennen?' stelde ik voor.
'Rennen.' stelde Alyson vast, en we schoten weg door de bossen. Luid gegrom klonk van achter ons. Ik keek over mijn schouder achterom en zag twee reusachtige wolven rennen. Ha Kimberly! Zie je nou wel, die beesten bestonden wel!
'Ik wist het!' riep ik blij.
'Niet de tijd om je gelijk te vieren.' zei Alyson licht geïrriteerd.
'Sorry.' mompelde ik. Ik keek nog eens om de wolven waren verdwenen.
'SAREE PAS OP!' schreeuwde Alyson. Abrupt keek ik voor me. Een grote wolf was voor me verschenen. Ik stopte midden in een pas met rennen, en kwam abrupt tot stilstand. Alyson verscheen naast me.
'Denk je dat je ze met een illusie kan afleiden?' fluisterde ik naar Alyson. Ze schudde haar hoofd, 'Er is teveel concentratie nodig als de illusie ook nog moet bewegen en tastbaar moet zijn,' siste ze zacht, 'ze hoeven maar aan te vallen als ik bezig ben en we zijn er beiden geweest.' Ik knikte begripvol.
'Ze lijken me trouwens ergens ook te slim om in een illusie te trappen Saree,' zei ze fronsend, 'dit zijn niet zomaar grote wolven.' Ik fronste.
'Wat zijn het dan?' vroeg ik verbaast. Alyson zuchtte, 'Ik ben niet een alwetend iemand Saree, ik heb echt geen idee, maar we hebben momenteel belangrijkere zaken om aan te denken. Met andere woorden; FOCUS.' siste ze me toe, terwijl ze de wolven niet uit het oog verloor. Dus wat gingen we nu doen?