67. Verwarde gevoelens.

Samen liepen ik,Bill en Gucci naar huis. Ik voelde me wat raar om wat net gebeurd was. ik hoopte dat het gevoel vlug weg zou gaan, zodat ik terug normaal kon doen tegen hem. Ik vervloekte mezelf nog steeds dat ik mijn hoofd het weggedraaid. Waarom durfde ik niet? Turnen voor een groot publiek durfde ik wel, maar Bill vertellen dat ik van hem hield of hem kussen durfde ik niet. Maar ja, als ik turnde was ik zelfzekerder, ik wist dat ik het kon. Och, ik met mijn theorieën ook altijd! Ik en Bill waren stil als we naar huis liepen. Ik liep ietsje verder dan gewoonlijk van hem. Na een paar minuten stappen waren we thuis aangekomen. Nog steeds zwijgend liepen we naar binnen. Bill deed Gucci zijn leiband af en de hond rende vrolijk de living in en sprong rond Viper heen. Ik wandelde ook door en zag dat Friedolien en Tom de tafel aan het dekken waren. Ik keek met grote ogen om me heen. “ Hoe laat is het wel?” vroeg ik aan Tom toen hij met het bestek van de keuken naar de tafel liep. Hij keek op zijn horloge en zei : “ Ietsje voor zes. Jullie hebben lang weggezeten hoor.” Ik schudde even met mijn hoofd. Ik had echt geen tijdsbesef gehad in het park. Hadden we daar echt zo lang gezeten?

Bill pov. :

Ik had Gucci zijn leiband terug aan de haak gehangen in de gang. Maaike was al doorgelopen naar de living en ik hoorde haar praten met Tom. Ik was wat in de war door de dingen die ent gebeurd waren in het park. Ik schaamde me er ook een beetje voor om de één of andere reden. Ik liep ook maar door naar de living en hoorde dat Friedolien of Tom al bezig was met het avond eten. Ik liep langs Maaike en liet voorzichtig mijn hand over haar achterwerk glijden. Heel lichtjes. Niemand had het gezien, alleen Maaike zou het gevoeld hebben. Ik draaide mijn hoofd naar haar en ze keek me aan. ik glimlachte klein en liep verder naar de keuken. Ik kwam Friedolien tegen die vrolijk zingend met glazen rond liep. In de keuken stond Tom achter het fornuis in potten te roeren. “ Wat maak je?” vroeg ik alhoewel ik het aan de geur alleen al kon herkennen. “ Mijn wereld beroemde spaghetti!” zei Tom trots. “ Ja, wereld beroemd tussen deze muren.” Lachte ik. Tom imiteerde me met een hoog stemmetje waardoor ik weer met mijn ogen rolde. “ En hoe was het nu in het park?” vroeg Tom sneaky. “ Ach, gewoon.” Zei ik kalm. “ Dat klinkt niet overtuigd, wat is er gebeurd broer?” zei hij terwijl hij zijn ene wenkbrauw optrok. Ik zuchtte even en terwijl nam Tom een houten lepel om in de spaghettisaus te roeren. “ Wel…” ik twijfelde even. Zou ik het hem vertellen? Of zou ik het beter voor mezelf houden? Ik denk dat de laatste optie eigenlijk het beste was. Tom moest het nu nog niet weten. “ Er is eigenlijk niets gebeurd.” Beantwoorde ik Tom zijn vragen blik. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Ik wist maar al te goed dat Tom wilde dat ik gelukkig was. moest hij gekund hebben, hij zou Maaike gewoon op me geduwd hebben zodat we zouden gekust hebben.

Het was allemaal zo verwarrend. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Er weerklonk gelach vanuit de woonkamer. “ Die zijn hun weer aan het amuseren!” grimde Tom en hij knikte met zijn hoofd in de richting van de living. “ Die amuseren zich altijd.” Glimlachte ik. “ Das waar.” Zei Tom terwijl hij zijn spaghetti afgoot. ‘We kunnen zo meteen aan tafel en daarna…” zei hij op ene enge toon “ kijken we naar ‘ The Crudge’.” Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen op en neer. “ Wat zijn je bijbedoelingen?” vroeg ik hem. Hij trok een verbaasd gezicht : “ Hoe weet je dat…?” hij ging niet verder met zijn zin. “ Hoe ik dat weet? Je kijkt anders nooit horrorfilms en nu ze blijven slapen toevallig wel. Zeg gewoon dat het is omdat Friedolien dicht bij je zou kruipen,hé.” Lachte ik. Ditmaal draaide Tom met zijn ogen. “ Oké, je hebt me door.” Zei hij. “ Wist ik wel.” Zei ik trots omdat ik zijn plannetje doorhad. “ Zorg jij maar dat je Maaike dicht tegen je neemt deze avond!” ging hij verder en Tom liep met zijn pot spaghetti naar de living. “ Eten!” hoorde ik hem roepen en ik liep achter hem aan naar de tafel.