~>20<~

De volgende ochtend schrok ik vroeg wakker door een nachtmerrie. Ik kwam overeind en begon te lopen. Gewoon om me te kalmeren en mijn ademhaling weer rustig te krijgen. Mijn poten brachten me als vanzelf naar de tuin van de jongens. Daar verstijfde ik echter. Ik wilde wel verder gaan, maar iets hield me tegen. Voorzichtig nam ik een paar stappen in de tuin. Halverwege stond ik weer stil. Andy ijsbeerde door het huis. Mijn ogen volgde zijn bewegingen en een onverklaarbare drang om me te veranderen en hem te omhelzen vulde mijn lichaam. Ik draaide me echter om en rende het bos weer in. Ik voelde me vreselijk. Het was onmogelijk voor me om te begrijpen waarom ik zo veel van hem hield. Het armbandje schoof op en neer langs mijn poot. Het deed me pijn. Alles deed me gewoon aan Andy denken. Al snel kwam ik weer bij de roedel aan waar iedereen wakker was geworden. ‘Aiyana!’ riep Kaïn uit en hij rende op me af. Kort wreef hij langs mijn kop. ‘Waar was je? We waren zo bezorgd.’ Ik zweeg, liep langs hem heen en ging weer liggen. ‘Aiyana?’ ‘Verspil je tijd niet, Kaïn, we moeten monden voedden, als zij hier wil verhongeren laat haar dan.’ Kaïn keek Ashar woest aan. ‘Ik blijf hier bij haar, gaan jullie maar jagen.’ De zandkleurige wolf liet zich naast me vallen en legde zijn kop in mijn nek. Een zacht gejank welde op uit mijn keel. Ik voelde me vreselijk, en vermoeid. Kaïn beet me zacht in mijn nekvel en suste me. ‘Het is in orde kleintje ga maar slapen, ik blijf bij je.’ Dankbaar likte ik hem over zijn snuit. Daarna sloot ik mijn ogen en viel in slaap.

‘Aiyana! Wakker worden.’ Geschrokken schoten mijn ogen open. De roedel was terug, tenminste dat leek op het eerste gezicht zo. Toen ik een tweede keer keek zag ik dat het alleen de mannetjes waren. Verward kwam ik overeind en schudde me uit. ‘Wat is er, Ashar?’ vroeg ik, emotieloos. De zwarte wolf kwam dichterbij. ‘Ben je van gedachten veranderd? Nu die jongen je niet meer wil, is het dan niet logisch dat je je aan me overgeeft?’ Ik deed niets, bleef daar maar staan. De wolf streek uitgebreid met zijn vacht langs de mijne om me te markeren en daarna sprong hij op me. Ik bleef staan, trillend maar niet tegenstribbelend. Dit was blijkbaar mijn lot. Genadeloos begon de zwarte wolf me te berijden. Tot hij van me af werd geduwd. ‘Het is genoeg geweest Ashar! Ik neem de leiding over.’ Geschrokken keek ik naar Kaïn. Zijn haren stonden recht overeind en hij gromde laag. Ik zette, jankend, een stap naar achteren. De wolvinnen kwamen ook aan. Mijn moeder nam me mee en troostte me. Daarna keken we vol verbazing naar de twee vechtende wolven. Al snel bleek dat Kaïn zijn jeugd in het voordeel had en al snel droop Ashar zwaar gewond af. ‘Waag het niet terug te komen.’ Gromde mijn beste vriend. De zwarte wolf jankte en schoot toen weg, ver weg de bossen in. Kaïn draaide zich triomfantelijk om. ‘Wie mij niet wil volgen mag nu achter hem aan gaan.’ Een aantal mannetjes vertrok, maar de roedel werd niet heel veel kleiner. Mijn moeder keek me angstig aan. Ze was bang voor haar pups er waren al genoeg wolven geweest die de pups van de vorige leider hadden gedood. Mij had ze nog wel kunnen beschermen, maar nu droeg ze overduidelijk een groter nest. ‘Maak je niet druk. Ik dood geen pups, dat is gewoon zielig.’ Langzaam liep Kaïn op me af en verspreidde zijn geur door mijn vacht. Jankend, trillend bleef ik voor hem staan. Wat was ik blij dat ik aan een nestje ontsnapt was. ‘Kalm, ik zal je beschermen. Het komt goed met je.’ verzwakt liet ik me door mijn benen zakken in de bladeren. Trillend en jankend viel ik uiteindelijk weer in slaap, met Kaïn vlak naast me.