~>19<~

In een reflex liet ik mezelf mijn wolven vorm aannemen en sprong er net op tijd tussen. Ashar’s tanden zonken pijnlijk in mijn nek, maar ik gaf geen krimp. Gelijk hapte ik terug zo hard als ik kon. De smaak van bloed vulde mijn bek en ik wist dat ik hard genoeg had gebeten. De wolf deinsde achteruit, hij was geschokt. ‘Wegwezen, Ashar.’ Gromde ik laag. De wolf piepte en zette een stap achteruit. Mijn haren stonden recht overeind mijn tanden ontbloot. Opeens leek hij zich te herstellen. ‘Je hebt niet gewonnen, Aiyana. Je hebt het meest verloren vannacht. Kijk achter je. Die mensen zullen je zo echt niet accepteren.’ Mijn blik bleef op de zijne gericht. Omdat ik niet om wilde kijken, maar ook omdat ik hem niet vertrouwde. ‘Ik zie je sneller in de roedel terug dan jij denkt.’ Ashar lachte en liep op me af hij wilde me likken, maar ik beet hem. Hij ging weg, trots, alsof ik hem nooit verslagen had. Ik jankte echter en keek kort naar mijn poot, waar Andy’s armbandje bungelde.’ Hij had gelijk, ik had verloren. Langzaam draaide ik me om, mijn oren plat en mijn staart tussen mijn benen. Oogcontact maakte ik niet. Uiteindelijk besloot ik me maar in een mens te veranderen. De tranen van wanhoop en verdriet stonden in mijn ogen. Even kruisten mijn ogen die van Yu, daar kon ik onmogelijk een emotie uithalen. Ook die van Sandra vertelden niet veel. En die van Andy, daar durfde ik niet eens naar te kijken. Ik had het verpest, het was over. Ik dwong mezelf nog een keer naar Andy te kijken en rende toen de deur uit. Net voorbij de bosrand nam ik een sprong en veranderde in mijn wolvenvorm, om zo door te rennen. En te rennen, en te rennen. Tot ik niet meer kon. Hijgend keek ik op, en besefte waar ik was. Ik was op mijn favoriete plek. De open plek bij de waterval waar ik als puppy zo vaak had gelegen. Ik liet me vallen en veranderde in een mens. Ik dwong mezelf naar mijn spiegelbeeld in het water te kijken. Tranen gleden over mijn wangen. Het was vreselijk om me zo te zien. Hoe kon ik zo vreselijk stom zijn? Ashar had zijn zin gekregen. Ergens had ik zin om naar boven te lopen en van de rotsen te springen, om me te pletter te laten vallen in het water van de waterval. Gewoon te verdrinken. Met een zucht liet ik me tussen het gras en de bloemen vallen. De planten vielen op mijn neus maar ik schudde ze er niet af. Het maakte me niet uit, niets maakte me meer uit. ‘Aiyana!’ De stemmen van Kaïn en Abel vulde de lucht, maar ik reageerde niet. Zonder ook maar iets te doen bleef ik wachtten tot ze uiteindelijk op me sprongen en in mijn oren beten. Niet hard, meer speels. Het enige wat ik even deed was met mijn hoofd schudden om daarna weer te gaan liggen. ‘Kom op, Aiyana! Een beetje actiever meid!’ mompelde Kaïn en hij en Abel begonnen me met hun neuzen in mijn zij te porren. Het irriteerde me en in een reflex hapte ik hun richting uit. Geschokt keken de broertjes me aan. ‘Aiyana? Wat heb je? Je hebt Ashar op zijn nummer gezet wees blij!’ Ik keek hem suf aan. Ik zag geen voordeel in dat. Niet nu Andy mijn geheim had ontdekt. Ze lieten me maar en Kaïn liet zijn hoofd in mijn nek rusten. Abel ging naast hem liggen. Zacht gejank welde op uit mijn keel, en ik bleef maar doorjanken. Toen het donker werd stonden de jongens op. ‘Kom Aiyana, je kunt hier niet alleen blijven vannacht. Kom naar de roedel, wij zullen je beschermen.’ Als een zombie kwam ik overeind. Ik volgde ze zonder er bij na te denken. ‘Aiyana? Niet zo somber.’ Ik zei niet eens wat, liep gewoon door. Bij de roedel viel ik weer op de grond. Alle roedelgenoten keken me aan. Kiyiya liep op me af en begroette me door langs me heen te wrijven. ‘Welkom terug.’ Sprak ze plechtig. Ik reageerde niet eens. Mijn hart leek uit mijn lichaam te zijn gerukt. ‘Liefje, wat heb je?’ mijn moeder likte me over mijn snuit. Ik jankte en keek haar hulpeloos aan. ‘Ik heb het verpest…’piepte ik, het maakte me even niet uit dat iedereen er bij was. ‘Aiyana! Wat geweldig je weer te zien. Die mensen konden het blijkbaar niet waarderen, dat je een beest bent.’ Jankend liet ik mijn kop weer zakken. Zijn woorden deden me onbeschrijfelijk veel pijn. Mijn moeder gromde geïrriteerd. ‘Laat haar met rust, Ashar. Ze heeft je niets gedaan.’ Ashar gromde laag, dreigend, maar Kiyiya sprong ertussen. ‘Ze heeft gelijk, ze heeft je niets gedaan…’ Gelijk sprong Ashar weg, nog nagrommend. Opgelucht zakte ik echter weer op de grond en met de broertjes warme lichamen om me heen viel ik in een diepe slaap vol met nachtmerries.