Chapter #15.

# Taylor

’Ik dacht al dat je niet ging komen,’ zeg ik grijnzend. Ik stop met mijn strechoefeningen en kijk lachend naar Kevin die in de deuropening staat.
’Dacht je dat ik niet durfde misschien?’
‘Misschien.’
We kijken elkaar even aan, tot ik mijn blik losruk en naar de cd-speler loop. ’Als ik het goed heb, was je les vandaag op ‘Get up’ van Ciara?’
‘Hoe weet je dat?’ vraagt Kevin onder de indruk.
’Of ik ben helderziend...’
‘Dat is het zeker.’
‘Of… het was de laatste CD in de CD-speler,’ zeg ik lachend.
’Logisch,’ antwoordt Kevin met een glimlach.
’Dus wat denk je?’ vraag ik.
’Dat ik liever iets anders zou willen doen dan dansen,’ probeert Kevin.
’Toch niet. Jij doet je dans en ik verbeter waar nodig,’ zeg ik terwijl ik naar voren loop en me met mijn rug naar de spiegels draai.
’Dat meen je niet?’
‘Toch wel. Ik ken je dansje niet en eerst moet ik zien wat voor vlees ik in de kuip heb.’
Kevin werpt me een veelbetekenende blik toe die ik weglach. Ik druk op de play knop en de muziek begint te spelen.
Terwijl Kevin zijn best doet alle passen zo goed mogelijk uit te voeren, glijden mijn ogen over zijn borstkas, naar zijn benen en terug. Ik vergeet bijna te kijken hoe hij het er vanaf brengt en concentreer me snel terug op zijn passen.

’En?’
‘Eerlijk? Ik had het erger verwacht,’ grijns ik.
’Bedankt?’
Grijnzend loop ik naar hem toe. Ik duw tegen zijn ruggengraat. ’Rechtop dansen, je bent geen patattenzak… Probeer het nu zo eens opnieuw.’ Hij herhaalt de eerste passen en blijft terug stilstaan.
’Goed idee,’ zegt hij knikkend. ’Nog tips?’
‘Mhh. Ga jij nu maar eens op mijn plaats staan, dan doe ik de dans en jij kijkt naar mij.’
‘Oké,’ knikt hij.
Ik druk op play en gooi de afstandsbediening naar hem toe.

’Merk je het verschil?’
‘Ik merk wel meerdere verschillen,’ zegt hij grijnzend.
’Nee niet zo!’
Hij ontwijkt lachend mijn klap.
’Hé het is donker buiten,’ merkt hij op. Ik volg zijn blik en zie dat de zon ondertussen al onder is gegaan en het nu zo goed als pikdonker is buiten.
’Ik denk dat we beter ophouden vandaag,’ zeg ik. Kevin knikt instemmend en nadat ik mijn handdoek heb meegegraaid, lopen we naar buiten. Het enige licht is afkomstig van de sterren, niet veel dus.
’Dankje,’ zegt Kevin na een tijdje zwijgend naast elkaar te hebben gelopen.
’Ik kon je moeilijk aan je lot hebben overgelaten hé?’ vraag ik lachend.
’Dat zou gemeen zijn,’ knikt hij.
We lopen zwijgend verder, terwijl ik me zo duidelijk bewust ben van zijn lichaam dat maar enkele centimeters van me verwijderd is. Sinds ik hem heb zien dansen en ik heb zo lang heb kunnen gadeslaan, is hij geen moment meer uit mijn gedachten geweest.
’We zijn er,’ klinkt er ver weg. Ik schrik wakker uit mijn gedachten en kijk naar Kevin, die een hoofdbeweging naar de duur van mijn hut maakt.
Ik schraap ongemakkelijk mijn keel, niet wetend of ik nog iets moet zeggen, of gewoon naar binnen moet gaan. Uiteindelijk loop ik toch maar langzaam de trapjes op.
’Taylor?’
‘Ja?’ Ik blijf staan en draai me in Kevins richting.
’Heel erg bedankt.’
‘Graag gedaan.’ Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug.
Eer ik de deur sluit fluister ik nog zacht slaapwel, tot mijn verbazing heeft hij me gehoord. ’Welterusten,’ antwoordt hij en dan is hij weg.
Met een glimlach sluit ik de deur en ik laat me met mijn rug ertegen vallen. Dan knipt het licht aan.