¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) #15

Deidara pov

Aimeka, Aimeka, Aimeka. Zij is mijn enige gedachte op het moment. Ik wil naar haar terug gaan, alles uitleggen en… En wat? Het is onmogelijk voor ons om weer vrienden te worden. Ik weet dat. Zij leeft in Konoha, beschermd haar stad. Ik weet dat ze met haar hele hart van die stad houdt. Er is niets wat haar kan scheiden van Konoha. Als ze naar mijn verhaal luistert en toegeeft dat ik niet de bad guy ben, heeft dat nog steeds geen nut. Ik ga verder met mijn criminele leven, zij gaat verder met haar leven. En een van haar missies zal zijn om Akatsuki uit te moorden. En iets vertelt me dat ze er geen problemen me heeft om mij te vermoorden. De blik in haar ogen deze middag was heel duidelijk.
Ik glimlach een beetje. Ik heb haar maar één keer zo kwaad zien kijken naar iemand. Man, ze was zo kwaad dat zelfs ik bang voor haar was!

‘Geen woord meer! Ik vermoord je!’ gromt ze. Ino grijnst. ‘Je vermoord me? O hemel, jij kunt niet eens een mier vermoorden!’ BAM! Dat was teveel. Aimeka raakt Ino in het gezicht. En hard. Ik ren naar de twee vechtende meiden en grijp Aimeka’s armen. ‘Aimeka!Hou ermee op!’ Verbaasd draait Aimeka haar gezicht. Ze zag me niet aankomen. ‘Laat. Me. Los!’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik kan je niet loslaten als je mensen slaat.’ Ik hoor Ino lachen. ‘O hemel! Moet je vriend je komen helpen? Kun je het niet alleen? Ik wed dat dat de reden is dat je vader je moeder heeft verlaten. Ze kon dingen niet alleen af!’ Ik voel dat Aimeka begint te trillen. ‘Neem. Dat. Terug,’ fluistert ze. Ze heft haar hoofd op. ‘Dat neem je terug, Ino!’ Maar Ino schudt haar hoofd. ‘Dacht het niet.’ Zonder enige waarschuwing duwt Aimeka me met een enorme kracht naar achter en rent richting Ino. Ze schreeuwt iets en het volgende moment schieten er honderd messen richting Ino. ‘Shomo no Jutsu!’ schreeuw ik en een schild vormt zich over Ino. Ik heb deze techniek van Aimeka geleerd. Ino kijkt Aimeka met doodsbange ogen aan. ‘Jij bent gestoord!’ roept ze en dan rent ze weg. Ik loop langzaam richting Aimeka. Haar ogen maken me bang. Ik pak haar and en trek haar met me mee. ‘Kom.’ Langzaam begint ze te lopen en we lopen naar ons plekje in de heuvels. Aimeka valt neer op de grond en zet zich tegen een boom aan. Ik ga naast haar zitten en we zwijgen. ‘Vijftien jaar geleden. Het is bijna vijftien jaar geleden dat papa de benen nam,’ zegt Aimeka ineens en ze kijkt me aan. ‘Hij verliet ons toen ik twee dagen oud was.’ Ik zeg niks. Aimeka praat nooit over haar vader. Als ik ernaar vraag, krijg ik een vaag antwoord. Ze zucht. ‘Soms denk ik dat het mijn fout is. Dat als ik niet was geboren, hij nog steeds bij mama zou zijn.’ Ik sla mijn arm om haar schouder. ‘Denk dat nooit meer, Aimeka!’ zeg ik op strenge toon. ‘Geef jezelf niet de schuld. Je vader was de grootste idioot in de geschiedenis door jou te verlaten. Hij verliet twee schitterende vrouwen. Het is zijn schuld. Niet die van jou.’ Aimeka glimlacht en legt haar hoofd op mijn schouder. [‘Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten, Dei,’ mompelt ze.

Ik gooi mijn benen over mijn bedrand. Vier dagen later was ik verdwenen. Het maakte me niks uit dat ik de dingen moest doen die ik opgedragen had gekregen. Ik moest ze wel doen. Om haar te beschermen! Als ik het niet had gedaan, zou zij sterven! Toen ik mijn opdracht uitvoerde, dacht ik constant aan haar. De gedachte dat ik haar pijn deed, bleef door me heen spoken. Het deed meer pijn dan wat dan ook. Het maakte me niet uit dat ik mijn vader vermoordde. Hij was de bad guy. Hij moest dood. Maar Aimeka pijn doen en weten dat ze me zou haten… Het was onverdraagbaar. Maar ik moest het doen.

[/i]Schrijvers pov
Twee vroegere beste vrienden kijken naar dezelfde maan. Ze denken aan hun ontmoeting afgelopen middag in het bos. Allebei missen ze die goede oude tijd.
Zij, kwaad op hem omdat hij haar heeft verlaten. Hij, kwaad op zichzelf omdat hij haar pijn heeft gedaan.
Onder die maan, dezelfde maan, besluiten ze dat ze elkaar nog één keer willen zien. Om dingen duidelijk te maken.
Zij gelooft niet dat hij goed kan praten wat hij heeft gedaan. Maar ze wil zijn verhaal horen.
Hij gelooft niet dat zij nog met hem wil praten maar hij wil haar zijn verhaal vertellen.
Ze gaan verder met kijken. Naar dezelfde maan. Maar ze weten het niet van elkaar.