♥. I will show you my sunbeams. ♥ #35

De tijd gaat volledig aan me voorbij. Ik lig voor mijn gevoel al jaren op dit bed maar het zijn pas twee dagen. Ik heb geen idee hoe ik het hier drie jaar uit moet houden. Als ik ook maar gewoon één seconde contact kan hebben me Sasuke of pap, is het goed. Dat ik zeker weet dat ze OK zijn. Één seconde maar! Ik pak het kussen en gooi het over mijn hoofd. Ik wil doooooooooooooood. Nou nee, dat ook weer niet. Maar het komt aardig in de buurt.
Er wordt op mijn deur geklopt en ik schrik me dood. Dit is zowat het eerste geluid wat ik hoor in twee dagen tijd.
‘Ja?’ vraag ik angstig.
De deur gaat open en twee rode ogen kijken me aan. ‘Sinds wanneer klink jij zo bang?’
‘Had ik jou niet vertelt om op te rotten?’ sis ik.
Itachi knikt en sluit de deur achter zich. ‘Jawel, maar ik moet je iets vertellen. En ik wil dat je naar me luistert.’
‘Hmpf. Niemand hier luistert naar wat ik wil. Dus waarom zou ik naar jou luisteren?’
Itachi grimast. ‘Nog steeds een koppig rot kind.’
‘Jup.’
Itachi schudt zijn hoofd en komt naast me op bed zitten. ‘Wil je alsjeblieft naar me luisteren?’
Ik grom. Ik heb twee zwakke kanten. De eerste is dat ik ontzettend nieuwsgierig ben. En nu dus ook naar wat Itachi te zeggen heeft. Ten tweede kan ik er niet tegen als Itachi, en alleen Itachi, me met die ogen aankijkt. ‘Fijn. Jij je zin.’
Het valt me nu pas op dat hij zijn mantel niet omheeft.
Itachi grijnst: ‘Ik wist het.’
Ik geef hem een stomp maar moet toch wel een beetje lachen.
Itachi zucht en zijn blik wordt serieus. ‘De reden waarom ik wilde dat Akatsuki jou zou vinden was omdat ik heel erg egoïstisch was.’
Egoïstisch?! Whuuuh?
Itachi grinnikt om mijn verbaasde uitdrukking. ‘Je was mijn beste vriendin voor zo’n…Hoe lang was het? Vijf jaar… Ik miste je. Jij was de enige bij wie ik helemaal mezelf kon zijn. Bij wie ik gewoon Itachi was, en niet Uchiha Itachi die ooit Hokage moest worden.’ Hij glimlacht. ‘Natuurlijk, Sasuke was er ook nog. Maar hij was mijn broertje. Dat was ánders. Ik moest voor hem ook de grote broer zijn. De grote broer die alles maar kon. Bij jou hoefde ik dat niet. Daarom wilde ik dat Akatsuki je zou vinden, Sayuri. Omdat ik je gewoon vreselijk miste.’
Itachi kijkt me aan met een blik waarin ik kan lezen dat hij niet liegt. Een brok ontstaat in mijn keel als ik naar zijn gezicht kijk. Het gezicht van mijn aller-, allerbeste vriend. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en begin te snikken. Itachi slaat een arm om me heen en ik verberg mijn gezicht in zijn shirt.
‘Sst, het is goed,’ fluistert Itachi.
Maar het is niet goed. Hoe moet ik hem vertellen dat Sasuke mijn vriendje is? Hoe zal hij reageren? Wat als hij flipt?