¤When dreams meet eachother ¤ °#21°

‘V-v-vriendin?’ stotter ik.
Jai glimlacht. ‘Het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld, Yara. Maar het is nogal…pril.’
Merel begint te lachen. ‘Om precies te zijn: drie dagen.’
Hmpf. Fijn is dat. Dacht ik even gezellig wat tijd door te brengen met mijn broer, heeft ie ineens een vriendin!
‘En waarom slaapt ze niet op jouw kamer?’ vraag ik.
Jai’s hoofd wordt rood en Merel begint weer te lachen. ‘Heb je zijn kamer gezien?! No way dat ik daar ga slapen.’
Ik moet toch wel een beetje grijnzen. Jais kamer is altijd een puinhoop. ‘Oké, ik snap het. Dan ga ik mijn spullen even op de kamer leggen.’
Zonder verder nog iets te zeggen, loop ik de logeerkamer in en ik gooi mijn tas in een hoek. Zelf plof ik op het bed neer en ik zucht. Het is niet dat ik niet wil dat mijn broer geen vriendin heeft ofzo. Juist wel! Maar had ze niet morgen kunnen komen?
Er wordt op de deur geklopt. ‘Ja, kom maar.’
De deur gaat open en Merel stapt naar binnen. ‘Hey… Kan ik even met je praten?’
Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Ehm. Ja hoor…’
Merel glimlacht en komt naast me op bed zitten. ‘Ik ehm… Ik wilde even zeggen dat ik hoop dat je het me niet al te kwalijk neemt dat ik hier nu ben. Jai vertelde me dat je vandaag zou komen en ik wilde gewoon heel graag zijn zusje ontmoeten. Ik bedoel : hij heeft het constant over je! Maar als jij liever hebt dat ik ga, is dat ook-‘
‘Nee! Nee, echt, je hoeft van mij niet weg!’
Ik voel me ineens enorm schuldig dat ik net nog heb gedacht dat ik liever had dat Merel wegging. Ze is echt een schat!
Ik glimlach naar haar. ‘Ik vind het leuk om je te ontmoeten, Merel.’
Merel glimlacht terug. ‘Daar ben ik blij om.’
Grijnzend sta ik op van het bed. ‘Kom je mee? Kiezen we een film uit.’
Merel begint te grijnzen. ‘Cool!’
Ze staat op van het bed als ineens de deur openvliegt. Jai staat met zijn mobiel in zijn hand en is lijkbleek.
‘Jai!’ roep ik uit. ‘Wat is er?’
Met trillende handen overhandigt Jai het mobieltje. Nu pas zie ik dat het die van mij is. Kay belt.
‘Kay?’
‘Yaar? O god, Yaar!’
En dan hoor ik hem snikken.
‘Kay? Kay! Wat is er? Waar ben je? Kay! Waarom huil je?’ Ik ben helemaal van het padje af. Kay huilt nooit!
‘Flo-o-ri-an,’ snikt hij.
Florian? Mijn hart bevriest en ik val neer op het bed. Ik hoor aan de andere kant wat geruis en dan de stem van Kay’s moeder.
‘Yara?’ Haar stem klinkt alsof ze dagen geschreeuwd heeft.
‘Ja?’ /i]zeg ik zacht.
‘Yara, we zijn in het Charité ziekenhuis. Kun je alsjeblieft hierheen komen?’
‘Helen? Wat is er aan de hand?’
Ik hoor haar slikken. ‘Het is Florian… Alsjeblieft, Yara, Kay heeft je nodig.’
‘Ik ben al onderweg.’
Ik klap mijn mobiel dicht en kijk naar Jai. ‘Jai…’
Jai knikt. ‘Ik breng je er heen.’
Hij grijpt mijn hand en kijkt Merel aan. Ik besef me ineens dat zij er ook nog is. Ik draai mijn hoofd naar Merel en die glimlacht. ‘Ga maar. Ik wacht hier.’ Dan kijkt ze naar mij. ‘Sterkte.’
‘Dank je.’
Meer durf ik niet te zeggen, bang dat mijn stem breekt. Dan trekt Jai me zachtjes mee en even later zitten we in de auto. Ik staar naar buiten, doodsbang voor wat ik zo meteen te zien krijg. Jai kijkt naar me en geeft een kneepje in mijn hand. Ik probeer een glimlach te forceren maar het lukt niet. Dan staan we voor het Charité ziekenhuis en ik stap uit.
‘Ik hoef echt niet te blijven?’ vraagt Jai.
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee,’ mompel ik. ‘Bedankt, Jai.’
‘Je belt me wel hè?’ vraagt hij bezorgd.
Ik knik. ‘Ja.’
Dan doe ik de deur dicht en loop naar de ingang toe. De schuifdeuren gaan open en ik loop direct naar de receptie toe.
De vrouw glimlacht vriendelijk. ‘Hoi! Kan ik je helpen?’
‘Ehm…Ik ben op zoek naar Kay Lötzer.’
De vrouw tikt iets in op haar toetsenbord en kijkt me dan weer aan. ‘Is hij net binnengebracht?’
Weet ik veel?
‘Ja, volgens mij wel.’
De vrouw wil net weer iets intikken als ik achter me ineens mijn naam hoor.
‘Yara?’
Ik draai me om en schrik me dood als ik Kay zie. Hij zit helemaal onder de blauwe plekken en schrammen. Zijn mouwen zijn gerafeld en zijn broek is ook niet meer wat die hoort te zijn.
‘Kay?’ weet ik uit te brengen.
Ik loop snel naar hem toe en blijf een paar centimeter voor hem staan. ‘Mijn God, wat is er gebeurd?’
Kay balt zijn vuisten en ik zie dat hij moeite moet doen om niet in tranen uit te barsten. ‘Pap kreeg weer last van zijn rug. Je weet wel, sinds ie hem vorig jaar net niet gebroken had…Hij kon niks meer dus we besloten om de vakantie af te breken en naar huis te gaan. Alleen… Het vliegtuig. Bij de landing…Het ging helemaal mis. Het vloog ineens van de landingsbaan af. Iedereen was in paniek en toen kwamen we ineens tot stilstand en…’ Tranen zijn in zijn ogen gesprongen en ik merk zelf dat ik mijn adem inhoudt. ‘Florian… Hij reageerde niet meer. Hij deed niks meer… De hulpdiensten hebben hem direct meegenomen en nu ligt ie hier en…’ Maar Kay kan niet meer verder praten. Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht en begint te huilen.
Tranen springen in mijn ogen en ik sla mijn armen om hem heen. Ik kan niks zeggen. Weet ook niks te zeggen. Mensen staren naar ons maar ik trek me er niks van aan. Kay huilt zoals hij nog nooit heeft gehuild. Tranen om zijn tweelingbroer. Florian… Paniek neemt mijn lichaam over. Wat als hij het niet haalt? Wat als ik hier nu sta en hij…
Kay heft zijn gezicht op en pakt dan mijn hand. ‘Kom…’
Langzaam loop ik achter hem aan en probeer alles even te laten bezinken. Het lukt me niet. We stappen in de lift en Kay drukt op een knopje. Tergend langzaam gaat de lift omhoog. Ik kijk naar Kay. Zijn gezicht steekt wit af tegen zijn paarse oog. Ik hef mijn hand op en laat mijn vingers erover hen glijden
‘Heb je pijn?’
Kay schudt zijn hoofd. ‘Nee,’ zegt hij zacht.
Tranen springen in mijn ogen en ik pak zijn hand vast. Kay kijkt me aan en ik zie dat er ook weer tranen in zijn ogen zijn verschenen. Hoe slecht is het dan met Flo?
Eindelijk gaan de liftdeuren open en we stappen naar buiten. Achter Kay aan loop ik over de verdieping heen. Het is hier doodstil. Dan doet hij een deur open en we komen in een kamertje waar een aantal stoelen staan. Ook is er een raam met gesloten lamellen.
‘Yara.’ Ik kijk naast me en zie daar de ouders van de tweeling zitten.
Mart is lijkbleek en staart strak voor zich uit. Helen ziet er ook niet veel beter uit dan Kay en haar man. Helen komt overeind en geeft me een knuffel.
‘Wat fijn dat je er bent!’ zegt ze.
Ik knik, niet in staat om iets uit te brengen. Dan voel ik dat iemand mijn hand pakt. Ik draai me om en zie dat het Kay is. Hij trekt me zachtjes mee en ik loop achter hem aan. Hij opent de deur naast het raam met de gesloten lamellen. Ik zie zijn gezicht veranderen in een uitdrukking die zoveel pijn uitdrukt, dat het door mijn eigen lichaam lijkt te branden. Heel voorzichtig loop ik achter hem aan. Dan stap ik de deur door. Het is licht in deze kamer. Ik hoor het gepiep en brommen van apparaten. Als Kay opzij stapt, hap ik naar adem. Daar ligt Florian. Maar…Is dat Florian wel?
Zijn huid is spierwit, de linkerhelft van zijn gezicht helemaal opgezwollen. De kleuren verschillen van geel tot paars. Overal in zijn lichaam gaan slangen naar binnen. Zijn haar hangt futloos langs zijn gezicht… Ik begin te wankelen en moet mezelf vastgrijpen aan Kay.
‘Flo,’ fluister ik.