21.

Noémi.
Gloeiend heet water stroomde over mijn lichaam naar beneden en brandde op mijn lichaam. Mijn hoofd zat tussen mijn knieën en mijn tranen vermengde zich met het water. ‘Kom op, Noémi! Ik weet dat je daar bent! Laat me binnen!’ Het gebonk op de deur werd luider en ik drukte hopeloos mijn handen tegen mijn oren om het geluid buiten te sluit. Wat wilde ik nu graag de kamer uit rennen en hem in de armen vliegen. Wat wilde ik nu graag mijn lippen op de zijne drukken en hem de kamer in sleuren. Maar het kon niet, ik mocht het niet. Waarom begreep hij dat nou niet gewoon? Een paar warme armen die om mijn middel werden geslagen lieten me opschrikken. Najim glimlachte aarzelend naar me en trok me dicht tegen hem aan. ‘Waarom kwel je jezelf zo?’ vroeg hij zacht. Normaal zou ik beginnen roepen en tieren om te zeggen dat hij moest verdwijnen, dat ik alleen wilde zijn. Maar ik kon het niet. Ik drukte mijn naakte lichaam tegen hem aan en begroef mijn gezicht in zijn schouder. ‘Hij houd echt van je, en hij weet wat hij wenst. Hij zal het af en toe een beetje moeilijk hebben in het begin, maar hij zou alles willen opgeven voor jou. Ik weet dat je hem dit leven niet wilt aandoen, maar kan jij dat voor hem beslissen? Misschien moet je het toch overwegen. De eeuwigheid is lang als je hem alleen moet doorbrengen. Hij kan zich nadien nog altijd bedenken. Denk erover na, klim uit de douche en kleed je aan Ik wil mijn zusje weer terug. Ik wil dat zelfzekere, lieve meisje die altijd voor iedereen klaar staat maar niet met zichzelf laat sollen weer terug. Ik wil niet zien hoe mijn zusje zichzelf verliest.’ Hij drukte voorzichtig een zoen op mijn voorhoofd en verdween toen weer, zomaar in het niets. Mijn hand vond zijn weg naar de warme kraan en draaide hem uit. Hij had gelijk, ik moest mezelf niet zo naar beneden halen. Ik kon hier nu zitten huilen, maar zou iemand daar iets mee opschieten? Ik trok me overeind en sloeg een handdoek rond mijn lichaam en wikkelde er eentje in mijn haren, waarna ik zelfverzekerd de badkamer uit stapte. ‘Ga weg, Draco! Ga iemand anders lastig vallen!’ snauwde ik door de dichte deur en liep daarna naar mijn kleerkast. Even wilde ik weer beginnen huilen, maar ik duwde dat gevoel snel weg. Ik moest sterk zijn nu, voor Najim.

Draco.
‘Ga weg, Draco! Ga iemand anders lastig vallen!’ Ik zuchtte, ik wist wel dat ze er was. Ik had het lopende water uit de douche dus niet verbeeld. Maar toch zou ik me niet laten afschepen. Zo stil mogelijk duwde ik de deurklink naar beneden en opende de deur. De deur van Noémi’s instapkast stond wagenwijd open en ik stapte er snel heen. ‘Noémi, ik moet echt met je praten.’ Ik bleef stokstijf in de deuropening staan. Noémi stond met haar rug naar me toe en een prachtige tattoo prijkte haar rug. De zwart witte cirkel die het teken van Ying en Yang vormde schitterde een beetje en op haar schouderbladen stond iets in een oude, onbekende taal geschreven. Het was prachtig. ‘Draco, welk stuk uit “ga weg” versta je niet?’ vroeg ze terwijl ze haar beha vast klikte en een slipje aan trok. ‘Het deel waarin je bedoeld dat je me niet wilt zien, niet met me wilt praten en ik dus weg moet gaan. Voor de rest was alles redelijk duidelijk.’ Antwoordde ik droog. Ik zou me deze keer niet laten afschepen. Deze nacht was echt fantastisch geweest. Ik was al met zoveel meisjes naar bed geweest, maar buiten opwinding had ik nooit echt iets gevoeld. Maar de onbeschrijfelijke gevoelens die ik gisteren had ervaren kon ik gewoon niet vergeten. Elke aanraking stond in mijn geheugen gegrift. Ze trok een simpele skinny jeans en topje aan en trok daarna een dikke, blauwe trui over haar hoofd die duidelijk van Najim was. ‘Het spijt me, maar ik moet naar Najim.’ Ze wilde me voorbij lopen, maar ik greep haar bij haar bovenarm vast en trok haar naar me toe. ‘Kijk me aan.’ Siste ik. Uitdagend keek ze in mijn ogen. ‘Volgens mij vergeet je tegen wie je het hebt, Draco. Ik ben een leerkracht, en jij hebt mij niet zo te behandellen. Vijftig punten aftrek voor zwadderich en ik wil tegen morgen een opstel van minstens een halve meter waarin je je verontschuldigingen aanbied en verteld wat je fout hebt gedaan. Ligt het morgen niet op mijn bureau, gaan er elk uur dat het er niet ligt weer twintig punten van zwadderich af. Trek uw afdeling niet mee in uw ongeluk, meneer Malfidus.’ Verbaasd liet ik haar los. Zo had ze zich nog nooit gedragen. ‘Noémi ik..’ ‘Het is professor Juanita voor u, Meneer Malfidus. En nu mijn kamer uit, ik heb wel wat beters te doen dan praten met een leerling. Als u nog vragen heeft kunt u die me stellen tijdens de les.’ Ze liep me voorbij naar haar slaapkamer. Nadat ze haar haren gekamd had liep ze de kamer uit en smakte de deur met een luide klap achter haar dicht. Als verstijfd bleef ik staan. Wat had die meid toch? Ik hield ongelofelijk veel van haar, maar dit was gewoon niet normaal. Ik moest iets doen, en snel ook. Voor ik haar helemaal kwijt zou raken. Ik moest met Najim praten, en wel nu!