#51.

Ik snoof eventjes met mijn neus die kietelde. Ik zuchtte geïrriteerd toen het niet ophield. Met mijn hand probeerde ik de lakens terug over me heen te trekken, maar dat lukte me niet. Ik opende mijn ogen en zag Bill naast me. Hij zat halfrecht op bed en keek me grijnzend aan. Ik staarde wat verward rond. Mijn ogen schoten doorheen de ruimte en namen ieder detail zorgvuldig op. De muren waren donkerrood. De kasten en het bed hadden een donkergrijze kleur, net zoals de lakens die op bed lagen. “Hoe?” “Tom droeg je naar hier”, antwoordde Bill alsof hij wist welke vraag ik wou stellen. Ik trok mijn wenkbrauw op. “En waarom Tom en niet jij?” Hij was mijn vriendje, hij hoorde me te dragen. Of was er iets veranderd? Hij keek even weg van me en doordat ik nog steeds neerlag in bed, kon ik zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien. “Ik wilde je wel dragen hoor, maar Tom stelde het voor om dat zelf te doen, aangezien hij gespierder is dan ik.” Dat was het dus. Bill schaamde zich. “Wat ben je toch een man”, zei ik toonloos, wetend dat ik hem daar een nog erger gevoel gaf. Hij reageerde niet meteen. Ik draaide me een beetje om en gleed met mijn linkerhand onder de dekens. Na enkele seconden voelde ik dan toch een stukje van zijn been. “Ik maakte een grapje, Bill. Je moet echt eens leren om mijn opmerkingen te begrijpen”, grinnikte ik. Bill draaide zijn hoofd om waardoor ik kon zien dat er een fijn glimlachje op zijn gezicht verschenen was. Zo zag ik het liever. “Ik mag hopen dat jij me zelf uitgekleed hebt, of heb je dat ook aan Tom overgelaten?”