Because you were/are special to us/me (ftsk) 14

"Goedemorgen." begroet Marc me. "Goedemorgen." Hij gaat naar de keuken en komt terug. "Slaapt Kyle nog?" vraagt Marc verbaasd. "Nee, hij kreeg een half uur de kans om alles bij Shana te gaan uitleggen. Hij is naar haar toe." Marc rolt zijn ogen. "Dankzij Shana begon hij jou een beetje te vergeten maar door haar is hij niet meer wie hij was. Hij geeft nog veel om jou, dat is het enige wat niet veranderd is. Af en toe komt hij niet eens meer naar repetities, hij laat nooit iets van zich horen. We beginnen een beetje wanhopig te worden." Blijkbaar is er sprake van een algemene frustraties over Shana. "Hoe gaat het met je rug?" verbreekt Marc de stilte. "Bij sommige bewegingen doet het pijn." antwoord ik. "Heeft Kyle je rug al ingestreken?" Ik schud mijn hoofd. "Zal ik het doen?" stelt Marc voor. "Is goed." Ik leg me op mijn buik terwijl Marc de zalf haalt en ze over mijn rug strijkt.

20 minuten later horen we de voordeur met een klad dichtgaan. "Kyle" fluistert Marc. Gelijk heeft hij, amper 5 seconden later verschijnt Kyle in de deuropening en laat zich met een plof in de zetel vallen. "Het is gedaan... Het is over... Ze heeft me gedumpt." Hij is boos. "Ik heb een kwartier lang alles zitten uitleggen. Ze leek het te begrijpen en als het puntje bij het paaltje komt dan komt er een jongen uit de woonkamer en zegt ze doodleuk: 'het is gedaan tussen ons, ik heb Jesse'. Ze sloeg de deur voor mijn neus dicht." Gefrustreerd zit hij met zijn handen in zijn haar."Het spijt me Kyle, het is allemaal mijn fout." zeg ik terwijl ik een arm rond zijn middel sla en mijn hoofd tenge zijn borstkas leg. "Het geeft niet, je kan er niets aan doen, ze ziet gewoon dingen die er niet zijn." zegt hij terwijl hij een arm rond mij legt.

"Als je het niet erg vindt ga ik nu naar het hotel. Red je het?" besluit ik na een kwartier stilte. "Ja hoor, ga maar." Marc zet zich recht. "Ik zal je brengen." Ik knik en geef Kyle een knuffel. In de auto is het stil. Geen van beiden zegt iets maar dan begint Marc. "Je bent bezorgd om Kyle maar redt jij het wel?" Ik kijk hem raar aan. "Natuurlijk red ik het." antwoord ik. "Kom je straks even mee binnen. Als jullie tijd en zin hebben mogen jullie ons vergezellen de hele vakantie lang en mee naar België." vraag ik na nog een stilte. "Oké, ik heb er nu al zin in."

Even later zijn we in het hotel. "Vandaag wouden we gewoon aan het zwembad liggen. Door het ongeluk met het drumstel veronderstellen we dat ze toch niet lang kan stappen." leggen mijn ouders de planning uit. "Ik overleg wel met de jongens . Waarschijnlijk staan we hier straks met 6 hoor." verzekert Marc me. Zo gezegd zo gedaan. Een kwartier later staan ze er allemaal... of toch niet.

"Waar is Kyle?" Ze kijken elkaar aan. "Nog thuis, hij wou niet mee. We weten alleen niet waarom. We vermoeden dat er iets is tussen hem en Shana." Ik kijk richting Marc die meteen teken doet dat ik moet zijgen. "Hoe gaat het nu met je rug?" vraagt Caleb. "Ik denk dat ik de komende dagen niet in het zwembad ga of veel stap. Hij ziet blauw en bij sommige bewegingen doet het pijn." De jongens leggen zich één voor één naast mij op een strandstoel maar blijven amper 5 minuten liggen. "Vind je het erg als we het zwembad ingaan?" Ik schud mijn hoofd. "Amuseer jullie maar." De jongens lopen naar het water en springen er allemaal in behalve Caleb. Hij zegt iets tegen de jongens en zet zich naast me. "Wat doe jij hier? Je moet het zwembad in en je amuseren met de rest." breng ik verwonderd uit. "Anders zit jij hier zo alleen." Calebs uitleg wordt onderbroken door gekuch. "Excuseer, anders lig je hier met je ouders" lacht hij "ik dacht dat ik je misschien kon vergezellen aangezien je niet met je ouders praat over de muziek van tegenwoordig enzo. " Ik kan een lach niet onderdrukken."Zou je nu gewoon eens egoïstisch zijn en bij de rest in het zwembad springen." Net als hij wil antwoorden gaat een GSM af. "Caleb? Neem je even mijn GSMop? Hij zit in mijn tas" roept Jonathan vanuit het zwembad. "Met Caleb. Jonathan is er even niet. Druk 1 om een boodschap achter te laten, druk 2 als je het tegen mij kan zeggen of leg gewoon af en probeer later opnieuw." Calebs gezicht is goud waard, zo een gezicht kan allen hij trekken. "Sorry... ik zei toch sorry... wat scheelt er?...En als dat niet gaat?... Stel dat ze niet mag.... Ik zal proberen... Ik denk dat het sneller zal zijn als ik haar breng... Oké, tot straks." Ik zoek meteen mijn T-shirt en broek (of beter gezegd die van Kyle). Vanaf het moment dat hij 'haar' zei heb ik het vermoeden dat het om mij gaat. "Meneer, mevrouw, is het goed als ik uw dochter even ontvoer? Ik denk dat ze tegen de avond terug is." vraagt Caleb beleefd. "Zolang je geen losgeld wil mag je ze hebben." antwoordt mijn vader.