Hoofdstuk 6.

"Edward, ik wil naar bed." Klaag ik. Ik lig tegen hem aan opgerold op de bank. "Ben je moe?" Vraagt hij verward. "Nee, vreemd genoeg niet." Zucht ik. "Gek meisje! Wij slapen niet, nooit niet." Glimlacht hij. Ik laat mijn hoofd hangen. "Ik moet zoveel léren, hoe ga ik dat onthouden." Zeur ik. "Je hebt een goed geheugen vanaf nu. Alles zal je maar één keer verteld hoeven worden." Stemmen beginnen door elkaar te praten. Ik ren naar boven, automatisch naar Edward's kamer. Ik ga op zijn bed liggen, waarom een bed als je niet slaapt? Opeens neemt een brandende woede het van me over. "Het gaat uit de hand lopen." Hoor ik gedempt.

De woede komt op zijn hoogtpunt en de kamer word verlicht. Met grote ogen kijk ik naar mijn handen. Withete bollen energie balanceren in de palmen van mijn handen. "Geen wonder dat de Volturi je willen." Weet Edward uit te brengen. Als automatisch vorm ik de twee bollen tot één grotere bol. Ik draai om de bol heen en maak de gebaren steeds kleiner waardoor de bol ook kleiner word, tot hij tussen twee van mijn vingers past en dan druk ik hem fijn. "Fascinerend." Grijns ik. "Waarom eigenlijk een bed?" Vraag ik om de stilte te doorbreken. "Als Bella hier eens sliep." Legd hij uit. "Waarom heb je het dan niet weg gedaan, ik woon hier toch al ruim een maand." Ik begrijp het niet zo.

Hij drukt zijn lippen op de mijne en legd me voorzichtig verder op het bed. Ik woel door zijn bronzen haren met mijn handen. Ik vleid me in zijn armen, zijn armen passen perfect om me heen, alsof hij voor me gemaakt is. "Dit zou erg moeilijk gaan zonder bed, niet?" Brengd Edward stilletjes tussen de zoen uit. "Hmhm." Ik voel hoe de knoopjes van mijn blouse behendig open gemaakt worden. "Eh, ik wil niet storen maar Edward, Carlisle wil met je praten en ik heb Leslie even nodig." Ik hoor dat het Rosalie is. Snel knoop ik mijn blouse weer dicht.

"Wat?" Vraag ik verbaasd. "Wat ik kom doen?" Glimlacht Rosalie, ik knik. "Ik wilde mijn excuses aanbieden. Ik heb erg, vervelend tegen je gedaan. Nog vervelender als tegen Bella. Kijk, ik heb het er vrij moeilijk mee, dat ik zo ben bedoel ik. Ik wil zo graag menselijk zijn, jy riskeerde je kostbare leven door achter ons aan te komen. En ik was jaloers op je. Je was menselijk, mooi en hebt alles wat ik wilde." Ze lacht ironisch. "Maar, Emmett dan?" Vraag ik. "Hij is mijn ware liefde. Toen Edward zich realiseerde dat ik voor hem bestemd was wilde hij er niets van weten. Hij hield niet eens van blondine's. En toen kwam jy, en hij wilde jou wel, en mij niet. Ik ben gewend dat iedereen míj wil, kun je dat een beetje begrijpen?" Ik knik, natuurlijk, zo gek is dat niet. Edward kwam alweer binnen. "Ik vind het fijn je even gesproken te hebben Leslie Ann." Fluisterd ze. "Leslie." Grom ik. Edwards melancholische lach weerklinkt zacht. "Ik háát het dat ik een dubbele naam heb." Klaag ik. Rosalie verlaat de kamer. "Je komt bij ons wonen, tenminste, als je dat wilt." Hij lacht weer. "Natuurlijk, en dat weet jy evengoed als ik." Grijns ik. Al snel wikkelt hij me in zijn armen en gaan we verder waar we gebleven waren voor we onderbroken werden.

"Zit mijn haar goed?" Vraag ik nerveus. "Perfect." Zucht Edward. Hij is het echt zat, ik ben al meer als een uur bezig een outfitcontrole te houden. "Wat nou als ik me niet kan inhouden?" Vraag ik hopeloos. "Alice heeft het gezien, je zult je vader geen pijn doen." Steld hij me gerust. Beneden hoor ik Carlisle met mijn vader praten. "Waar is Edward?" Vraagt mijn paps in paniek. "Het is tijd." Samen lopen we de trap af. "Enig teken van Leslie?" Vraagt hij meteen als hij Edward ziet. Langzaam loop ik de trap af. Bewonderend word ik aangekeken. "Leslie Ann?" Vraagt mijn vader verwondert. "Ja pap, ik ben het." Glimlach ik. "Wat is er gebeurd? Meisje toch!" Hij wil me in zijn armen nemen maar Edward houdt hem tegen. "Ze eh, is betrokken geraakt bij een oorlog. Ze is gebeten, je zult moeten oppassen." Legd Carlisle voorzichtig uit. "Leslie?" Vraagt pap. Ik knik. "En nu?"

"Daar wilden we het over hebben. Mijn familie en ik vinden je een heel sympathieke, aardige man. Maar voor je eigen veiligheid, en die van je familie, kunnen we het niet toestaan dat Leslie nog bij jullie woont. In ieder geval tot ze zichzelf onder controle kan houden. Natuurlijk is de keus aan haar of ze bij ons wil blijven of dat ze op haarzelf gaat rondtrekken." Ik zie dat mijn vader heel erg moeite heeft met de woorden van Carlisle. "Weet je al wat je gaat doen liefje?" Vraagt mijn vader. Ik knik. "Ik weet niet wat je allemaal verteld is. Maar er is iets, even sterk als imprenten. Pa, ik blijf bij de Cullens. Ik ga jullie bellen en mailen wanneer ik maar kan. En natuurlijk als het mogelijk is zal ik jullie nog eens opzoeken." Ratel ik. "Wat zei je?" Vraagt mijn vader. "Je praatte te snel, love." Grijnst Edward. Ik herhaal mijn woorden langzamer en mijn vader stemt in.

Na vijf jaar had ik de complete controle over mijzelf en mijn dorst. Ik heb mijn ouders en zus opgezocht en het initiatief in eigen handen genomen. Ik kijk recht in de gezichten van mijn familie en mijn nieuwe familie. De woorden gaan aan me voorbij, ik herhaal en ik zeg de juiste woorden op de juiste momenten. Mijn ogen dwalen weer af naar het gezicht van mijn persoonlijke wonder. Een stralende glimlach siert mijn gezicht. Mensen beginnen te juichen en ik druk mijn lippen op die van Edward. Niet veel later staat mijn moeder in tranen voor me. "Je bent zo groot geworden." Snikt ze. "Mam, rustig, ik ga jullie opzoeken, dat weet je." Ik probeer haar te kalmeren maar het lukt niet echt. Emily had de speciaalste rol voor mij in het geheel, buiten Edward en mijzelf meegerekend. "En, mevrouw Cullen, hoe bevalt alles je?" Grijnst Em. "Ja, wel oké." Grijns ik gemeen terug. Ik word uit de armen van mijn zus, waarmee ik danste, gekaapt. Ik zwier met Edward over de vloer. "Alles naar wens?" Altijd zo formeel. "Niet echt. Ik kijk uit naar de huwelijksreis." Giechel ik. "We heben voor eeuwig om daaraan te werken." Glimlacht hij en kust me teder. "Voor eeuwig en altijd." Beaam ik en nestel me tegen de borst van mijn kersverse echtgenoot aan.