Hoofdstuk 2.

Als ik, eindelijk, thuis ben is er nog niemand. Mijn zus Emily Marie -onze ouders hebben iets met dubbele namen of zo, net als ik wil ze alleen bij haar eerste naam genoemd worden- achttien jaar oud, zit nog op school. Paps is naar de vampierfamilie en mams is, waarschijnlijk, inkopen doen. Geef mijn moeder enig excuus om te gaan shoppen en ze grijpt de kans met beide handen aan. Niet dat ik het erg vind, ze weet mijn precieze maten, en ook weet ze wat ik leuk vind. Ik sprint naar boven en gris een CD tussen mijn collectie vandaan. Ook weer een gebrande, ik heb heel veel gewone originele hoor, maar ik brand af en toe ook zelf CD's, omdat ik dan lekker nummers door elkaar zet die ík erop wil. Meestal deel ik het in per genre. Ik kies dus een rock-CD. Als ik beneden kom houdt de muziekpret al op. Mijn vader komt juist binnen gestapt. Een glimlach siert mijn gezicht.

"Waren ze aardig? Hoe zagen ze eruit? Wat zijn hun namen? Mag ik ze alsjeblíéft eens ontmoeten?" Ratel ik mijn vaders oren van zijn kop. "Rustig aan Leslie Ann, ik zal het meeste vertellen als je nu normaal ademhaalt en gaat zitten. Misschien willen je zus en je moeder het ook weten?" Kalmeerd hij me. Ik probeer te grommen. "Ik heet Leslie!" Grauw ik. De tijd gaat traag voorbij door mijn enthousiasme dat moet wachten. "Hoe was school?" Vraagt mijn vader, duidelijk om me af te leiden. "Wel oké. Iedere jongen hangt al aan mijn lippen, behalve een paar. Iemand vroeg me zelfs of ik zo'n gast had gestoken met een passer, omdat ie chagrijniger dan normaal was of zo. Ene Edward, maar niemand wilde hem aanwijzen. Ik heb geen idéé wie het is." Ratel ik. Dan komen mijn zus en moeder binnen.

Nadat ik mijn kleren gepast heb én mijn moeder bedankt zitten we in spanning te wachten tot paps zijn verhaal doet. Hij begint eerst een lulverhaal om spanning te kweken. Dat het huis moeilijk te vinden was en hoe het eruit zag. "Pap!" Onderbreek ik zijn nutteloze gebabbel. "Vertel nou gewoon over de vampiers!" Ik merk wel aan Emily's toon dat ze ook nieuwsgierig is. Mijn moeder kijkt een beetje bezorgd naar ons. Waarschijnlijk vind ze onze reactie's niet bepaald gezond, of iets dergelijks. "Ja kom op!" Beaam ik mijn zus. We geven elkaar een high-five.

"Ze waren erg aardig. En open ook! Ze jagen niet op mensen. Op dieren, ze willen niet zijn zoals ze zijn, ze willen menselijk zijn. Er waren maar twee een beetje afwezig. Twee jongens. Hun vader vertelde me dat de ene moeite had met zijn zelf-controle, wat me tot mijn verbazing niet bang maakte. En die ander, tja, alsof hij iets totaal niet wilde, maar wat hem halsoverkop heeft overvallen. Ik vroeg het me af en ik kreeg een kort antwoord. 'Gewoon school.' zei hij. Ik ben te weten gekomen dat sommige ook gaven hebben. Het kleine meisje, nou ja, ze is jullie leeftijd, maar wel klein, kan de toekomst zien! Echt waar! Die jongen die moeite had kon alle emotie's voelen en beïnvloeden, onmogelijk om je bij hem in paniek te voelen! En die jongen die naar zijn kamer was gevlucht, die zo afstandelijk deed, kan gedachten lezen, verklaard wel waarom ik op de vraag die ik mezelf afvroeg antwoord kreeg." Glimlacht hij. Hij vind het duidelijk te gek dat ze zo open en eerlijk maar vooral ook aardig waren. "Pap, noem gewoon namen, dat is veel makkelijker." Hint ik. "Leuk geprobeert Leslie Ann, maar nee, ik heb beloofd hun identiteit te bewaren." Grijnst hij. Ugh, dat méén je toch niet