♥. I will show you my sunbeams. ♥ #34

Ik zit alleen op mijn kamer. Ik grom als ik aan de woorden ‘mijn kamer’ denk. Wie had ooit gedacht dat ik ooit een eigen kamer zou hebben in de Akatsuki grot? Ik haat deze ruimte. Ik haat het vanuit de grond van mijn hart. Mijn bed staat in de hoek, tegenover me een tafel waar een kaars op brandt. Er is wel een lamp maar ik vertik het om die aan te doen. Waarom? Weet ik veel.
Er wordt zacht op mijn deur geklopt maar ik houd mijn lippen stijf op elkaar. Er is maar één persoon die dat kan zijn en ik wil hem nu echt even niet zien. Maar hij blijft maar kloppen en uiteindelijk begint het irritant te worden.
‘Wat?’ grom ik.
De deur gaat open en, verrassing, Itachi komt naar binnen.
‘Wat moet je?’ snauw ik.
Itachi sluit de deur en loopt naar mijn bed toe. Ik trek mijn knieën op mijn bed en sla mijn armen er om heen. Ik kijk Itachi met een waarschuwende blik aan. Hij glimlacht alleen maar en komt met zijn rug tegen de zijkant van mijn bed aanzitten. Verbaasd kijk ik naar hem. Ik zie alleen de bovenkant van zijn hoofd.
‘ Je bent kwaad op me.’
Mijn ogen worden groot. ‘Vind je het gek?! Volgens mij begint het een gewoonte van je te worden om me te verraden.’
Ik zie hoe hij zijn hoofd buigt. ‘Het spijt me dat ik ze heb verteld dat Kakashi je vader is. Het is alleen… Nou, zo was je wat makkelijker te vinden.’
Ik kijk hem vragend aan, hoewel hij mijn gezicht niet kan zien. ‘Me vinden? Jij wilde dat Akatsuki mij zou vinden?!!’ Ik spring op van het bed en ga voor hem staan. Mijn ogen schieten vuur. ‘Eruit,’ sis ik.
‘Sayuri, ik-‘
‘ERUIT! ERUIT ITACHI! ERUIT! ERUIT! ERUIT!’ schreeuw ik.
Itachi komt omhoog en kijkt me met een verslagen blik aan. ‘Als dat is wat je wil.’
‘ROT. OP!’
Zonder iets te zeggen loopt Itachi mijn kamer uit.
Ik laat me op mijn bed neervallen en begin te snikken. Itachi… Waarom heeft mijn beste vriend me twee keer zo hard kunnen verraden? Waarom?