Chapter 1

Julie
De zolder was altijd al mijn minst favoriete kamer van het huis geweest. Alles wat er stond bracht herinneringen naar boven, en in mijn geval waren herinneringen niet prettig.
De stoffige lucht die in het kleine kamertje hing, vulde mijn longen, maar hoesten deed ik niet. In de linkerhoek van de kamer stond een oude tafel met dozen vol spullen. Dozen vol herinneringen.
Ondanks mijn scherpe zicht stootte ik met mijn heup tegen een obstakel, dat met een krakend geluid afbrak. Ik vloekte binnensmonds, en knipte verstrooid een lichtje aan. De oude kamer lichtte op. Mijn blik gleed over de spullen en al snel rustte mijn blik op de omgevallen stoel. Op de grond lag een juweel bezaaid met diamanten, en zo nieuwsgierig als ik was, liep ik erop af. Het duurde een tijdje voor ik het doorhad, maar al snel kwam alles terug naar boven.
Het waren meer de stemmen die me bang maakten dan het achterlijke gegil ervan. Het waren van die mannelijke, zware stemmen die een meisje zoals mij enorm bang zouden moeten maken.
En dat deden ze ook.
Achter me werd er naar me geschreeuwd, en ik wist dat het niet voor niets was. Er waren maar een paar dingen waar deze mannen aan dachten, het jammere was dat het geen mooie gedachten waren. In hun vieze droompjes rukten ze mijn kleren kapot, voor zover die dat nog niet waren. In hun gedachten deden ze alles met mij wat je maar met een vrouw kunt doen, en het liefst nog meer.
En hoe hard ik ook wilde rennen, ik ontkwam ze niet. Ze waren sneller, sterker, groter. Al snel haalde een van de vier me in, greep me vast en knalde me tegen de grond.
Het liefst had ik alles wat daarna kwam overgeslagen. Het gelach, mijn gehuil, het gegier en geroep om mijn naakte lichaam, de vallende ketting... Het liefst was ik gestorven.
Maar dat was niet gebeurd.
Wat er daarna kwam was nog het ergst van allemaal. De mannen sloegen op de vlucht, wat mij eerst de gedachte gaf dat ik het nog zou redden. Maar ik zou het niet redden. Niet als een normaal persoon tenminste. In de uren die volgden brandde mijn hele lichaam. Alles was aan het trillen, en het ergste was, was dat ik het niet kon stoppen.
Het ergste was, was dat ik nooit meer een normaal persoon zou kunnen zijn.


Charlotte
We kwamen bij het grote huis net buiten het stadje Forks. Wéér een stad waar de zon nooit schijnt. Maarja, na 12 jaar met mijn zus in een regenachtige omgeving te hebben gewoond, was ik het wel gewend.
Julie was al de hele dag afwezig, wat ik overigens niet erg vond. Ik kon goed alleen zijn, dus ging ik maar mijn spullen uitpakken. Na een tijdje had ik er genoeg van en ging het eten klaarmaken, althans mijn eten. Mijn zus at natuurlijk niet, en ik vroeg me af hoe dat voelde, ik kon me er niks bij voorstellen. Ik besloot deze onnuttige vraag te stellen om een gesprek op gang te brengen. ‘Voelt het nou niet raar om niet te eten?’ vroeg ik.
‘Huh?’ zei Julie, die opschrok uit haar gedachten. Ik stelde de vraag niet nog een keer, ik wist dat ze hem toch wel had gehoord, maar ik wachtte niet op een antwoord.
‘Waar dacht je aan?’ vroeg ik dus maar, mijn andere vraag al weer vergeten.
‘O, gewoon, een beetje over vroeger enzo.’ Antwoordde ze.
‘Vertel eens over vroeger. Ik weet bijna niks over de tijd dat je nog mens was, en hoe je veranderde...’
Een tijdje was het stil. ‘Nou, ik weet niet of ik nou zo’n zin heb om dat te gaan vertellen.’ zei ze na een minuut. Dit verbaasde me, ik had haar nooit veel over haar verleden horen praten, maar had er ook nooit veel over nagedacht.
Dus zei ik maar: ‘ Hoezo?’
Zuchtend antwoordde ze: ‘Ik wil het ’t liefst zo snel mogelijk vergeten, en ik heb er vandaag al te veel over nagedacht.’ Dit verbaasde me nog meer. ‘Maar goed,’ ging ze verder, ‘jij bent de enige met wie ik erover kan praten, en ik vind dat je het recht hebt om het te weten, dus zal ik het vertellen... Maar eerst moet je een nieuw ei bakken en opeten.’ Voegde ze er lachend aan toe. Ik draaide me vliegensvlug om, voor zover dat kan met een vampier als zus, maar het was al te laat. Het ei was helemaal zwart geblakerd. Vermoeid pakte ik een ander ei uit de koelkast en begon weer opnieuw.
Tijdens en na het eten was Julie de hele tijd over van alles en nog wat aan het vertellen. Na een half uur had ik er genoeg van.
‘Ga je me nou nog vertellen wat er gebeurt is?’ Even keek ze me onderzoekend aan, zuchtte toen, en begon.