#50.

Het duurde niet lang vooraleer ik doorhad dat het huis ook vanbinnen prachtig was. Het was modern ingericht, wat me wel beviel. Nadat ik alles in een sneltempo gecontroleerd had, liet ik me languit neervallen op de sofa. Meestal was ik niet zo onbeleefd, maar ik voelde me dan te vrolijk, te uitbundig. Van mijn verlegenheid was even niet veel meer over. Met mijn ogen half open zag ik hoe Bill voorbij de grote spiegel aan de muur kwam en er even in keek. Nadat hij zo’n twee stappen verder was, keerde hij terug. Met zijn hand wreef hij even hevig heen en weer over zijn wang. Ik deed mijn ogen weer dicht en deed alsof ik helemaal niets gezien had. In mijn gedachten zag ik Bill’s verbaasde blik nog steeds voor me, waardoor mijn mondhoeken zich omhoog krulden. Hij had dan uiteindelijk toch nog doorgehad dat mijn trui op zijn wang afgebeeld stond. Waarschijnlijk vatte hij mijn opmerking nu wel, maar wou hij er niet meer op reageren, wat een verstandige keuze was van hem. “Vind je het een beetje mooi?”, fluisterde Bill zachtjes in mijn oor. Ik schrok even, want ik had hem niet horen aankomen. Bij het voelen van zijn hete adem in mijn oor gingen mijn nekhaartjes overeind staan. Ik knikte, nog steeds te vermoeid om mijn ogen of mond open te doen. Ik had zo het vermoeden dat Bill hier de inrichting gedaan had, want alles stond ordelijk en paste in het totaalplaatje. Tom zag ik zoiets niet meteen doen. “Zie je dan niet dat ze moe is?” Tom’s stem klonk bijna even zacht als die van Bill, iets wat ik niet echt gewend was om te horen. Tom’s stem klonk bijna zorgzaam. Er werd een dekentje over me heen gegooid en iemand trok mijn schoenen voorzichtig af. Ik opende een half oog en zag hoe Tom boven me hing. “Slaap maar even, je bent moe. Ik zie het.” Vrijwel meteen vielen mijn ogen weer toe en viel ik in een diepe slaap. Ik was vermoeid van de reis, maar niet van dat alleen. Mijn hart begon een stuk onrustiger te kloppen toen ik bedacht dat ik zo snel mogelijk een smoes zou moeten verzinnen om ongemerkt naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Uiteindelijk gaven ook mijn gedachten het op. Alles verdween rondom me.