¤When dreams meet eachother ¤ °#16°

b] Yara pov[/b
Kwaad sla ik de deur van Tom en Bills appartement achter me dicht. Ik ben zo kwaad. Ik duw een deur open en het blijkt de woonkamer te zijn. In het donker kan ik de bank onderscheiden en ik plof erop neer. Ik duw mijn nagels in mijn huid en knars met mijn tanden. Ik ben denk ik nog nooit zo kwaad geweest…Op mezelf. Ik druk mijn nagels nog dieper in mijn huid terwijl ik woedend het donker in staar. Hoe kon ik zo dom zijn? Doh. Ik heb mezelf gewoon helemaal zitten te misleiden. Ik wist gewoon dat het zo zou eindigen. Hij is een player en ik ben er met open ogen ingetuind. Jenny met haar gebazel dat hij ook verliefd was op mij. Bah. Wat een ongelofelijke eikel is dat joch. Als hij straks terug komt…. Ik hoop voor hem dat ik dan al op bed lig want ik sla hem kapot.
Met een zucht ontspan ik mijn nagels. Ik kan het niet zien in het donker maar ik weet zeker dat ze diepe afdrukken in mijn handpalm hebben gezet. Ik leg me neer op de bank en staar naar het donkere plafond. Het feit dat ik hier in een wildvreemd huis lig doet me helemaal niks. Terwijl ik naar het plafond blijf staren, speelt de hele avond zich weer in mijn hoofd af.

Het is al behoorlijk druk in de club als ik samen met Tom en Bill naar binnen ga. Als ik de muziek hoor, begint dat bekende gevoel in mijn buik op te spelen. Dat heb ik altijd als ik uitga en ik moet de neiging onderdrukken om niet naar de dansvloer te rennen.
Tom merkt het want hij kijkt me grijnzend aan. ‘Je hebt er zin in?’
Ik grijns terug. ‘Jij niet dan?’
Tom begint te lachen. ‘Je moest eens weten!’
Lachend wachten we op Bill en dan lopen we de zaal in. Zoals te verwachten worden de jongens in het begin overspoeld met vrouwelijke aandacht en ik laat ze maar even. Ik bestel bij de bar wat te drinken voor ons drieën en na een minuut of twintig komen Tom en Bill mijn kant oplopen.
Bill kijkt me verontschuldigend aan. ‘Sorry hoor.’
Ik glimlacht. ‘Geeft niks joh! Hier.’
En ik geef ze allebei hun drinken. Ze nemen het aan en we drinken het op. Na de eerste volgt een tweede, een derde, een vierde… En toen was ik de tel kwijt.
Hoe lang we al hier zijn weet ik niet maar als er een langzaam nummer begint word ik door Tom de dansvloer opgetrokken. Hij grijnst naar me en slaat zijn armen om mijn middel. Zonder te aarzelen sla ik mijn armen ook om zijn nek en ik voel die overheerlijk tinteling weer door mijn lichaam stromen. We bewegen langzaam op het nummer en Tom zet een enorm lieve lach op.
‘Dit voelt bekend, vind je niet?’
Ik glimlach. ‘Heel bekend.’
Het nummer speelt verder en ik voel mijn binnenste helemaal op tilt slaan. Tom maakt het er niet beter op als hij heel zachtjes een kus net naast mijn mondhoek drukt.
‘Je bent mooi,’ fluistert hij.
Bloed schiet naar mijn wangen en Tom lacht zachtjes. ‘Wat? De waarheid mag gezegd worden.’
De vlindertjes hebben nu echt de controle verloren en het zou me niks verbazen als ze zometeen uit mijn buik vliegen. Als het nummer is afgelopen, ben ik even helemaal van de wereld.
‘Ik-ehm…Ga even wat drinken,’ weet ik dan uit te brengen.
Tom knikt. ‘Ik zie je zo.’
Ik knik. ‘Ja. Tot zo.’ Ik blijf hem nog even verward aankijken maar haast me dan naar de bar.
Bill zit me grijnzend aan te kijken en ik werp hem dreigende blik toe. ‘Sst!’
Bill grinnikt. ‘Sure.’
Ik bestel wat drinken en plof neer op de barkruk naast Bill. ‘Moet jij niet dansen?’
Bill begint te grijnzen. ‘En de dans van jou en mijn tweelingbroertje missen? Dacht het niet.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Eikel.’ Maar ik moet grijnzen.
Bill drinkt zijn glas leeg en knipoogt naar me. ‘Red je het alleen?’
Ik grijns terug. ‘Ik altijd.’
Bill begint te lachen en mengt zich dan in de menigte. Gek, ik dacht toch echt dat ik op internet had gelezen dat hij niet zo hield van dansen. Ik bestel nog wat drinken en vermaak mezelf best. Ik dans wat met mensen die ik niet ken maar who cares?
En dan komt het moment waarop mijn hele avond veranderd in een nachtmerrie. Een jongen voor me schuift opzij en ik heb perfect zicht op Tom met een of andere domme snol. Zijn handen liggen op haar kont, gezichten dicht bij elkaar. Mijn maag draait zich om en ik wil mijn gezicht afwenden. Mijn hoofd doet alleen niet wat ik wil. Dan kijkt Tom op en zijn blik vangt die van mij. Ik kom ineens weer tot leven en leg zoveel mogelijk woede en haat in mijn blik als mogelijk. Veel moeite kost het me niet want deze twee emoties razen als gekken door me heen. Toms handen glijden van het meisje af en hij doet een poging mijn richting op te komen alleen laat het meisje dat niet toe. En ik wil niet eens dat hij mijn richting opkomt. Ik zet een paar stappen terug zodat ik ze niet meer kan zien.
In no time zoek ik Bill op. ‘Ik heb de sleutels nodig,’ schreeuw ik in zijn oor.
Bill schrikt op van mijn plotselinge aanwezigheid. ‘Yaar! Alles goed?’
‘Ja. Ik wil naar huis. Ik heb de sleutels nodig.’
Bill kijkt me vragend aan.
‘Bill!’
Bill zucht en gaat dan met zijn hand in zijn broekzak. Na enig zoeken drukt hij de sleutels in mijn hand. ‘Weet je zeker dat het gaat?’
‘Ja,’ zeg ik kortaf.
Dan draai ik me om en ik haast me de club uit. Buiten stap ik in een van de vele taxi’s die staan te wachten om stomdronken mensen thuis te brengen. Ik geef het adres en zeg de rest van de rit helemaal niks. Ik kijk ongelofelijk dodelijk aan de chauffeur te merken maar het kan me niks schelen. De woede raast nog steeds door mijn lichaam en ik weiger om aan dat andere gevoel toe te geven. Ik ga niet verdrietig zijn om iets waarvan ik wist dat het ging gebeuren.

En nu zit ik hier op de bank met een gebroken hart. Ik heb geen zin om overeind te komen, laat staan om op te staan en mezelf op het logeerbed neer te gooien. Ik blijf hier wel liggen en ik slaap wel op de bank. Morgenvroeg pak ik mijn spullen en verdwijn zo snel mogelijk. Ik wil geen moment meer het gezicht van Tom Kaulitz zien.
Toch moet ik wel overeind komen want mijn droge keel eist vloeistof. Ik slof naar de keuken en besluit om daar toch maar het licht aan te doen. Het sfeerlicht verspreidt een zachte gloed door de keuken en ik ben verrast als ik merk dat het helemaal schoon is. En vooral: dat het een ontzettend mooie keuken is. Dit had ik niet achter de jongens gezocht. Ik schud even mijn hoofd. Like I care. Voor mijn part was het één grote zooi. Ik zou er met liefde en plezier een enorme puinhoop van maken maar ik herinner mezelf eraan dat ik ook Bill daarmee heb en die arme schat heeft niks misdaan.
Ik maak verschillende kastjes open en vind dan de kast met glazen. Ik drink het glas in één teug leeg en sta net op het punt om een tweede glas naar binnen te gieten als de deurbel gaat.
Ik verstijf. Shitshitshit. Natuurlijk! Al zou ik naar bed zijn gegaan om Tom te ontwijken, dan zou ik hem nóg moeten zien omdat ik de enige ben die ze binnen kan laten. Met trillende handen zet ik het glas op het aanrecht en haal diep adem.
Oké Yara. Laat maar zien dat jij sterk bent. Doe net of er niks aan de hand is. Ontwijk zijn vragen, blikken en negeer hem. Doe of hij lucht is. Maak de deur open en ga dan direct naar bed. Ik haal nog een keer diep adem en loop dan naar de deur toe. Ik zet mijn meest kille blik op en maak de deur open.
Ik verstar ter plekke en mijn mond zakt langzaam open. Ik kan een moment niet bewegen en geen woord uitbrengen.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ zeg ik dan met schorre stem.