¤When dreams meet eachother ¤ °#12°

b] Yara pov[/b
Help me herinneren dat ik Jenny vermoord. Echt. Hoe haalt ze het in haar hoofd om met die gasten uit te gaan? Oké, stiekem vind ik het ook ontzettend leuk maar ik zie het niet zitten. Lekker kijken hoe Tom tegen al die meiden… Nou ja, niet aan denken. Ik zal me er maar bij moeten neerleggen dat ik dat een hele avond aan moet zien. Desnoods kruip ik achter Georgs brede rug of zo.
‘Ey! Yara!’
Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar Jenny. ‘Wat?’
Jenny grijnst. ‘Waar dacht jij aan?’
‘Niet aan wat jij denkt dat ik aan dacht.’
Jenny trekt haar wenkbrauw op. ‘Juist ja. Maar ik ben even naar huis. Mezelf omkleden en zo. Om een uur of negen ben ik hier, oké?’
Ik knik. ‘Is goed.’
Jenny glimlacht en geeft me een knuffel. ‘Kom op nou, Yara. Maak er nou een leuke avond van.’
Ik kijk haar droog aan maar Jenny lacht alleen maar. ‘Tot straks!’ Dan loopt ze door de voordeur heen naar buiten.
Met een zucht kijk ik haar na. Zij heeft makkelijk praten…
‘Yara?’
Ik schrik voor de tweede keer op uit mijn gedachten. Tom is de hal in komen lopen.
‘Ja?’ vraag ik.
Ik kom kalm over maar mijn oren suizen, mijn hoofd tolt en de vlindertjes vliegen overal heen. Oh, en dat een hele avond! Dat wordt nog mijn dood!
‘Je vader vraagt of je naar de studio komt.’
Shiiiit! Dat is waar ook! Dat gesprek met papa. Ik had er echt helemaal niet meer aan gedacht.
‘Ja, zeg maar dat ik eraan kom.’
Tom knikt even en loopt dan weer naar beneden. Ik loop zelf naar de keuken en neem een flinke slok water. Ik heb geen idee waar dit gesprek heen zal gaan. Die blik in mijn vaders ogen gisteren…Ik weet niet wat ik daar van moet denken.
Even later hoor ik de stemmen van de jongens in de hal. Ik zucht een diep, spreek mezelf moet in en stap de hal in.
‘Hey Yara!’ Georg lacht me vrolijk toe.
‘Hey Georg.’
Hij begint met zijn wenkbrauwen te wiebelen. ‘Al zin in vanavond?’
‘Ontzettend,’ grinnik ik.
‘Nou zeg. Dat klinkt enthousiast,’ zegt Bill en hij kijkt me beteuterd aan.
Lachend geef ik hem een stomp. ‘Ik heb er heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel zin in, lieve, lieve Bill. Zo beter?’
Bill begint te lachen. ‘Veel beter! Nou, wij zijn ons thuis omkleden. Zien we je vanavond!’
‘Ja, tot vanavond!’
Terwijl Gustav, Georg en Bill vrij snel de deur uitlopen, treuzelt Tom een beetje tot hij alleen met mij in het halletje staat.
‘Ehm. Yara?’
‘Ja?’
Tom kijkt me aan. ‘Ik weet niet wat je vader je wil vertellen maar hij keek nogal…verdrietig, kan dat?’
Wel ja, maak het nog even erger! Keek papa verdrietig? O God! Nu weet ik écht niet meer wat ik ervan moet denken!
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet niet waar hij me voor wil spreken.’
Tom knikt eventjes. ‘Nou ja, ik dacht… Ik zeg het even.’
Ik glimlach naar hem. ‘Dank je.’
Tom glimlacht terug. ‘Tot straks!’
‘Tot straks!’
Ik loop met hem mee naar de deur en kijk hem na. Pas als hij de auto is ingestapt en ik nog even naar de rest heb gezwaaid, doe ik de deur dicht.
Met lood in mijn schoenen loop ik het trappetje af naar de studio. Mijn vader zit in de ‘wachtkamer’ zoals ik het altijd noem. Een klein kamertje naast de opnamestudio met twee banken en een klein tafeltje in het midden. Pap kijkt op als ik binnenkom en hij glimlacht. Ik snap meteen wat Tom bedoelt: papa glimlacht maar zijn ogen doen niet mee. Ik heb hem nog nooit zo…droef zien kijken. Voorzichtig loop ik naar hem toe en zak naast hem neer op de bank. Het blijft eventjes stil maar dan begint hij te praten.
‘Yara, ik zal maar meteen vertellen waarom ik met je wil praten. Zoals ik gisteren al zei: het gaat over je studie. Ik weet hoe graag je naar de kunstacademie wil, Yara. En val me niet in de rede!’ zegt hij als hij ziet dat ik mijn mond opendoe.
Ik sluit mijn mond weer maar kan er niks aan doen dat er een hevig protesterend gevoel opborrelt in mijn buik. Hij snápt dat? En daarom mag ik er niet heen van hem? Yeah, right.
‘Ik wilde je er alleen niet heen laten gaan… Ik kón je daar niet heen laten gaan, Yara.’
Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Je kon het niet? Waarom dan niet? Pap, je zegt net dat je snapt dat ik er graag heen wil! Wat is er dan zo moeilijk aan?’
Papa pakt een map op die naast hem op de bank ligt en hij geeft het aan mij. ‘Dit.’
Ik pak de map aan en open het. Mijn blik ontmoet een tekening. Zo mooi getekend. Zo vol detail. Mijn ogen blijven naar de tekening staren. Ik herken mijn eigen tekenstijl erin. Maar het zijn niet mijn tekeningen. Ik draai het blad om en een volgende tekening verschijnt. Ademloos bekijk ik alle tekeningen. Stuk voor stuk vind ik ze prachtig. En ze zijn ook prachtig!
‘Pap,’ zeg ik dan als ik de laatste tekening heb gehad. ‘Wie heeft deze gemaakt?’
‘Je moeder, Yara.’
Met een ruk draai ik mijn hoofd richting papa. ‘Máma? Heeft máma deze tekeningen gemaakt?’
Papa knikt. ‘Toen je moeder net zo oud was als jij nu bent, is ze naar de kunstacademie in Berlijn gegaan. Ze viel meteen op door haar talent. Je hebt het van haar geërfd.’
‘Maar…waarom weet ik dat niet?’ zeg ik zwakjes.
‘Je moeder was heel getalenteerd en had al een aardige carrière in de kunstindustrie toen ik haar leerde kennen. Toen ze zwanger werd van Jai, is ze gestopt met haar werk. Met pijn in haar hart nam ze afscheid van haar kunst maar ze wilde zich volledig focussen op haar gezin. Toen jij werd geboren, wist ze zeker dat ze nooit meer haar werk op zou kunnen pakken. Ze zou jou en Jai verwaarlozen. En mij. Dat wilde ze niet.’ Mijn vader heft zijn hoofd op. ‘Snap je nu waarom ik je er niet heen kon laten gaan, Yara? Ik heb je tekeningen gezien. En ik zag het talent in jou, net zoals je moeder een enorm talent had. Je moeder heeft er nooit vrede mee gehad dat ze haar werk niet meer kon doen. Dat ze zich niet meer dagen en nachten kon vergrijpen aan een kunstwerk. Haar werk, haar schilderijen, het was de andere liefde van haar leven. Ik wilde dat jou niet aandoen, Yara. Ik wilde niet dat jij je zou ontwikkelen tot een groot talent met veel aanzien en dat je het dan allemaal weer op zou moeten geven voor je gezin. Ik wilde je die pijn besparen. Ik snap nu dat het enorm egoïstisch van me was…’ Papa fluistert de laatste zin en tranen verschijnen in zijn ogen.
Mijn ogen branden ook en ik leg de map naast me neer.
Papa kijkt me aan. ‘Het spijt me, Yara. Het spijt me.’
Ik bijt op mijn lip en sla een arm om zijn schouders. Hij slaat zijn armen om me heen en zijn schouders beginnen te schokken. Eventjes weet ik niet wat ik hiermee aanmoet. Dan wrijf ik zacht over zijn rug. ‘Het is oké, pap. Ik snap je. Rustig nou maar.’
Maar ik voel mezelf ook helemaal niet rustig. Mijn moeder heeft op de kunstacademie gezeten. Ze heeft haar werk opgegeven voor haar gezin. En ze heeft ons nooit wat verteld. Waarom? Deed het haar pijn om erover te praten? Ik weet het niet.
Mijn vader maakt zich van me los en gaat overeind zitten. ‘Sorry,’ mompelt hij.
Ik moet ondanks alles glimlachen. ‘Waarom bieden mannen altijd hun excuses aan als ze gehuild hebben?’
Er verschijnt een lachje op papa’s gezicht. ‘Ja, best wel idioot hè?’
Ik knik. ‘Best wel.’
Het blijft even stil en ik pak mijn vaders hand. Hij geeft er zacht een kneepje in. ‘Ik hou van je Yara. En ik denk dat het tijd wordt dat ik mijn angst overwin en je naar de academie laat gaan.’
Ik houd mijn adem in. ‘Echt?’
Mijn vader knikt. ‘Echt.’
Ik vlieg mijn vader om zijn hals. ‘Oh, pap! Dank je!’ Ik druk een kus op zijn wang. ‘Echt. Dank je.’
Mijn vader glimlacht. ‘Stel me niet teleur.’
Ik schud heftig mijn hoofd. ‘Ik beloof het je, papa. Ik zal je niet teleurstellen.’
Ik geef hem nog een knuffel en pak dan de map met tekeningen. Glimlachend neem ik ze nog een keer door. Mama… Mijn moeder heeft deze gemaakt!
’Houd jij ze maar,’ zegt pap als hij opstaat.
Ik glimlach naar hem. ‘Dank je.’
Pap knikt even en laat me dan alleen achter in de wachtkamer.
Met een zucht sla ik de map dicht en laat het allemaal even op me inwerken. Ik ga naar de kunstacademie… De kunstacademie waar mijn moeder op heeft gezeten. Mijn moeder die haar werk opgaf voor Jai, mij en pap. Ik sluit mijn ogen en haal mama’s gezicht voor me. Ik glimlach.
‘Dank je, mama.’
Als ik mijn ogen open, is ze weg. Ik sta op van de bank en loop naar boven. Vanuit de hal zie ik papa in de woonkamer zitten. Zijn gezicht kijkt naar de tv maar zijn blik verraad dat hij heel ergens anders aan denkt. Ik laat het maar even alleen. Ik loop naar mijn slaapkamer en zoek naar mijn mobiel. Ik moet Jenny bellen. Dit kan gewoon niet wachten tot straks. Ik moet het haar nu vertellen. Ik toets haar nummer in en wacht ongeduldig tot Jenny opneemt.
‘Ey Yara! Wat is er? Niks om aan te trekken?’
Ik moet lachen. ‘Daar heb ik nog niet eens naar gekéken!’
‘’Wat!!?! Yara! Over een uur moet je klaar zijn!’
‘Ik weet het. Maar Jen, luister even…’