¤When dreams meet eachother ¤ °#11°

b] Yara pov[/b
‘Florian!’ roep ik tegelijkertijd met Jenny.
Geen antwoord. We zien hem ook nergens tussen de menigte vandaan komen.
‘FLO!’ roep ik nog een keer.
Weer niks.
Helen kijkt bezorgd rond. ‘Waar is die jongen toch? We moeten zo door de douane heen!’
Ja mensen, de tweeling gaat weer op vakantie. We staan met zijn allen op het vliegveld en de jongens staan op het punt om naar Amerika te vertrekken. En nu zijn we Florian dus een beetje heel erg kwijt. En niet zomaar kwijt: al een half uur.
‘Mart, moeten we hem niet omroepen?’ vraagt Helen ongerust.
Maar Mart schudt zijn hoofd. ‘Die jongen komt zo écht wel.’
Maar Helen is er niet gerust op, dat zie ik aan haar gezicht. En ik zelf vind het ook he-le-maal niet leuk. Het is niks voor Florian om zomaar te verdwijnen!
Ik kijk naar Kay. ‘Neemt hij nog steeds niet op?’
Kay schudt zijn hoofd. ‘Noppes. Ik heb hem net weer geprobeerd te bellen maar hij antwoordt niet.’
Ik kijk op mijn horloge en zie dat ze nog maar tien minuten hebben. Great, zo had ik me dit afscheid dus echt niet voorgesteld.
Ik ga op mijn tenen staan om te kijken of ik hem zie. Veel hoop heb ik niet als ik ineens een bekend gezicht aan zie komen lopen. Op zijn dooie gemak komt Florian aansloffen en dat maakt me razend. Wij maken ons hier druk, maken ons zorgen en hij komt daar op zijn dooie gemak aanlopen!
Ik race naar hem toe en timmer hem een eerst een paar keer flink hard op zijn borst.
‘Hé joh!’ roept Florian verbaasd. ‘Wat doe jij nou weer?’
‘Stomme zak dat je bent! Waar was je nou? We hebben je honderd keer geprobeerd te bellen maar jij neemt gewoon niet op!’
Florian pakt me bij mijn armen en duwt me van zich af. ‘Jezus kind. Denk even aan je bloeddruk. Ik zat op de wc, zoals ik gezegd had, en mijn mobiel staat op stil.’
‘Je gaat mij niet wijsmaken dat je een half uur op de wc zit!’
‘Nee, zat ik ook niet. Jullie zouden wachten maar jullie stonden er niet! Dus toen ben ik jullie gaan zoeken en daarom duurde het zo lang.’
‘Oh ja natuurlijk,’ brom ik. ‘Ons de schuld geven.’
Florian trekt zijn wenkbrauw op. ‘Jullie zijn doorgelopen! Dus ik vind dat je wel even je excuses aan mag bieden voor dat geram op mijn borst.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Jij had gewoon je mobiel aan moeten zetten. En kom nou maar mee want jullie vertrekken zo.’
Ik grijp Florians hand en trek hem mee terug naar de rest.
‘Florian!’ roept Helen uit. ‘Mijn hemel, jongen! Waar was je?’
‘Jullie zoeken!’ roept Florian uit.
Oké, oké. Hij heeft gelijk. Nu tevreden? Maar ik ben gewoon een ietsiepietsie klein beetje chagrijnig omdat ik ze nu drie weken moet missen…
‘Jongens, we hebben geen tijd voor gezeur. We moeten gaan,’ zegt Mart dan als hij ziet dat Helen Florian op zijn donder wil geven.
Florian kijkt zijn vader dankbaar aan en wendt zich dan naar mij. ‘Kan er echt geen sorry vanaf?’
Ik kijk hem eventjes boos aan maar vlieg hem dan om zijn hals. Ik begraaf mijn gezicht in zijn hals en knijp mijn ogen stevig dicht.
‘Hey meisje,’ zegt Florian zacht. ‘Het is maar voor drie weken. Voor je het weet, ben ik weer terug.’
Ik kijk Florian aan en glimlach. ‘Nou, dan mag ik je nog wel missen.’
Florian grinnikt. ‘Dat mag je zeker.’
Ik druk een kus op zijn wang. ‘Sorry…En veel plezier!’
Florian begint te lachen. ‘Bedankt meisje.’
Dan is Kay aan de beurt. Ook hij krijgt een enorme knuffel van me. ‘En let alsjeblieft op en breek nou niet alle harten van die meisjes.’
Kay trekt zijn engelengezicht. ‘Proberen kan ik dat altijd.’
Lachend druk ik ook een kus op zijn wang. Als laatst geef ik Helen en Mart een knuffel.
‘Nou, dan gaan we maar,’ zegt Florian. De opwinding schemert door in zijn hele stem.
Jenny komt naast me staan en na iedereen nog een laatste knuffel te hebben gegeven, verdwijnen ze toch echt door de poortjes heen. Heel even zie ik nog een hand, van Florian of Kay?, die naar ons zwaait en we zwaaien heftig terug. Dan zijn ze echt verdwenen.
Met een zucht draaien Jenny en ik ons om. ‘Zullen we wat gaan drinken?’ vraagt ze.
Ik knik. ‘Maar niet hier. Ik vind het hier verstikkend.’
En zo zitten we een uurtje later op een terras in Berlijn.
‘Ik hoop echt dat ze het ontzettend leuk gaan hebben,’ zegt Jenny.
Ik knik en neem een slok van mijn cola. ‘Ik hoop het ook. Ze lopen echt al jaren te zeuren dat ze naar Amerika willen…’
Jenny grinnikt. ‘Het is toch maar goed dat ze zijn gegaan. Nu zijn wij ook eindelijk van hun gezeur af!’
Grinnikend duw ik mijn zonnebril hoger op mijn neus. ‘Inderdaad.’
We zwijgen even en genieten van het zonnetje.
‘Zeg Yaar?’ vraagt Jenny dan.
Ik kijk Jenny aan. ‘Ja?’
‘Jij bent niet toevallig…verliefd?’
Ik verslik me bijna in mijn cola. ‘Verliefd? Wie heeft je dat wijs gemaakt?’
Jenny begint te grijnzen en haalt haar schouders op.
Paniek raast door mijn lichaam. Zou ze het weten? Maar dat kan toch niet! Ik heb niks laten merken! Toch? TOCH?!
‘Ik dacht misschien… Nee, laat maar.’
Ik kijk Jenny aan. ‘Wat dacht je, Jenny?’ vraag ik op dreigende toon.
Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat je Tom misschien leuk vindt.’
Ik laat me achterover vallen in de terrasstoel. Hoe weet zij dat?
‘AAAAAAAAAAAAH!’ gilt Jenny en iedereen kijkt naar ons. Jenny wordt rood en neemt vlug een slok cola. ‘Dus het is waar?’ vraagt ze en ze zet haar zonnebril af. Haar ogen glinsteren.
Ik zet mijn zonnebril ook af en slaak een diepe zucht. ‘Jen, ik weet het even niet hoor. Ik bedoel: hij is zo’n enorme patser die ieder meisje kan krijgen en ook gewoon ieder meisje neemt. Wat moet ik daarmee?’
Jenny glimlacht. ‘Dat soort jongens worden ook verliefd.’
Vertwijfeld kijk ik naar mijn glas. ‘Maar zou nou net hij verliefd worden? Op mij?’
Jenny rolt met haar ogen. ‘Yaar, daar gaan we weer. Doe toch niet alsof je een of ander lelijk eendje bent! Je mag er echt zijn hoor! Je bent een hartstikke leuke meid.’
Waarom moet ik toch altijd blozen als mensen, zelfs al is het mijn beste vriendin, dit soort dingen tegen me zeggen?
‘Zal ik je eens wat zeggen?’ zegt Jenny op samenzweerderige toon.
‘Vertel,’ zeg ik.
‘Volgens mij ziet Tom jou echt wel staan. En dan hoef je niet zo aan te kijken!’ zegt ze als ik grote ogen opzet. ‘Vanochtend, toen we naar de tweeling liepen. Hij kon zijn ogen niet van je afhouden. Al sinds ze bij jullie komen voor de cd, loopt hij je te bestuderen.’
‘Ja, om me zijn bed in te krijgen!’
Jenny schudt haar hoofd. ‘Nee, niet op die manier…’
Ik zucht en drink mijn glas leeg. ‘Ik zie het wel, hoor.’
Geërgerd slaat Jenny haar ogen ten hemel. ‘Dat doe je nou altijd! Altijd zeg je: ik zie het wel. Zo wordt het nooit wat,Yara!’
Mokkend kijk ik naar mijn lege glas en dan staat Jenny ineens op. Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Wat ga jij nou weer doen?’
‘Betalen. En jou naar huis brengen.’
‘Waarom dat nou weer?’ vraag ik, verbaasd door deze omslag.
Jenny begint te grijnzen. ‘Wij gaan naar jou thuis en we blijven net zolang tot die gasten klaar zijn. En als ze klaar zijn, vragen we of ze mee uitgaan.’
Mijn mond valt open. ‘Nee,’ zeg ik resoluut. ‘Echt niet gewoon!’
Jenny knikt. ‘O jawel.’
‘Nee! Jen, jij moet morgen op vakantie!’ zeg ik als uitweg.
‘Ja, dus? Dan sla ik maar een nachtje over en slaap wel in het vliegtuig.’
Wanhopig kijk ik Jenny aan. Ik wil helemaal niet uit! Niet met Tom! Zometeen heeft hij door dat ik hem leuk vindt. En dan? Oh, dan wordt mijn leven echt een hél!
Zonder dat ik tegen kan stribbelen, heeft Jenny al betaalt en rukt me omhoog uit mijn stoel. ‘Zo jongedame. Op naar huis.’
Ik kijk haar moorddadig aan terwijl we richting de bushalte beginnen te lopen. ‘Waarom wil je zo graag met me mee naar huis? Wil je soms iemand ‘toevallig’ tegen het lijf lopen?’
Jenny draait snel haar hoofd weg maar het ontgaat me niet dat ze knalrood is geworden.
‘Ha!’ zeg ik triomfantelijk. ‘Geef maar toe. Al dat geleuter net over Tom was gewoon om met mij mee naar huis te gaan!’
Jenny kijkt me aan. ‘YARA!’ brult ze dan en van schrik sta ik stil. ‘Echt, hoe stom ben je nou? Al twee weken zitten die mensen bij je in huis en in die twee weken ben ik iedere dag bij jou thuis geweest. Zelfs een blinde kan zien dat Tom je leuk vindt!’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘En waarom merk ik daar dan zo verdomde weinig van?’
Jenny rolt met haar ogen. ‘Jij toont totáál geen interesse in hem. In ieder geval: niet zodanig dat hij het opmerkt.’
Met een zucht laat ik me op het bankje van de bushalte vallen. ‘Ik wil niet verliefd zijn!’ zeg ik op een klagelijk toontje.
Glimlachend slaat Jenny een arm om mijn schouder heen. ‘Geloof me nou. Ik weet zeker dat Tom je ziet staan. Als jij er nou ook gewoon een beetje werk van gaat maken, dan komt het helemaal goed.’
Ik knik. ‘Maar wat als hij het nou allemaal speelt?’
Jenny grijnst. ‘Dan maak ik hem af. Echt. Dan maak ik hem helemaal kapot.’
Grijnzend geef ik Jenny een knuffel. ‘Thanks Jen. Je bent echt een goede vriendin. En trouwens,’ zeg ik als ik haar weer loslaat. ‘Hoe weet jij nu dat ik hem leuk vindt terwijl ik het volgens jou zo weinig laat merken?’
Jenny begint te lachen. ‘Geloof me lieverd, daar heb ik gewoon een neus voor.’
Ik moet grijnzen. ‘Nou, mijn neus vertelt me dat jij ook verliefd bent.’
Jenny wordt weer rood. ‘Doe niet zo raar,’ mompelt ze.
Maar we weten allebei dat ik helemáál niet raar doe!