When dreams meet eachother °#10°

b] Yara pov[/b
Waarom vertrekt een vliegtuig naar Amerika op zo’n onmenselijk vroeg uur? Al om half vijf liep die rot wekker af! Brrr, gewoon eng vroeg. En ik heb ook echt zo slecht geslapen. Dat komt door mijn vaders opmerking van gisteravond.
Ik ben echt als de dood wat hij me wil gaan vertellen. Wie weet dwingt hij me om naar een opleiding te gaan die ik niet wil! Dan loop ik weg hoor. Echt.
Ik moet even enorm geeuwen en stap dan mijn bed uit. Met een enorm duf hoofd loop ik naar de badkamer en gooi een liter water in mijn gezicht. Het helpt: ik kan mijn ogen nu een beetje open houden. Ik slof terug naar mijn slaapkamer en begin mezelf om te kleden.
Als ik ooit weer op vakantie ga, dan doe ik het dus echt niet zó vroeg.
Beneden aan de ontbijttafel ben ik net een broodje aan het smeren als mijn vader de keuken in komt lopen.
‘Goedemorgen,’ zegt hij en hij drukt een kus in mijn haren.
Is dat omdat het gesprek wat we gaan hebben niet over iets ergs zal gaan of is het juist om alvast wat goed te maken? Argh, ik haal me teveel dingen in mijn hoofd.
‘Goedemorgen,’ zeg ik dan terug.
Samen gaan we aan de ontbijttafel zitten en eten zwijgend ons brood.
‘Je bent er ook vroeg uit,’ zeg ik dan maar.
Papa glimlacht. ‘Ik ben er altijd zo vroeg uit. Dat merk jij alleen niet omdat je dan nog ligt te ronken.’
Ik moet grijnzen. ‘Wat wil zeggen dat ik het beter voor elkaar heb.’
Papa schudt lachend zijn hoofd en eet verder.
‘Komen de jongens dan altijd zo vroeg?’
Pap grinnikt. ‘Half zeven, iedere ochtend. En ik moet er vroeger uit om alles klaar te maken.’
‘Pap, half zeven is serieus veel te vroeg! Die mensen zijn pas 20!’
Pap grijnst. ‘Dus nog jong genoeg.’
Ik rol met mijn ogen. Soms is er echt niet met mijn vader te praten.
‘Ik ben mijn tanden poetsen,’ zeg ik als ik mijn laatste hap doorslik. Ik zet mijn bord op het aanrecht en loop naar boven toe. Daar maak ik mezelf helemaal klaar en om kwart over vijf loop ik weer naar beneden.
Kwart over vijf…HEB MEDELIJDEN!
Ik doe m’n schoenen aan en loop nog even naar de studio. Ik zie pap druk bezig met alle knoppen en alles goed installeren. Ik moet glimlachen als ik hem zo bezig zie.
‘Pap, ik ben weg,’ zeg ik als ik mijn hoofd om de deur steek.
Pap kijkt op en knikt even. ‘Oké. Doe je voorzichtig? En wens de tweeling veel plezier van me.’
‘Zal ik doen! Doei!’
‘Doei, meisje.’
Ik loop terug naar boven en trek mijn zomerjas aan. Ik moet er niet aan denken hoe ijskoud het zou moeten zijn geweest als de tweeling in de winter naar Amerika was gegaan. Dan had ik helemaal mijn bed niet uit kunnen komen!
Ik loop snel richting Jenny’s huis en bel aan. Het duurt even maar dan wordt de deur open gedaan door mijn beste vriendin.
‘Morgen,’ mompelt ze.
Ik moet grijnzen. ‘Goedemorgen.’
‘Zo goed issie anders niet! Man, wie verzint het in vredesnaam om een vliegtuig zo vroeg te laten vertrekken?’
Ik stap naar binnen en doe de voordeur achter me dicht. ‘Ik niet.’
Jenny grinnikt. ‘En ik ook niet. Ga maar even naar de kamer of zo. Ik moet boven nog even mijn schoenen halen. Of ja, ik denk tenminste dat ze daar liggen.’
Ik schiet in de lach en geef haar een duwtje richting de trap. ‘Opschieten dan! Over tien minuten moeten we bij de tweeling zijn.’
Jenny begint te grijnzen en holt de trap op terwijl ik naar de woonkamer loop.
Ik plof neer in die bank en heb het gevoel dat ik ieder moment weer in slaap kan vallen.
‘Klaaaaaaaaaaaaaaaaaar.’
Jenny komt met een sprong de kamer in en ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ik dacht dat jij zo moe was?’
Jenny grijnst. ‘Ben ik ook. Alleen we kunnen niet met chagrijnige gezichten bij de tweeling aankomen!’
Ik moet lachen. ‘Dat is waar. Nou kom, we gaan.’
We lopen de kamer uit en Jenny blijft onder aan de trap staan. ‘MAM! PAP! WIJ ZIJN WEG!’
Het blijft eventjes stil. ‘Hmmmhmmm,’ horen we dan van ver weg komen.
Ik moet lachen en dan lopen we samen naar buiten.
‘Ik ben zo blij dat het geen winter is,’ merkt Jenny op.
‘Precies wat ik ook dacht,’ grijns ik.
We lopen richting het huis van de tweeling. Gelukkig wonen we allemaal dicht bij elkaar. Anders had ik nóg vroeger mijn bed uit gemoeten(A).
We willen de straat van Florian en Kay inlopen als we een getoeter horen. Ik draai me om en zie een grote, zwarte auto stoppen langs de stoeprand. Het raam gaat omlaag en mijn hart slaat een slag over als ik Tom daar zie zitten.
‘Goedemorgen, dames,’ zegt hij met een lichtelijk verbaasde ondertoon in zijn stem.
Hij doet de deur open en stapt uit. Aan de andere kant hoor ik ook een deur opengaan en even later verschijnt Bill vanachter de auto.
Ik glimlach naar Bill. ‘Goedemorgen.’
‘Hey! Wat zijn jullie vroeg op pad?’
Jenny knikt en legt uit waar we heen gaan.
‘Aha…Amerika hè? Geweldig land!’ Toms ogen beginnen te glinsteren als hij aan Amerika terugdenkt en ik wil niet weten wat hij daar heeft gedaan.
‘Maar ik dacht dat jullie pas om half zeven bij mij thuis hoefden te zijn?’
Bill knikt. ‘Klopt ja. Alleen Tom en ik komen wat vroeger omdat we nog even de tekst van een nummer door willen nemen.’
Jenny en ik kijken elkaar aan en we denken precies hetzelfde: moet dat echt zó vroeg?!
‘Nou, we houden jullie niet langer op,’ glimlacht Tom.
Ooh, hij is zó ontzettend lief als ie zo kijkt!
Dan kijkt hij ineens richting mij. ‘Zien we je vandaag nog?’
‘Euh…Ja, denk het wel.’
Tom glimlacht. ‘Oké. Tot straks!’
‘Ja, tot straks.’
Bill geeft me eventjes een knipoog en ik heb echt geen idee wat die moet betekenen.
‘Tot ziens,’ zegt hij dan tegen Jenny.
Jenny steekt eventjes haar hand op. ‘Tot ziens!’
Dan stappen ze in de auto en met een luide toeter rijden ze verder.
Mijn blik valt op Jenny die de auto net een tíkkeltje te dromerig nakijkt.
‘Jenny?’ zeg ik op een pesterig toontje.
Jenny kijkt me met een onschuldige blik aan. ‘Is er iets?’
‘Nee hoor,’ zeg ik grinnikend. ‘Kom op. We zijn laat.’
We lopen snel naar het huis van de tweeling toe en bellen aan. Het duurt niet lang voor de deur open wordt gemaakt door Helen, de moeder van de tweeling.
‘Heey meiden! Jullie zijn er al!’
Wat een vrolijkheid op de vroege morgen
‘Goedemorgen, Helen,’ zeg ik en Jenny en ik stappen naar binnen.
In het halletje staat het vól met koffers en Mart, de vader, loopt de keuken in, de keuken weer uit, halletje in, woonkamer in, woonkamer weer uit om ten slotte te ontdekken dat Jenny en ik hem allebei met een enorme grijns staan aan te kijken.
‘Hallo dames,’ zegt hij grinnikend.
‘Hallo Mart,’ zeggen Jenny en ik in koor. ‘Kunnen we ergens mee helpen?’
Maar Helen is hem voor, nog voor Mart zijn mond open kan doen. ‘Jullie kunnen zeker helpen! Door naar boven te gaan en die twee jongens eens uit hun nest te trekken!’
Mijn mond valt open: ‘Zijn ze dat nog niet?’ Helen schudt haar hoofd. ‘Met geen mogelijkheid uit bed te krijgen!’
‘Maar jullie vertrekken over een uur!’ roept Jenny uit. ‘Man, ik dacht: die twee gaan naar Amerika, die staan om twee uur al naast hun bed.’
Helen begint te lachen. ‘Ja, dat dachten Mart en ik dus ook. Hadden wij het even mis. Maar we hebben besloten om deze taak aan jullie over te laten.’
Grijnzend kijk ik naar Jenny. ‘Dat gaat helemaal goed komen!'
Zonder verder nog wat te zeggen trekken we een sprintje de trap op.
‘Ik ga naar Kay,’ fluistert Jenny.
Ik knik. [Oké. Maar hoe wil je het in vredesnaam doen?’
Jenny grinnikt. ‘De oude, afgezaagde truc.’
Mijn ogen beginnen te twinkelen. ‘Kom mee!’
We lopen naar de badkamer en pakken onder in het kastje ieder een kleine emmer. We laten de emmer vollopen met water en lopen dan de overloop weer op.
‘Nou, veel succes. En zorg ervoor dat je het zelf ook overleefd,’ grijnst Jenny.
Ik moet lachen. ‘Daar zal ik voor zorgen. Als jij het ook maar levend houdt!’
‘Natuurlijk,’ grinnikt Jenny.
Dan loop ik naar de slaapkamer van Florian. De deur staat al op een kier wat betekend dat Helen inderdaad heeft geprobeerd om de jongens wakker te krijgen. Ha, wat haar niet gelukt is, gaat mij zeker weten wel lukken!
Ik duw de deur een stukje open en loop naar binnen. Het eerste licht van de opkomende zon dringt zich al naar binnen en ik kan net Florians gezicht onderscheiden.
‘Florian,’ fluister ik zachtjes.
Florian beweegt eventjes met zijn hoofd maar slaapt gewoon door.
‘Florian!’ zeg ik nu harder.
Niks.
Tjha, ik heb het in ieder geval vreedzaam geprobeerd(A). Dan maar op de harde manier.
‘FLORIAN!’ brul ik en ik plens de emmer water leeg over zijn hoofd.
Met een schreeuw schiet Florian overeind. ‘Waaaaaat?’
‘Goedemorgen meneer!’ zeg ik vrolijk en met een enorme lachkriebel. ‘Dit is uw persoonlijke wekker om u mede te delen dat uw reis naar Amerika op het punt staat om te beginnen. Zou u zo vriendelijk willen zijn om uw kleren aan te trekken en u naar beneden te begeven voor het ontbijt? Dan kunt u samen met uw broer en ouders beginnen aan deze voortreffelijke reis!’
Met een enorme lach kijk ik naar Florian die me vanonder zijn druipende haren aankijkt.
‘Stomme. Trut,’ zegt hij dan langzaam.
Ik begin keihard te lachen. ‘Ooooooooo, je zou jezelf moeten zien!’ gier ik.
‘YARA!’ brult Florian en hij springt uit zijn bed.
Ik maak mezelf uit de voeten en knal bijna tegen Kay op die uit zijn kamer gesprint komt. Ik zie nog net iets de trap afschieten wat waarschijnlijk Jenny is. Ik moet ook weer keihard lachen als ik Kay zo zie. Net een druipend konijn. Als Florian zijn kamer uitkomt, weet Kay genoeg. Hij weet dat ik exact hetzelfde bij zijn broer heb gedaan.
‘Oh oh,’ zeg ik grijnzend en ik schiet langs Kay heen naar beneden.
‘Hier komen!’ hoor ik de tweeling brullen en ze stormen de trap af.
Lachend ren ik de trap af. Dit gaat me mijn leven kosten.