Matt - Kangeroe voor Bear

Onderweg naar huis was erg gezellig. Ik had haar badhanddoek om me heen geslagen -hij was schoongewassen, maar toch leek het alsof het naar haar rook-, mijn gitaar over mijn rechterschouder en mijn linkerhand in die van haar. Af en toe liet een van ons los om iets op te hijsen, tas of gitaar, en dan voelde het leeg en koud. Het was vreemd. We kenden elkaar nog geen vierentwintig uur, maar toch voelde het alsof we alles over elkaar wisten. Wat natuurlijk niet zo was, en daarom hadden we het over van alles op de weg naar m'n huis. Al snel waren we thuis aangekomen. Het leek erop dat er nog steeds niemand thuis was.
"Hier is het," zei ik, alsof dat nog niet duidelijk was met het verdorde gras en een tuin vol met troep. Troep van de verhuizing. Troep waarvoor we geen van allen de verantwoordelijkheid namen om het op te ruimen. Ik zag haar het huis en de omgeving in zich opnemen en vroeg me af wat ze ervan dacht. Misschien moest ik het toch maar eens op gaan ruimen. En opknappen, en schilderen.
Ik liep zonder te checken of de voordeur open was naar achteren. Als Gran thuis was geweest was ze allang naar buiten gestormd als ze ons zo zag. Niet dat het iets bijzonders was om hand in hand te lopen, toch? Gran kon nou eenmaal vreselijk goed overdrijven.
De sleutel lag weer onder de bloempot, en ik vroeg me weer af hoe ik dat gisteren had kunnen missen. Zoveel had ik niet gedronken. Wacht, had ik wel gedronken? Ik schudde die gedachte van me af en deed de deur open, nog steeds met Tara's hand in de mijne.
"Mag Bear mee?" vroeg ze, mij halthoudend.
Ik knikte en leidde haar verder het huis in. Ze liet Bear liggen op het kleedje in de keuken liggen en ik gooide hem een stukje kangeroevlees toe. Dat zou toch niemand missen. Ik liet haar hand los en keek op de klok; het was al bijna twee uur.
"Wil je wat eten?" vroeg ik, wijzend naar de klok. "Het is later dan ik dacht."
Ze knikte. "Ja, ik lust wel wat. Doe maar wat makkelijks." Ze liep naar de woonkamer, druk om zich heen kijkend.
"Let niet op de rotzooi, geen van ons heeft zin om al die dozen uit te pakken," riep ik vanuit de keuken terwijl ik twee doodnormale broodjes kaas klaarmaakte.
"Rotzooi? Het staat juist harstikke mooi!" Ik hoorde haar wat rommelen en een overdreven "Wauw!" uitstoten toen ze iets oppakte.
"Yeah right. Ik kan van honderd kilometer afstand zien dat je liegt."
"Maar ik wed dat je niet door muren kan kijken. Kom kijken dan!"
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Hoofdschuddend liep ik naar de woonkamer, waar ik bijna de borden liet vallen omdat ik in de lach schoot. Ze zat ondersteboven op de band, met haar benen over de rugleuning geslagen, en bestudeerde haar nagels. Ze draaide verontwaardigd haar hangende hoofd naar me toe toen ze me hoorde lachen. "Wat?"
"Vind je dat comfortabel zitten ofzo?" vroeg ik, nog steeds lachend, de bordjes op tafel neerzettend.
"Nou, eigenlijk wel ja." Ze draaide wat met haar lichaam om een wat fijnere houding te vinden, naar mijn idee onmogelijk.
Ik ging naast haar zitten, wel gewoon rechtop, en zette mijn voeten op tafel. "Doe wat je fijn vind. Ik wou zeggen, 'doe alsof je thuis bent', maar dat doe je toch al," Ik grinnikte, en ze stak haar tong naar me uit.
"Ja hoor," jammerde ze semi-verdrietig, "beledig me maar weer met mijn gewoontes." Ze pookte me in mijn zij en ik gaf een kreetje. Nu was het haar beurt om in lachen uit te barsten.
"Jij kleine.." begon ik, en ik greep haar benen vast, gooide ze over mijn schouder en stond op. Ze gilde toen ze loskwam van de bank en ondersteboven tegen mijn rug hing. "Waag het niet om dat nog eens te doen!"
"Oké, oké," gilde ze lachend. Ze duwde met haar ellebogen tegen mijn rug aan maar ik gaf geen kik.
"Ik heb het magische A-woord nog niet gehoord," treiterde ik haar terwijl ik een paar stappen door de woonkamer zette, alsof ik haar rondleidde.
"Alsjeblieft, alsjeblieft, zet me neer! Al het bloed stijgt naar m'n hoofd!"
"Allright, then," en ik legde haar voorzichtig terug op de bank. Daar werd ik echter verrast toen ze me mee terug op de bank trok. Ik kwam languit naast haar te liggen. Ze ademde nog zwaar van haar kleine work-out, en ik was me ineens heel erg bewust van haar gezicht, haar lippen, haar lichaam, dat zich helemaal niet zo ver van me bevond.