¤ When dreams meet eachother ¤ º #6º

b]Yara pov[/b
Half slapend hang ik tegen Kay aan op de bank. Mijn vader zit samen met de band de grote tafel de maar ik ben echt te moe om te luisteren waar ze het over hebben.
‘Yaaaaar, je bent saai!’ zegt Florian en hij geeft me een por in mijn zij.
‘Hmpf,’ brom ik en ik sla zijn hand weg en kruip dichter tegen Florian aan.
Ik ben eigenlijk niet eens moe maar dat altijd zeurende probleem spookt weer eens in mijn hoofd.
Ik zal even uitleggen welk probleem: ik ben dus net afgestudeerd en wil dólgraag naar de kunstacademie. Op mijn kamer ligt een map met ontelbaar veel tekeningen erin die ik overal en altijd maak. Ik heb die map zelfs al naar een opleiding opgestuurd en volgens hen zou ik met deze tekeningen zeker aangenomen worden. Maar er is één obstakel en dat is mijn vader. Hij vind die hele opleiding maar ‘tijdverspilling’. Hij heeft liever dat ik een echt beroep ga studeren en is dus niet van plan om mijn opleiding te gaan betalen. Echt kut. Gewoon zo kut. Want dit is gewoon wat ik écht wil en écht goed kan! Maar ik krijg het mijn vader gewoon niet wijsgemaakt. En daar haat ik hem eigenlijk best wel heel erg voor. Maar ik laat het voor nu even rusten. En doe gewoon normaal tegen hem. Ooit zal hij wel inzien dat ik niet voor eeuwig thuis kan blijven zitten en geen opleiding doe. Ooit. Hoop ik.
‘Yaaaaaaaaaar!’
Jenny’s stem haalt me uit mijn gedachten en ik kijk op. ‘Tisser?’
Dan pas valt het me op dat Jenny haar tas in haar hand heeft. ‘Ga je ?’ vraag ik overbodig.
Jenny knikt. ‘Jaa…Maar morgen komen jullie naar mij hè?’
Florian, Kay en ik knikken braaf en Jenny begint te lachen. ‘Wat een lieve hondjes.’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Ja, en bedankt.’
Jenny grinnikt. ‘Het was geen moeite.’ Dan draait ze zich om naar mijn vader. ‘Tot ziens, David!’
Pap kijkt op en steekt even zijn hand op naar Jenny. ‘Tot ziens, Jenny.’
Ook de jongens zwaaien even en Jenny glimlacht.
Ik loop met haar mee naar de poort en geef haar een knuffel. ‘Tot morgen dan.’
‘Vergeet je zwemkleding niet mee te nemen. Pap heeft beloofd om het water op temperatuur te brengen!’
‘Oeh!’ zeg ik met wiebelende wenkbrauwen. ‘Dat is nog eens goed nieuws! Ik zal het meenemen hoor.’
‘Moooi. Geef het even door aan de tweeling.’
Ik knik. ‘Zal ik doen.’ Ik geef haar nog een knuffel en dan loopt ze weg. Als ze uit het zicht verdwenen is, draai ik me om en loop via de tuin weer naar binnen.
‘Vergeet niet om morgen jullie zwemkleding mee te nemen,’ zeg ik tegen de tweeling als ik op de bank neerplof.
Florian trekt zijn wenkbrauw op. ‘Zwemkleding? Waarvoor dat nou weer?’
Ik kijk hem droog aan. ‘We gaan shoppen.’
Florian trekt zijn wenkbrauw nóg hoger op en ik sla mijn hand tegen mijn voorhoofd aan. Is dat kind nu echt zo dom?
Kay begint te lachen en geeft Florian een stomp. ‘Sukkel. Ze neemt je in de maling.’
‘Oh.’
‘Echt kind. Jij bent zo dom,’ zeg ik tegen hem.
‘Nou, dank je!’ zegt Florian op klagende toon. ‘Maar nu weet ik nog steeds niet waarom ik zwemkleding nodig heb.’
‘SUKKEL!’ brullen Kay en ik in koor.
‘Jongens!’ Pap kijkt ons waarschuwend aan als teken dat we luidruchtig zijn.
‘Ik ben een meisje,’ mompel ik. Als ik dat nu hardop zeg, heb ik helemaal ruzie met mijn vader. Ik zie Tom grijnzend naar me kijken en ik grijns terug.
Dan krijg ik een stomp in m’n zij van Kay. ‘Hij snapt het niet.’
Met een zucht kijk ik naar Florian. ‘Goed. Omdat jouw hersentjes zeg maar nog niet eens het niveau hebben van een slak, zal ik het je maar uitleggen. Je hebt morgen je zwemkleding nodig om te zwémmen. Daarom heet het ook zwémkleding. Omdat je er mee zwémt. En dat zwémmen doen we bij Jenny. Je weet wel. Je beste vriendin.’
Florian kijkt me nu dodelijk aan. ‘Dat snap ik.’
Mijn mond valt open en met gespeelde verbazing val ik tegen Kay aan. ‘Kay, ik ben in shock. Hij snapt het!!’
Kay knikt langzaam. ‘Ja, dit is ook voor mij een schok die ik maar langzaam zal kunnen verwerken!’ zegt hij dramatisch.
Ik schiet in de lach en kom overeind. Florian zit me met een zielig gezichtje aan te kijken en ik moet nog harder lachen.
‘Nouhou,’ zegt Florian met een pruillipje.
‘Ja, ik kan er niks aan doen dat jij zo dom bent,’ zeg ik lachend.
‘Pfffft.’ Florian zakt onderuit in de bank en slaat zijn armen over elkaar.
Grijnzend kijk ik naar Kay. ‘Volgens mij is meneer een beetje beledigd.’
Kay knikt. ‘Volgens mij ook.’
We kijken allebei naar Florian maar die vertikt het om ons aan te kijken. Kay en ik blijven staren en ik zie dat Florian moeite heeft om zijn lach in te houden. Heel langzaam kom ik met mijn gezicht dichter bij dat van Florian.
‘Je gaat niet lachen of wel?’ Ik zie gewoon dat hij op de binnenkant van zijn wang bijt en zijn hoofd schudt.
‘Oké.’ Ik zet enorme ogen op en blijf naar Florian kijken.
Die houdt het eindelijk niet meer en schiet keihard in de lach. ‘Rotkind! Je weet dat ik daar niet tegen kan!’ Hij vliegt overeind en begint me te kietelen.
‘Ah nee! Flo! Ophouden! Echt! Stoppen! Kay! KAY! Lul, help me eens!’
‘Ja, moet je me vooral een lul noemen,’ zegt Kay en hij kijkt me droog aan.
‘Maakt niet uit!’ zeg ik terwijl ik me in allerlei bochten wring op de bank. ‘Help me nou maar gewoon!’
‘YARA!’ brult mijn vader dan.
Florian stopt direct met mij te kietelen en ik kijk naar de andere kant van de woonkamer. Oei, volgens mij is pap een beetje pissed.
‘Ja?’ zeg ik met een klein stemmetje.
‘Doe die onzin boven alsjeblieft! Ik probeer hier te werken!’
‘Ja, dat kun je toch in de studio doen?’
Ik zie hoe de vier jongens hun wenkbrauwen naar me optrekken maar ik negeer het.
Papa kijkt me kwaad aan. ‘Yara!’
Ik rol met mijn ogen en sta op van de bank.
‘Ik zou maar rennen,’ hoor ik Florian zacht zeggen.
Ik kijk naar hem en ik zie een moordlustige blik in zijn ogen. Ik begin te grijnzen en trek dan een sprintje naar mijn kamer. Aan het geluid te horen hebben Kay en Florian de achtervolging ingezet. Met drie treden tegelijk sprint ik de trap op en vlieg mijn kamer binnen. Helaas heb ik niet doorgehad dat de tweeling behoorlijk snel is geweest want ik sta maar net in mijn kamer als Florian me vastgrijpt bij mijn middel en me op bed gooit.
‘Whaa! Nee! Kom op! Ophouden!’
Maar wat ik ook zeg, Florian stopt niet. Hij rolt zich bovenop me en pakt me beet bij mijn polsen.
‘Genade!’ zeg ik hijgend. ‘Genade!’
Florian grijnst. ‘Wat krijg ik van je?’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Mijn barbiepoppen.’
Ik hoor dat Kay begint te lachen en ik kijk hem droog aan. ‘Jij mag helemaal niks zeggen! Je helpt je vriendin niet eens!’
Kay trekt zijn engelengezicht maar zegt verder niks.
‘Nou?’
Ik kijk weer naar Florian en ik zucht. ‘Wat wil je hebben?’
‘Eeehm…’ Florian doet net of hij heel diep na moet denken.
‘Floor, schiet op. Ik lig zo echt niet fijn.’
‘Ah!’ Florian kijkt me triomfantelijk aan. ‘Jij noemt me nooit geen ‘Floor’ meer.’
‘Ja dag! Dat houd ik toch niet vol.’
Florian haalt zijn schouders op. ‘Wat jij wil,’ en hij begint me weer te kietelen.
‘Neeee! Oké, oké, okeeeeee! Goed! Ik zal je nooit geen Floor meer noemen!’
Meteen houdt Florian op met kietelen. ‘Beloofd?’
Ik knik. ‘Beloofd.’
Eindelijk kruipt Florian van me af. ‘Mooi zo.’
Ik kom overeind en ga goed zitten op mijn bed. ‘Doe dat nooit meer,’ zeg ik dan tegen Florian. ‘Ik dacht echt dat ik doodging.’
Lachend geeft Florian me een knuffel. ‘Arm kindje toch.’
‘Hé Yaar. Is dit een nieuwe?’
Ik kijk op naar Kay die in mijn tekenmap zit te bladeren. Hij houdt een tekening die ik twee dagen terug heb gemaakt. Het is een meisje wat zweeft op een enorme luchtbel. Ze wil de zee induiken maar het lukt haar niet. Een onzichtbare kracht houdt haar tegen. ‘Ja, die heb ik een paar dagen terug gemaakt.’
Kay fluit zachtjes. ‘Hij is mooi.’
‘Thanks,’ zeg ik glimlachend.
‘Heeft je vader die al gezien?’ vraagt Florian.
‘Nee,’ zeg ik kortaf.
‘Yaar! Waarom niet? Ik weet zeker dat als hij die tekening ziet, hij je zo naar die academie stuurt!’
Ik kijk Florian aan. ‘Denk je dat ik daar niet aan heb gedacht? Maar pap wil ze niet zien. Telkens als ik met mijn map naar beneden komt, draait hij zich om en zegt dat ik mijn zooi weer mee naar boven moet nemen.’
‘Lul.’
Ik kijk naar Kay. ‘Ja.’
‘Ik snap het niet hoor! Hoe kun je nou gewoon normaal tegen hem doen terwijl hij je dit niet eens gunt!’
Ik haal mijn schouders op. ‘Pap heeft echt wel door dat ik het hem kwalijk neem.’
‘Dan nog. Ik zou echt niet normaal kunnen doen. Echt niet. Ik zou hem constant negeren.’
Ik begin te grinniken. ‘Dat deed ik ook in het begin. Maar dat hielp niks. Dus…Dan kan ik beter normaal doen en hopen dat ik daar meer mee bereik. Want ik ga echt niet iets anders doen. Echt niet. Dan blijf ik maar mijn leven lang werkeloos. I don’t care.’
Florian en Kay komen naast me zitten op bed en slaan een arm om me heen.
‘Onze eeuwige optimist,’ grijnst Kay en ik kijk hem droog aan.
‘Weet je,’ zegt Florian dan. ‘Als het écht niet lukt mag je voor mij en Kay komen werken.’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘En wat zijn jullie van plan dan?’
Florian begint te grijnzen. ‘Oh…Een escortbedrijf of zo.’
Mijn mond valt open. ‘Een wát! Jongen, ik trek mijn belofte in hoor…Floor.’ Dat laatste zeg ik met extra nadruk.
En o jee…Volgens mij ga ik weer gebombardeerd worden met de kieteldood…