Teardrops On My Guitar [Taylor Swift]

Terwijl ik met Fleur in gesprek ben, kijk ik zenuwachtig om me heen, op zoek naar Drew.
Drew.
De jongen die mijn leven tegenwoordig beheerst. De jongen op wie ik verliefd ben.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik hem aan de andere kant van de gang zie staan.

Ik onderbreek Fleur door te zeggen dat ik even naar Drew moet en doe mijn best om niet in zijn richting te huppelen.
‘Sarah!’ Ook op zijn gezicht verschijnt een glimlach. Een prachtige glimlach. De glimlach waar ik voor ben gevallen.
‘Hi Drew,’ begroet ik hem, klink even blij als dat ik me voel. ‘Hoe was jouw weekend?’
‘Wel oke. Zaterdag nog uitgeweest met Dave en zo. Was wel gezellig, maar zondag was ik helemaal kapot.’ Hij zucht zacht als hij eraan terug denkt. ‘Hoe was het jouwe?’
‘Ook wel goed.’ Ik haal mijn schouders op. Drew knikt afwezig en begint in zijn tas te graven.
‘Damn it. Mijn boek voor Engels ligt nog in mijn locker. Ik ben er de laatste tijd ook helemaal niet bij met mijn gedachten,’ zucht hij en kijkt me aan met zijn mooie groene ogen. ‘Loop je even mee?’
Mijn hart maakt een sprongetje en ik probeer niet in zijn betoverende ogen te kijken.
‘Ik moet mijn boeken toch nog pakken,’ piep ik ongemakkelijk, doordat ik zijn blik op mijn gezicht voel branden, en loop met hem mee. Zo kan het niet langer, denk ik. Ik moet het hem zeggen.

‘En hoe staat het met jouw liefdesleven, Drew? Al verliefd?’ grap ik. Er zijn subtielere manieren om het onderwerp van een gesprek naar liefde te veranderen, maar ik kan er op dit moment geen verzinnen. Mijn spontane beslissing om hem te vertellen wat ik voel zorgt voor een waas in mijn hoofd, ik kan niet meer helder nadenken.
Drew trekt een twijfelend gezicht. ‘Nee, niet verliefd. Of, nou ja.’ Hij valt stil.
‘Innerlijke strijd?’ vraag ik, hopend dat ik degene ben die zijn hart aan het twijfelen maakt. Hij haalt zijn schouders op en kijkt om zich heen. ‘Zaterdag ging ik dus uit, en ja. Daar was wel een leuk meisje.’
Ik verstijf, ben te geschokt om normaal te kunnen functioneren. Hij vindt een ander leuk. Hij kent mij al ruim een jaar, ik ben al maanden verliefd op hem, en hij vindt een meisje dat hij twee dagen geleden heeft ontmoet leuk. Hij vindt mij niet leuk. Ik ben niet goed genoeg.
Pijn overheerst mijn lichaam. Mentale pijn, weet ik, maar ik voel het als fysieke. Pijn in mijn hart. Pijn door zijn antwoord. Pijn om hem.
‘Saar? Is er iets?’
Ik knipper een paar keer met mijn ogen en ontwaak uit mijn gedachten.
‘Er is niets, ik moest even aan iets anders denken,’ lieg ik en glimlach zo nep als ik kan, hopend dat hij niets door heeft. ‘Zullen we naar Engels gaan?’
Drew knikt, ik zucht opgelucht.

Ze is vast heel knap, bedenk ik me. Ze is vast knapper dan ik. Ze is vast aardiger dan ik. Ze is vast grappiger, liever en leuker dan ik. Zij is Drew waarschijnlijk wel waard. Ik ben lang niet goed genoeg voor hem. Zij verdient zijn liefde, iets waar ik mee moet leren leven.
Misschien is ze zelfs wel perfect. Misschien is ze net zo perfect als Drew.
Ik wens dat ik zo perfect ben.

‘Hoeveel weet je eigenlijk van haar?’ vraag ik Drew. Zeg dat je niets van haar weet, zeg alsjeblieft dat je niets van haar weet, denk ik.
‘Oh, ze heeft me haar telefoonnummer gegeven. En ik weet haar naam natuurlijk,’ zegt hij opgewekt. Ik krimp in elkaar.
‘Trouwens, ze zit hier op school.’
Ik hap naar adem, probeer genoeg lucht te krijgen nu mijn longen lijken dichtgeklapt. ‘Ze zit hier op school?!’ weet ik er verbaasd uit te persen. Drew knikt vrolijk, zijn ogen glinsteren.

‘Zullen we anders nu wat koffie gaan drinken?’ Zijn stem is onmiskenbaar. Drew. Ik draai me om en zie hem samen met een voor mij onbekend meisje bij zijn auto staan, amper twee meter bij mij vandaan.
‘Ja, lijkt me leuk,’ zegt zij enthousiast. Ik zie hoe Drew breed glimlacht. Zo heb ik hem nog nooit gezien, bedenk ik me. Zijn glimlach is zo oprecht, zo puur. Zijn ogen glinsteren, zo mooi dat het van ver is te zien. Even vergeet ik het. Even vergeet ik dat hij mij vandaag onbewust heeft afgewezen en droom ik weg. Een verliefd gevoel raast door mij heen, maar ook een beetje trots. Trots omdat hij vrienden met mij wil zijn.
Dan word ik woest de werkelijkheid weer ingetrokken als hij haar portier sluit, en realiseer me dat hij ook nooit meer dan vrienden zal willen zijn.
Ironisch, dat je verliefd kan zijn op iemand die je zojuist zoveel pijn heeft gedaan.

Ik stap in mijn auto en rijd naar huis. Ik kan het beeld van hun twee niet uit mijn gedachten krijgen. Zij is het tegenovergestelde van mij, realiseer ik me. Ze is precies het tegenovergestelde.
Ik zou het haar moeten zeggen. Ik zou haar moeten vertellen dat ik verliefd op hem ben, opdat ze zich realiseert hoe gelukkig ze moet zijn. Dat ze van elke seconde moet genieten, dat ze hem niet zomaar moet laten lopen.
Hoewel dat is wat ik het liefste wil, dat ze hem laat lopen. Maar ik heb geen kans. Ik weet dat ik geen kans maak. Hij wil mij niet, hij wil iemand die in niks op mij lijkt.

Langzaam tokkel ik een treurige melodie op mijn gitaar. Mijn gedachten zijn bij Drew.
Drew.
De enige jongen die mijn hart kan breken. De enige jongen die dat heeft gedaan.

Een traan ontglipt, kruipt over mijn wang naar beneden en valt kapot op mijn gitaar.