¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 13

Aimekae pov

Met deze woorden draai ik me om en loop van hem weg. Hij roept mijn naam niet, grijpt mijn pols niet om me om te draaien. Hij laat me gewoon lopen. En ik ben daar blij om. Ik hoor een zachte ‘pof’ en weet dat hij verdwenen is. Ik zucht en de woede ebt langzaam weg. In plaats daarvan komt het verdriet. Ik schud mijn hoofd. Die jongen is mijn tranen niet waard.
Ik loop terug naar het hotel. Hoshi staat achter de receptie tegen een paar gasten te praten. Ik loop langs haar heen en ik merk dat ze me bezorgd aankijkt. Ik knik een keertje en loop dan het kleine kamertje achter de receptie binnen. Ik val neer in een stoel en staar voor me uit.
‘Als er een kans was dat ik de dingen anders had kunnen doen, had ik dat gedaan. Maar die was er niet. Ik moest het doen.’
Sprak hij de waarheid? Was er echt geen andere manier? Ik schud mijn hoofd. Dat is gewoon net logisch! Deidara hield van zijn vader. Of, ten minste, dat is wat hij leek te doen. En ik weet dat Reinon van Deidara hield. Hij was altijd zo trots op hem! Dus wat is er gebeurd dat Deidara zijn vader heeft vermoord? Wat dwong hem daartoe? Ik voel een beetje spijt opkomen. Misschien, als ik hem had laten spreken, had ik nu wat antwoorden gehad. Ik bijt op mijn lip. Ik ben gestoord bezig. Hij zal me nooit antwoorden kunnen geven. Hij is een moordenaar. Eind.
De deur gaat open en Hoshi komt binnen. ‘Hey. Hoe voel je je?’
Ik knik. ‘Beter. Ik heb iets gegeten en door het bos gewandeld.’
Hoshi knikt. ‘Mooi. Echt, ik was bang dat je zou gaan flauwvallen of zo!’
Ik grijns. ‘Geloof me. Ik zal niet flauwvallen.’
We kijken de rest van de middag film en kletsen wat.
‘Ik ga naar mams kantoor,’ zeg ik een paar uur later. ‘Ik heb haar beloofd dat ik er om acht uur zou zijn.’
Hoshi grijnst. ‘Begin dan maar vast met rennen!’
Ik grijns terug. ‘Tot snel!’
‘Reken maar. Ciao!’
Ik zwaai en begin dan richting mama’s kantoor te rennen. Ik zie Izumo al voor de hoofdpoort staan.
Hij lacht. ‘Hey Aimeka! Hoe is het?’
Ik dwing mezelf om te lachen. ‘Oké. Met jou?’
Hij knikt. ‘Goed.’
‘Is mama binnen?’
Hij knikt weer. ‘Jup, ze verwacht je.’ Hij grijnst. ‘Je bent zeker weer laat?’
Ik grijns. ‘Alweer.’
Hij lacht en ik loop naar mama’s kantoor. Ik klop een keer kort op de deur.
‘Kom binnen.’
Ik open de deur en loop naar binnen. Mama kijkt me met haar Je-bent-alweer-te-laat-blik aan.
‘Sorry! Ik heb niet echt op de tijd gelet.’
Mama schudt haar hoofd. ‘Vertel mij wat.’
Ik ga in de stoel zitten terwijl mam me met haar ogen volgt.
‘Nog iets gebeurd vandaag?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nops.’
Grootse leugen in de geschiedenis.