How can I can get rid of this trouble? 22

Weken gaan weer voorbij en ik had nog altijd geen berichtje terug van Dash.Het maakte me kwaad en verdrietig.Ze hadden me overgeplaatst naar een inrichting waar het rustig was.Oke, in totaal zaten er in dit hele gebouw zo'n 150 mensen.Van jong tot oud, jongens en meisje, mannen en vrouwen, misschien waren er sommige wel opa's en oma's.Nou ja, misschien, haast wel zeker, toch?Ze hadden me hierheen gebracht omdat ik hier de goede verzorging kreeg.Ook dit maakte me kwaad.Ik had het gevoel alsof ik geen waarde meer had.Het was ook net alsof ik niets meer kon, maar in de werkelijkheid kon ik gewoon niet meer spreken!


Een zoemend geluid dringt zich mijn oren binnen en gapend word ik wakker.Suf kijk ik om me heen, naar het geluid zoekend dat me wakker had gemaakt.Uiteindelijk zie ik mijn mobiel liggen en pak het ding op.'1 ongelezen bericht.' meld het.Ik tik het berichtje aan en het opent zich voor me.
'Je leeft nog?!Ze hadden m'n mob. afgenomen..' Is alles wat erin staat en het eerste deel maakt me best kwaad.Hoe moest ik dit opvatten?Wilde hij dat ik niet meer leefde of was hij met stomheid geslagen dat ik die schotwonden had overleefd.Ik tik het 'antwoord' vakje aan en een leeg scherm opent.Meteen frons ik en grom licht.Een zucht volgt en uiteindelijk is alles wat ik klaar krijg; 'Ja', 'boos?' 'Ik praat '.Gelukkig bestonden er emoticons op dit ding.God, wat voelde ik me klote dat ik niet meer fatsoenlijk kon spreken.
'Goede morgen!' Ik kijk op en zie de wat oudere verzorgster binnen komen met mijn routine voedsel.'Spontaan' krijg ik braakneigingen.Spontaan kon je het niet noemen, want ik at het iedere ochtend (om het er waarschijnlijk vijf minuten later weer uit te kotsen).Ik geef de vrouw een dodelijke blik wanneer ze me wil voeren.Met wilde gebaren weet ik haar duidelijk te maken dat ik níet gevoerd wil worden en dat ik alleen niet meer fatsoenlijk kon praten.
Ik móest hier weg zien te komen.