Chapter 3

Elyza;
dinsdag 28 augustus:

ik werd wakker in een vreemd wit, open huis met veel ramen. er zat een jongen naast me. een knappe jongen met brons kleurig haar. zijn ogen waren goud, en keken me leif en behoedzaam aan. ik wilde net iets zeggen tot ik Maeyke naast me hoorde. "hey" zei ze. "hey, wat is er gebeurt?" vroeg ik. Dokter Cullen kwam binnenlopen met een paar andere mensen. "mooi, jullie zijn wakker" zei hij "ik wil jullie voorstellen aan jullie nieuwe familie" Maeyke en ik keken elkaar aan. ik ging rechtop zitten in het bed, Maeyke volgde mijn voorbeeld. "ik ben Carlisle Cullen, en dit is mijn vrouw Esme" hij gebaarde naar de vrouw met het caramel kleurige haar naast hem "en dit zijn onze adoptie kinderen: Jasper en Alice" hij wees naar een blonde jongen en een klein, tenger meisje mat kort zwart haar. die hand in hand stonden. Alice lachte vriendelijk en Jasper glimlachte. "dit zijn Emmett en Rosalie" ging Carlisle verder en hij gebaarde naar de twee andere. Emmett was groot, gespierd en had zwart haar, Rosalie had lang, blond haar en een schitterend fuguur. "cool, heb ik nog twee zusjes" zei Emmett grijnzend. Rosalie lachte vriendelijk. "en deze jongen hiet..." ging Carlisle verder. en hij keek naar de jongen naast me "is Edward" ik keek naar de jongen, en lachte vriendelijk naar hem. hij lachte terug. "jullie moeten weten wat er precies is gebeurt en wat jullie zijn" zei Carlisle. "wat we zijn?" vroeg ik, en ik keek naar Carlisle. hij keek een beetje ongemakkelijk. "Esme? wil je me helpen met het vertellen?" vroeg hij aan haar. "ik blijf ook" zei Edward. ik keek naar hem met open mond, zijn stem was de mooiste stem die ooit in mijn leven gehoord heb. hij had een zachte melodieuze stem, vriendelijk en fluweel zacht. ik deed mijn mond weer dicht en keek naar Maeyke. Maeyke lette niet op mij, ze keek naar Carlisle. ik zag dat de rest wegging. alleen Carlisle, Esme, Edward, Maeyke en ik waren in de kamer. "alles wat we nu zeggen is waar" begon Esme. "wat is er aan de hand?" wilde Maeyke weten. "waarom vertellen jullie het niet gewoon? wat het ook is we kunnen het aan." Carlisle en Esme wisselde een korte blik uit. "wat is er aan de hand?" vroeg ik terwijl ik me omdraaide naar Edward. hij keek me aan maar zei niets. "jullie moeten niet shrikken...maar...jullie...jullie zijn vampiers" Carlisle keek ons aan en wachtte onze reactie af. "vampiers?" herhaalde Maeyke "maar dat kan niet, ik bedoel wij zijn weerwolven" stamelde ze. "dat weet ik" zei Carlisle "maar je kunt waarschijnlijk nog steeds in een weerwolf veranderen" "en het...bloed dan? wat eten we?" vroeg ik. "aan je ogen te zien drinken jullie bloed maar" "ogen?" onderbrak Maeyke hem. "hier" zei Esme en ze gaf ons allebei een klein spiegeltje. ik schrok toen ik mijn gezicht zag. mijn gezicht was bleek, strak en glad als marmer. mijn ogen waren fel rood. nu ik erover nadacht die van Maeyke ook. ik veolde dat Edward nog steeds naar me keek maar ik durfde niet op te kijken van het spiegeltje. "maar het bloed?" vroeg ik zonder op te kijken. "wij drinken alleen dierenbloed" zei Carlisle. "mooi, wij dan ook" zei Maeyke. "jullie moeten afentoe jagen" zei hij "en op dit moment hebben jullie dorst niet?" "ja" zei ik. "kom we gaan" Maeyke trok me van het bed en we liepen naar buiten. ik voelde de wind speels door mijn haar waaien. Maeyke en ik keken elkaar even aan, en toen renden we door de bossen. op zoek naar voedsel